Το ΚΙΝΑΛ στη νέα εποχή – Το στοίχημα του νέου προέδρου

Οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ, που θα ολοκληρωθούν αύριο με την πιθανότερη επικράτηση στη θέση του προέδρου του Ν. Ανδρουλάκη, αποτέλεσαν αντικειμενικά μια “μεγάλη πέτρα”, που έπεσε στα στάσιμα “νερά της λίμνης” του μεταμνημονιακού δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) προκαλώντας ήδη μεγάλο κυματισμό. Κατά συνέπεια, τίθενται σοβαρά ερωτήματα για το ποιες προοπτικές για το ΚΙΝΑΛ υπάρχουν στην νέα εποχή.

Η μεγάλη συμμετοχή πολιτών στις εσωκομματικές κάλπες, που άγγιξαν τις 300.000, εν μέσω της έξαρσης της πανδημίας, αποτελεί αντικειμενικά σημαντική πολιτική δυναμική στο υπάρχον φθαρμένο και διαβρωμένο πολιτικό σύστημα. Για αυτό το πολιτικό φαινόμενο υπάρχουν απαντήσεις, που το δικαιολογούν, αλλά και εύλογα ερωτήματα για την από εδώ και πέρα πορεία. Δηλαδή, εάν αυτή η σημαντική τάση ενίσχυσης του χώρου αυτού θα συνεχιστεί ή αν αποδειχθεί ότι είναι ένα συγκυριακό προϊόν ενδιαφέροντος με επικοινωνιακούς όρους.

Ως προς τις απαντήσεις στο ερώτημα τί ήταν αυτό που πυροδότησε το ξαφνικό σημαντικό ενδιαφέρον μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, δύο κυρίως στοιχεία μπορούν να παρατεθούν. Κατ’ αρχήν ο απρόβλεπτος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, η οποία σημειωτέον μέσα από συμπληγάδες πέτρες κατάφερε να σταθεροποιήσει την τεράστια φθορά του ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε το 2010, και η γενναία προσωπική της στάση δημιούργησε έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Πρέπει να επισημανθεί ότι η τραγικότητα της οικογενείας αυτής, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, αποτελεί εν δυνάμει καταλύτη πρόκλησης συναισθηματικής φόρτισης στους πολίτες που γαλουχήθηκαν μέσα από το ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ’70 ως ‘90.

Τί δεν κατάφεραν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ

Κάτω όμως από αυτό το συναισθηματικό φορτίο, που αποτελεί την επιφάνεια, υποκρύπτεται το γεγονός, ότι μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων που προέρχονται από τη μεγάλοι κοίτη του ΠΑΣΟΚ, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως του 2015), που από ένα μικρό κόμμα εκτοξεύθηκε στην εξουσία, όσο και της ΝΔ στις εκλογές του 2019, ως αντιΣΥΡΙΖΑ τάση, έχουν πλήρως απογοητευτεί από την αλαζονική και αυταρχική νεοφιλελεύθερη ταξική πολιτική της ΝΔ, η οποία παράγει συνεχή φθορά.

Αλλά το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να ενσωματώσει τους ψηφοφόρους που προήλθαν από το παλαιό ΠΑΣΟΚ και τον κατέστησαν μεγάλη πολιτική δύναμη, αφού αδυνατεί να συγκροτηθεί ως ανοιχτό μαζικό δημοκρατικό κόμμα, όπου θα μπορούσαν να ενταχθούν αυτοί οι ψηφοφόροι δημιουργώντας το απαραίτητο συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ του εκλογικού σώματος που τον στηρίζει και της κομματικής γραφειοκρατίας του 3% περίπου που τον ελέγχει και επιβάλλεται στο ευρύτερο εκλογικό σώμα του 30%.

Η επανάκαμψη, δε, αυτών των ψηφοφόρων που έχουν περιδιαβεί τα δύο ανωτέρω κόμματα κατά τη δεκαετή μνημονιακή περίοδο, που αποτέλεσε την “ταφόπλακα” για το πάλαι κραταιό ΠΑΣΟΚ, στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ, ευνόησε τον νεότερο και άφθαρτο πολιτικά υποψήφιο Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε σημαντικές οργανωτικές δυνάμεις εντός του χώρου αυτού.

Οι βασικοί του αντίπαλοι Γ. Παπανδρέου και Α. Λοβέρδος, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους αποτυπώνουν τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές, που ακολούθησε πρώτο το ΠΑΣΟΚ στις αρχές του 2010 και εν συνεχεία και οι υπόλοιπες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ).

Προοπτικές για το ΚΙΝΑΛ

Εδώ όμως τίθενται τα σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον αυτού του χώρου. Θα μπορέσει ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ σε αυτές τις νέες συνθήκες να προχωρήσει στη δημοκρατική ανανέωση και στην αξιοκρατική λειτουργία και ανασύσταση των πολιτικών του οργανώσεων, ακολουθώντας τα πρώτα βήματα δημοκρατικής αυτο-οργάνωσης που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ’70 μετά την ίδρυσή του και την γιγάντωσή του ως ισχυρού κόμματος εξουσίας.

Και κυρίως θα υπάρξει ένα νέο ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα με αριστερό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο το οποίο δεν θα αποτελεί αναμάσημα των παλαιών πολιτικών “εκσυγχρονιστικών” προγραμμάτων των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της παραπαίουσας ακόμα ιδεολογικά ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που δεν τολμά καν να προτείνει την εφαρμογή της κεϋνσιανής πολιτικής έναντι των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, που σταδιακά έχει ασπαστεί.

Και αυτό γιατί η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα παραγωγικής ανασυγκρότησης, αφού κυριαρχεί παντού ο παρασιτισμός και η αναξιοκρατία και ζητήματα εθνικής κυριαρχίας απέναντι στον υπαρκτό και δομικό τουρκικό κίνδυνο, από την νέα ιμπεριαλιστική φάση, που έχει εισέλθει το νεο-οθωμανικό καθεστώς της Τουρκίας.

Νέο σχέδιο πολιτικών

Απαιτείται δηλαδή η επαναδιατύπωση ενός νέου σχεδίου πολιτικής δράσης, που να συνδέεται με τα συμφέροντα των χειμαζόμενων λαϊκών τάξεων, αλλά και της ανάγκης δημιουργίας ενός ισχυρού δημοκρατικού πατριωτισμού ως “ομπρέλας” για τη διαφύλαξη των εθνικών δικαίων του Ελληνισμού. Δηλαδή, μιας στοιχειώδους προσπάθειας επαναδιατύπωσης μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατικής πρότασης στις νέες οξύτατες συνθήκες της χώρας.

Αποτελεί αντικειμενικά μεγάλη ευκαιρία για το χώρο αυτό, αφενός να δικαιώσει τη πρώτη δημιουργική και προοδευτική ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ, και αφετέρου να αποτελέσει ένα νέο πολιτικό χώρο, που θα συνεισφέρει στη δημιουργία των σύγχρονων λύσεων που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί η νέα προσπάθεια. Η τυχόν θετική ευόδωση μιας τέτοιας πορείας θα έχει τη θετική ανταπόκριση ακόμα και αυτών των πολιτών που δεν εκφράζονται από το σημερινό πολιτικό σύστημα, λόγω της απουσίας ενός ριζοσπαστικού πατριωτικού δημοκρατικού πολιτικού υποκειμένου που θα συνδύαζε ολοκληρωμένα τα παραπάνω.