Το κίνημα “Δεν έχω οξυγόνο” πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις

Τότε συντελέσθηκε ένα μείζον πολιτικό γεγονός που εξέφρασε την θλίψη για τα 57 θύματα, την οργή για την συγκάλυψη με αίτημα τη δικαιοσύνη, πέρα από τις πολιτικές ευθύνες, αλλά κυρίως τις ποινικές. Ο κόσμος ήθελε και θέλει να μάθει γιατί έγινε και από ποιους η συγκάλυψη και ποιους ή ποιον συγκαλύπτουν και γιατί. Ήταν ήδη από τότε ξεκάθαρο ότι υπήρξε απόκρυψη ενός μεγάλου μέρους της δικογραφίας.

Διαστάσεις και ερωτηματικά προσέλαβε και η απαγωγή του γιού της εισαγγελέως των Τεμπών Βασίλη Καλογήρου και ο θάνατός του. Εμφανίστηκαν τα ύποπτα βίντεο με την αμαξοστοιχία “καθαρή”. Τα κρούσματα επικίνδυνης δυσλειτουργίας των σιδηροδρόμων πολλαπλασιάστηκαν, ακόμη και στις 27 Φεβρουαρίου κατέβασαν τους επιβάτες στο Λιανοκλάδι. Το κράτος ηττάται καθημερινά στα μάτια των πολιτών.

Μέχρι και το περιβόητο πόρισμα βγήκε ένα μόλις 24ώρο πριν από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Εννοείται ότι η επιβεβαίωση πως την έκρηξη την προκάλεσαν 2,5 τουλάχιστον τόνοι παράνομου ξυλολίου ήρθε πολύ αργά. Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την στρεψοδικία δήλωσε δια του εκπροσώπου της ότι θα μελετήσει το πόρισμα και κυρίως τις προτάσεις για τον εξορκισμό του κακού των ελληνικών σιδηροδρόμων. Μα είναι πολύ αργά, αφού αγνόησε πάμπολλες προειδοποιήσεις από τους αρμόδιους…

Οι συμπτώσεις ήταν πάρα πολλές και η επίθεση υπουργών στη λογική του κόσμου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η επίκληση της σταθερότητας και των εξωτερικών απειλών γύρισε μπούμερανγκ. Η κοινωνική σταθερότητα απειλήθηκε από τους κυβερνητικούς χειρισμούς που αποτέλεσαν ύβρη.

“ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”

Το Κίνημα “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ” είναι πολύ πιο πέρα από τη θλίψη, την οργή και το αίτημα δικαιοσύνης. Είναι απαίτηση για σοβαρό κράτος, ακόμη σοβαρότερη δικαιοσύνη και προφανώς σοβαρή κυβέρνηση. Το Κίνημα είναι πάνω από τα κόμματα, είναι ακομμάτιστο, λαϊκό, εθνικό με την έννοια ότι η χώρα πρέπει να ξεκολλήσει από τον πάτο σε όλους τους ευρωπαϊκούς δείκτες που έχει βρεθεί εξ αιτίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Η προβοκάτσια των επεισοδίων δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την κυβέρνηση και ούτε η επίκληση της «αποσταθεροποίησης»… Η νέα διαμαρτυρία δεν οδηγεί σε εκτόνωση, αντίθετα θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις, πέρα και πάνω από τα κόμματα. Η πρόταση δυσπιστίας ίσως αποτελέσει μια ευκαιρία για τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας για την διάσωση της παράταξης.

Σε κάθε περίπτωση το κομματικό παζλ της αντιπολίτευσης αποδεικνύεται δραματικά πίσω από την κοινωνία. Ακόμη και τα κόμματα της φερόμενης ως εναλλακτικής Δεξιάς αποδείχθηκαν δεκανίκια της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο “Κανένας” των δημοσκοπήσεων εξακολουθεί να παραμένει κεντρικό ζητούμενο.

Ίσως, το Κίνημα “Δεν έχω οξυγόνο” να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της μετα-Μεταπολίτευσης η οποία έχει από καιρού ολοκληρώσει τον κύκλο της καταγράφοντας και μία χρεοκοπία. Η πρώτη ευθύνη είναι πλέον στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία για το πώς θα χειριστεί τις καταστάσεις.