Το μετέωρο βήμα του Μητσοτάκη – Αντιμέτωπος με τρεις απειλές

Η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τις αρχικές προεκλογικές της επιφυλάξεις, αλλά η εμπιστοσύνη του κόσμου παραμένει εύθραυστη. Αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία δυο σημαντικά προβλήματα, η εισβολή στον Έβρο και ο κορονοϊός. Στον Έβρο έγινε φανερό ότι η τουρκική απειλή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αλλά μόλις πέρασε ο άμεσος κίνδυνος από την εισβολή, επανήλθαμε στην πεπατημένη της εξημέρωσης ενός θηρίου που αυξάνει συνεχώς τις απειλές του.

Με τον κορονοϊό η κυβέρνηση εγκατέλειψε νοσηρές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και απόδειξε πως μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά την κρατική μηχανή, σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους. Παλινδρομώντας, η κυβέρνηση δίνει την αίσθηση ότι αντιδρά σωστά στο “παρά ένα”, αλλά δεν έχει ώριμη απόφαση να ακολουθήσει ως το τέλος αυτή την πορεία. Στον ορίζοντα προβάλλουν τώρα τριών ειδών απειλές.

Έχουν αρχίσει επιθέσεις φθοράς εκ των ένδον. Σε σημείο που κάποιοι προειδοποιούν (ή απειλούν) τον πρωθυπουργό να μη γίνει… Πούτιν, δηλαδή αυταρχικός όπως ο Ρώσος πρόεδρος. Ξεφύτρωσαν από το πουθενά αόριστες πληροφορίες ότι κάποιοι, άγνωστοι, ετοιμάζουν κόμμα στα δεξιά της ΝΔ. Κάποιοι, φαίνεται, φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να αυτονομηθεί από τους κομματικούς μηχανισμούς πίεσης και ισορροπίας.

Εξάλλου τα ΜΜΕ πέρασαν στα ψιλά τις πληροφορίες ότι το Βερολίνο υποστηρίζει (ή προωθεί) το σενάριο των πρόωρων εκλογών και τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, πρόθυμος στις έξωθεν “συμβουλές” συγκατατέθηκε, βλέποντας στο πακέτο “εκλογές-κυβέρνηση συνεργασίας” σανίδα σωτηρίας. Συνεργασία ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ενίσχυση του εθνομηδενισμού και αποδυνάμωση όσων αντιστέκονται στις τουρκικές απαιτήσεις. Η δεύτερη απειλή προέρχεται από τους επικυρίαρχους.

Οι ιθύνοντες των Αθηνών ακούνε μεν τις εντολές των επικυρίαρχων, αλλά έχοντας διαρκώς σκυμμένο το κεφάλι δεν κοιτάζουν στα μάτια τον εντολέα και αδυνατούν να διακρίνουν τις διαθέσεις του. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, τελεί κάτω από τη διπλή επιρροή, των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Το Βερολίνο έχει “διοριστεί” (από τον Ομπάμα) ηγέτης της κατεστημένης, παγκοσμιοποιημένης ελίτ που καταπολεμά λυσσαλέα τον Τραμπ, σε μάχη οπισθοφυλακών. Η Αθήνα, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, βρίσκονται μεταξύ δυο πυρών. Και υποκύπτουν στη Γερμανία, μη έχοντας στήριξη από κανέναν.

Παραμένει η τουρκική απειλή

Η τρίτη απειλή είναι, φυσικά, η Τουρκία. Η τουρκική πολιτική, παρά τις μεγαλοστομίες του Ερντογάν, είναι υπό τη συνεχή επίβλεψη των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ο Ερντογάν λέει πολλά αλλά δεν καταγράφει, ως τώρα, κάποιο οριστικό κεκτημένο. Για την Ελλάδα η απειλή είναι διαχρονική και σε αρμονική αντιστοιχία με τη διακομματική ψευδαίσθηση του πολιτικού κόσμου ότι αν ικανοποιήσει τις τουρκικές απαιτήσεις θα απαλλαγεί οριστικά από την πίεση της Τουρκίας.

Κάποτε, έλεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης, η ελίτ πουλούσε στους προστάτες-επικυρίαρχους τη γεωπολιτική αξία της χώρας, ως αντάλλαγμα για τη διατήρησή της στην εξουσία. Με αφετηρία τα Ίμια η ελίτ ξεπουλάει, πλέον, την ίδια τη χώρα. Ωστόσο, όπου η ελληνική πλευρά υποχρεώθηκε να αντιδράσει, ο Ερντογάν απόφυγε να ασκήσει πίεση. Ο τυχαίος παρατηρητής διαπιστώνει ότι η οργανωμένη εισβολή από τη θάλασσα έχει σχεδόν μηδενιστεί. Μετά τον Έβρο υπάρχει φαίνεται, σιωπηρή μεν, αλλά σθεναρή, σταθερή και αποτελεσματική φύλαξη στα θαλάσσια σύνορά μας.

Η συζήτηση περί θερμού επεισοδίου, όταν δεν είναι υποβολιμαία ως όπλο εκφοβισμού του λαού, είναι ανόητη. Το θερμό επεισόδιο προϋποθέτει αιφνιδιασμό του ανέτοιμου αντίπαλου. Αλλιώς πρόκειται για “στημένο παιχνίδι” με συμφωνημένο αποτέλεσμα. Η Τουρκία είναι βλακώδες να επιτεθεί με το ελληνικό ναυτικό σε ετοιμότητα. Δεύτερα Ίμια, σε χειρότερη έκδοση, θα είναι αμετάκλητη καταδίκη για κάθε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ακολουθεί μεν την πεπατημένη πολιτική (του Σημίτη) της “εξημέρωσης του θηρίου” αλλά δεν έχει κάνει, ως τώρα, απτές παραχωρήσεις.

Όσο η ΝΔ είναι μόνη στην κυβέρνηση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποκύψει, διότι θα αντιμετωπίσει θύελλες και πιθανόν να καταρρεύσει από εσωτερικές αντιδράσεις. Ο συνεταιρισμός με τον αποδεδειγμένα ενδοτικό ΣΥΡΙΖΑ, λόγω Πρεσπών, θα ενδυναμώσει τους εθνομηδενιστές. Πολλοί εντός και εκτός της χώρας έχουν στόχο και θα έβλεπαν με χαρά τις ηγεσίες των κομμάτων στην Ελλάδα να έχουν την κηλίδα της ενδοτικότητας σε εθνικά θέματα. Να μην υπάρχει κανείς αθώος και αμόλυντος.

Η οικονομία στη Δύση

Στη Δύση έχει ανάψει παραπλανητική συζήτηση για την κατάσταση στην οικονομία. Η συζήτηση είναι απολύτως προσχηματική. Η οικονομία στη Δύση πήγαινε κατά διαβόλου πριν από τον κορονοϊό και αυτός προσφέρει απλώς άλλοθι. Στην ουσία η Δύση δεν συνήλθε από την κρίση του 2008, ενώ η Κίνα την ξεπέρασε σχεδόν αμέσως. Για μας και όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τα πράγματα είναι, δυστυχώς, απλά. Η Γερμανία θέλει να επωφεληθεί, να ελέγξει και να υποτάξει όσα έχουν διασώσει οι εταίροι ως τώρα, μετά την κρίση του 2008.

Οι ενδιαφερόμενες χώρες δεν έχουν πολλές πιθανότητες να αντισταθούν αποτελεσματικά. Δεν είναι ικανές να συμπήξουν μέτωπο, παράδειγμα η Ιταλία και η Ισπανία που έδωσαν χωριστά μάχη εναντίον του Βερολίνου και έχασαν. Οι ΗΠΑ έχουν εκλογές, τα οικονομικά τους είναι χάλια και δεν έχουν λόγους να βοηθήσουν κυβερνήσεις-δορυφόρους της Γερμανίας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν έχουν μυαλό και κουράγιο να συνεργαστούν με τη Ρωσία και την Κίνα.

Το Βερολίνο, με την κοντόθωρη γερμανική αλαζονεία, νομίζει ότι μπορεί να γίνει διεθνής παίκτης τσαλαπατώντας (και πάλι) τους άλλους εταίρους. Έπαθε αλλά δεν έμαθε. Στην άγρια μάχη γιγάντων, ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας, το οικοδόμημα της ΕΕ δεν είναι ο τέταρτος παίκτης, αλλά τρόπαιο για τον νικητή. Η Ελλάδα περιμένει για μια ακόμα φορά παθητικά τη μοίρα της.