Το ορφανό “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”

Η κυρίαρχη εντύπωση για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών διαμορφώνεται από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία υποστηρίζονται στο έργο τους, της χειραγώγησης των πολιτών, από εταιρείες σφυγμομετρήσεων. Επειδή αυτές μιλούν με αριθμούς, υποτίθεται ότι είναι επιστημονικές και αποτελούν σπουδαία εργαλεία δουλειάς στην πολιτική επικοινωνία.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι πρόκειται περί απάτης. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στο δημοψήφισμα του 2015 έδιναν στο ΟΧΙ από 33-34%. Εδώ δεν ασχολούμαστε με κριτική της απάτης αυτής. Αφού, όμως, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις “μετρήσεις” που είναι κατευθυνόμενες εκτιμήσεις της κοινής γνώμης, ποιο εργαλείο προτείνουμε; Την πολιτική ανάλυση. Δηλαδή τη συγκριτική ανάλυση, την πολιτική κοινωνιολογία και την πολιτική σκέψη.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 σχεδόν 2.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πετύχουν μια σημαντική πολιτική αλλαγή μεγάλων διαστάσεων. Είχαν προηγηθεί αποτυχημένες προσπάθειες του ίδιου πλειοψηφικού ρεύματος των πολιτών (αντιμνημονιακό) να ανακόψει την εφαρμογή των μνημονίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, και στις εθνικές εκλογές του 2012.

Το “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 θεωρούμε σημαντικό επίτευγμα, διότι το πέτυχαν οι πολίτες, οι οποίοι αποχώρησαν από το “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ” (κυρίως). Αυτό είχαν επιλέξει πλειοψηφικά μόλις τον Σεπτέμβριο του 2009 με 44%. Το πέτυχαν χωρίς να το υποδείξει κάποιο κορυφαίο στέλεχος, ή κάποιο μέσο ενημέρωσης του χώρου, ή κάποιο συνδικάτο που ελεγχόταν από δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Το πέτυχαν τα ανώνυμα μεσαία στελέχη και η βάση του Κινήματος που είχε αποχωρήσει από τις οργανώσεις του μετά την εκλογή Σημίτη στην ηγεσία, αλλά παρέμενε πολιτικά στο χώρο.

Αυτός ο πολιτικός χώρος είναι υπαρκτός, αλλά συνηθίζουμε να τον ονομάζουμε “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ” γιατί διαχωρίστηκε από την ηγεσία του, η οποία προσχώρησε στη νεοφιλελεύθερη συμφωνία του Μάαστριχτ και στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μόνον ένας βουλευτής, ο Σήφης Βαλυράκης, δεν ψήφισε τη συμφωνία του Μάαστριχτ. Θα είχε, μάλιστα, διαγραφεί αν δεν τον έσωζε ο πρόεδρος του Κινήματος από το ομόφωνο Εκτελεστικό Γραφείο που ζητούσε τη διαγραφή του.

Ο Ανδρέας ήταν ακόμα ζωντανός όταν το ΠΑΣΟΚ εντάχθηκε σε αυτή τη στρατηγική της Ευρώπης των τραπεζών, των ελίτ και του ευρώ/ECU. Ήταν, όμως, ο μόνος ηγέτης της Ευρώπης, ο οποίος άσκησε κριτική στις ευρωπαϊκές αποφάσεις και προειδοποίησε τον ελληνικό λαό (ρητορικά και μόνο) για ό,τι θα ακολουθούσε, περίπου σαν Κασσάνδρα που χαλάει τη γιορτή με τις προβλέψεις της.

Το 1996, ο Κώστας Σημίτης νίκησε τον Γεράσιμο Αρσένη, ο οποίος αποδείχθηκε ο μοναδικός υποψήφιος που θα μπορούσε να ηγηθεί του πλειοψηφικού ρεύματος του “Πατριωτικού ΠΑΣΟΚ”. Η αισιοδοξία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν τόσο μεγάλη εκείνη την εποχή, ώστε ο Αρσένης αποκλείστηκε από τον δεύτερο γύρο της εκλογής προέδρου, από τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος αποδείχθηκε (εκ των υστέρων), λαμόγιο του κοινού ποινικού δικαίου.

Το ίδιο “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ” έσωσε τον Γιώργο Παπανδρέου από τα νύχια του Βαγγέλη Βενιζέλου, όταν εκείνος, περιστοιχισμένος από την “παιδική χαρά” του, έχασε τις εκλογές του 2007 από τον Κώστα Καραμανλή. (Την κρίσιμη στιγμή τον έσωσαν ο Δημήτρης Τσοβόλας, ο Στέφανος Τζουμάκας, ο Αντώνης Λιβάνης και η μαμά του). Μεγάλο λάθος. Έπρεπε έκτοτε να έχει χτίσει ένα νέο δημοκρατικό, πατριωτικό κόμμα, αφήνοντας τη σφραγίδα του ιστορικού ΠΑΣΟΚ στον διάδοχο του Σημίτη, από τον οποίο έλαβε το δαχτυλίδι της διαδοχής. Η ιστορία, όμως, δεν γράφεται με το αν…

Το αντιμνημονιακό μέτωπο

Ο ίδιος πολιτικός χώρος στις δημοτικές εκλογές του 2010, μόλις έξι μήνες μετά τη θριαμβευτική εκλογική νίκη του 2009, είχε διεκδικήσει την αυτονομία του. Είχε στηρίξει έναν απλό συνεργαζόμενο βουλευτή, τον Γιάννη Δημαρά, ο οποίος είχε αποχωρήσει διαγραμμένος λόγω μνημονίου και στην περιφέρεια Αττικής απέσπασε 16% και συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ (Αλέξης Μητρόπουλος με 6%).

Ο Σγουρός εξελέγη τότε περιφερειάρχης με 343.000 ψήφους, τη στιγμή που ψήφισαν 1.580.000 πολίτες, επί 2.800.000 εγγεγραμμένων, με αποχή 46%! Δύο χρόνια αργότερα, το 2012, ο ίδιος πολιτικός χώρος επέλεξε πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ για να εκφραστεί (27%) και μειοψηφικά τη ΔΗΜΑΡ (6%), η οποία μόλις είχε αποσπαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο είχε επίσης αποχωρήσει ο πρώην πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος.

Συνολικά ο πρώην ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ (του 2007) πήγε από το 4,5% στο 33% παρά τις αδυναμίες του σε μόλις δύο χρόνια. Το “Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ” θεώρησε τις εκλογές του 2012 ως ήττα αφού νίκησαν οι υποστηρικτές του μνημονίου (ΝΔ Σαμαρά 30% + ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου 12% = 42%), ενώ ο Τσίπρας πανηγύρισε το αποτέλεσμα ως νίκη της Αριστεράς, ανάλογη με του 1958 της ΕΔΑ! Τότε ακολούθησε η δικτατορία (1967), επομένως αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί πανηγύριζαν, αλλά οι ανιστόρητοι δεν περίμεναν ότι το 2015 θα γίνονταν οι νεκροθάφτες της Αριστεράς.

Το δημοψήφισμα και τα συλλαλητήρια

Στο δημοψήφισμα του 2015, ο χώρος του Δημοκρατικού Πατριωτισμού μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά (πλήν ΚΚΕ) απέσπασε το 62% των ψήφων με συνθήκες άγριας τρομοκρατίας, με τις τράπεζες κλειστές και με τον Τσίπρα να μην έχει δημιουργήσει ούτε μια επιτροπή υπέρ του ΟΧΙ. Ήλπιζε ότι ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει ΝΑΙ, ώστε να δικαιολογηθεί για την κωλοτούμπα.

Έτσι επιβεβαιώθηκε ότι αυτός ο πολιτικός χώρος παραμένει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Το ίδιο επιβεβαιώθηκε με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στα οποία ο πολιτικός αυτός χώρος συμμετείχε μόνος του και χωρίς ηγεσία, σε συμμαχία αυτή τη φορά με τη Λαϊκή Δεξιά, πάλι χωρίς ηγεσία. Ο Τσίπρας διαχώρισε τη θέση του, καταγγέλλοντας το 70-80% του ελληνικού λαού σαν ετερόκλητο πλήθος, σαν εθνικιστές, φασίστες και χρυσαυγίτες! Η νεοφιλελεύθερη Δεξιά έτριβε τα χέρια της και ετοιμαζόταν να καταβροχθίσει τον χώρο του Δημοκρατικού Πατριωτισμού.

Το 2015, μέσα σε οκτώ μήνες ο Τσίπρας έχασε με την κωλοτούμπα 600.000 ψηφοφόρους. Κάλυψε τη διαφορά, συλλέγοντας 110.000 ψήφους από το ΠΑΣΟΚ και 160.000 ψήφους από τη ΝΔ. Η συμμετοχή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 μειώθηκε κατά σχεδόν 550.000 άτομα. Γι’ αυτό και τα ποσοστά δεν άλλαξαν ουσιαστικά παρά μόνον οριακά και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη ΝΔ.

Σταδιακά, στα επόμενα χρόνια έχασε το 50% των υποστηρικτών του από τον αριστερόστροφο χώρο του “Πατριωτικού ΠΑΣΟΚ”, δηλαδή σχεδόν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες. Όσο διατηρεί τη διακυβέρνηση της χώρας και διαχειρίζεται το πελατειακό κράτος δεν μπορεί να πέσει κάτω από το 12%, στο οποίο έπεσε το ΠΑΣΟΚ όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση.

Η εκλογική αριθμητική

Το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να συνεργαστεί με τη ΝΔ μετά τις εκλογές ή και με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε και οι τρεις μαζί να αποτελέσουν το “ευρωπαϊκό τόξο” των μνημονίων της γερμανικής Ευρώπης και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο Τσίπρας έχει απομείνει με σχεδόν 980.000 ψηφοφόρους, καθώς οι 110.000 από το ΠΑΣΟΚ και οι 160.000 από τη ΝΔ επαναπατρίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά τις εκλογές. Γι’ αυτό η ΝΔ εμφανίστηκε ως πρώτο κόμμα, αμέσως μόλις εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρχηγός, ενώ το μεταμφιεσμένο ΠΑΣΟΚ (λόγω χρεών το μετονόμασαν σε Κίνημα Αλλαγής) δείχνει ανεβασμένο.

Σε αυτούς τους πεπειραμένους ψηφοφόρους, ελπίζει να προσθέσει σχεδόν 150.000 από τους πολιτογραφημένους μετανάστες (σχεδόν 300.000 άτομα), οι οποίοι θα ψηφίσουν για πρώτη φορά. Επομένως δεν γνωρίζουμε την εκλογική τους συμπεριφορά. Με αυτούς τους αριθμούς, ο Τσίπρας ελπίζει ότι η αποχή θα πλησιάσει περισσότερο στο 50%, ώστε το ποσοστό του να ξεπεράσει σίγουρα το 20% (με όριο το 25%;) και παράλληλα η ΝΔ να μην εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Στις μεθεπόμενες εκλογές, εκτιμώ ότι το ποσοστό του θα κινηθεί ακόμα πιο κάτω. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω αριθμοί δεν αθροίζονται και αναφέρονται μόνον ενδεικτικά.

Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή. Την ίδια αντοχή έδειξε από το 2009 ως το 2012 και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια αντοχή δείχνει (τηρουμένων των αναλογιών) και η κοινοβουλευτική ομάδα του Ζάεφ στα Σκόπια. Όλα τα κόμματα βλάπτουν τη Συρία, το ίδιο. Πρόκειται για άτομα που ανήκουν στο μισητό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο απωθεί τον απλό πολίτη, επειδή ουδέποτε υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της πατρίδας και της μεγάλης πλειοψηφίας των φτωχών ανθρώπων,

Οι φτωχοί πλέον ξεπερνούν το 50% (με όρους 2008 και με διορθωμένο όριο της φτώχειας- υπολογισμοί του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας). Η μεσαία τάξη έχει εξαθλιωθεί και δυστυχώς είναι πρόθυμη να ακολουθήσει όποιον της υποσχεθεί ότι θα αναστηλωθεί στην προηγούμενη θέση, όπου την είχε τοποθετήσει κυρίως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Πρόκειται για ψέμα. Δεν μπορεί να συμβεί αυτό.