Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ελπίδα σαν συμπλήρωμα της Δεξιάς

Η κατά το δυνατόν αντικειμενικότητα, εκτός των άλλων, εδράζεται στο γεγονός ότι κάποιοι δεν ζητήσαμε και δεν αποκομίσαμε ποτέ ούτε περιουσιακά οφέλη, ούτε “οφίτσια” από την ενασχόλησή μας με τα κοινά και ιδιαιτέρως με όλα όσα αφορούν τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, παραμένοντας κριτικά στρατιώτες.

Το κραταιό ΠΑΣΟΚ άρχισε από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ακόμα, να χάνει την επαφή του με την κοινωνία και να κυριαρχούν ομάδες και ομαδούλες μικρο (ή μεγαλο)συμφερόντων. Παρά την πρόσκαιρη ενότητα (μία να ρίξουμε τον Μητσοτάκη το ΄93, μία να στηρίξουμε τη νέα ηγεσία μετά την απώλεια του ιστορικού ηγέτη Αντρέα, μία να μην ξανάρθει η δεξιά το 2000) τα προβλήματα και οι ρήξεις άρχισαν να διαφαίνονται πλέον καθαρά κατά την δεύτερη τετραετία Σημίτη, όπου αυτές οι ομάδες συμφερόντων ξέφυγαν από κάθε έλεγχο (με τα γνωστά αποτελέσματα των δικαστικών περιπετειών κορυφαίων στελεχών του), ενώ παράλληλα το κόμμα (σταδιακά) οργανωτικά έπαψε να υπάρχει. Το ΠΑΣΟΚ διευθύνονταν από μια γενιά νεόκοπων δήθεν “εκσυγχρονιστών” που καμία σχέση δεν είχαν με τον Σοσιαλισμό και την προοδευτική παράταξη.

Παρεμπιπτόντως, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι (πολλοί απ’ αυτούς) που αποτέλεσαν την “Αυλή” της τότε ηγεσίας, είναι αυτοί που συμπορεύονται και κυβερνούν σήμερα με αυτό το σκληρό καθεστώς της Δεξιάς, αλλά και κάποιοι που δεν είχαν και σημαντικές διαφορές με τους σκληρούς ακροδεξιούς των διάφορων συγκυβερνήσεων της προηγούμενης δεκαετίας. Μεσολάβησε η καταστροφική πενταετία Καραμανλή, με τον αποδεδειγμένο δημοσιονομικό εκτροχιασμό που πτώχευσε στην ουσία την χώρα.

Μικρή ιστορική αναδρομή

Ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε την εντολή από τον προοδευτικό κόσμο το 2009 [με το σύνθημα “άλλαξέ τα όλα”] για να φέρει το καινούργιο και το άφθαρτο πρόσωπο της διακυβέρνησης. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Παρά τις σημαντικές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που έγιναν, η μέγγενη του μνημονίου και το “λάθος μίγμα πολιτικής” ( σύμφωνα με την εκ των υστέρων “απολογία” του ΔΝΤ), οδήγησαν σε αδιέξοδο τον ελληνικό λαό που προσπάθησε να πιαστεί από οτιδήποτε (λαϊκίστικο) θα του έδινε ελπίδα.

Το σφιχταγκάλιασμα στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ με τη σκληρή Δεξιά της ΝΔ, αλλά και τα ορφανά του Καρατζαφέρη, υποχρέωσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών να ρίξουν “μαύρη πέτρα” στην πολιτική τους μήτρα και να μην το ακολουθήσουν στο δρόμο που είχε πάρει. Η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά αργότερα κράτησε έναν ιδεολογικό πυρήνα και άρχισε να διαχωρίζει τη θέση της από τη Δεξιά, την ώρα που τα υψηλόβαθμα (και συνήθως ανεπάγγελτα) στελέχη (είχαν ήδη φύγει ή) έφευγαν δεξιά και αριστερά να βρουν πολιτική (και επαγγελματική) στέγη, κατανοώντας ότι το ξαναζωντάνεμα του ΠΑΣΟΚ θα έρθει με τη συνεργασία και άλλων προοδευτικών δυνάμεων και πάντως με πολιτική απέναντι στη Δεξιά.

Μετά τον ξαφνικό θάνατό της, ο Νίκος Ανδρουλάκης με αφορμή και τις παρακολουθήσεις, έσπασε κάθε δεσμό με το σημερινό καθεστώς κι εκεί που προσέβλεπαν, όσοι απεργάζονται άνομα σχέδια στο παρασκήνιο, στην στήριξη του σε μια δύσκολη στιγμή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, απλά έπεσαν έξω. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που έκανε ξανά έναν κόσμο να εμπιστευτεί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι ο διαχωρισμός της πολιτικής του από τη Δεξιά.

Η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στις ιδεολογικές του ρίζες ξαναβρίσκει τον κόσμο του, ο οποίος σημειωτέον παρέμεινε σταθερός στη θέση του (που είχαν εγκαταλείψει σιγά αλλά σταθερά από το 2000 και μετά οι ηγεσίες του), εκεί όπου ήρθαν με λαϊκίστικο τρόπο και με διάθεση πρόσκαιρου ωφελιμισμού και τον αγκάλιασαν άλλοι πολιτικοί φορείς, οι οποίοι όμως (οι ηγεσίες και τα στελέχη τους) επειδή δεν τον πίστευαν (ούτε είχαν καμία σχέση με τον χώρο), είτε διαλύθηκαν (ΔΗΜΑΡ) είτε απαξιώθηκαν (ΣΥΡΙΖΑ).

Ειλικρινή αυτοκριτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ

Αν η όποια ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, σήμερα, δεν ξεκινήσει από αυτά τα σημαντικά σημεία της ιστορίας του να κάνει ειλικρινή αυτοκριτική, δυστυχώς ο προοδευτικός κόσμος δεν πρόκειται να επιστρέψει, για έναν απλούστατο λόγο: Διότι, θεωρεί ότι δεν είναι αυτός που πρόδωσε το ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ηγεσίες του που εγκατέλειψαν την σοσιαλιστική πολιτική και προοπτική και ταυτίστηκαν με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως σε όλη την Ευρώπη (και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε) αλλά και ειδικά εδώ με την κοτζαμπάσικη λογική και εξουσία. Για αυτό πρέπει άμεσα να σταματήσει αυτή η επικοινωνιακή καραμέλα “εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς” που θυμίζει άλλους χώρους και άλλες (μαύρες) περιόδους.

Κατά συνέπεια με το σύνθημα “Για την Ενότητα-Τον Σοσιαλισμό-Την Κοινωνική Προστασία-Τη Δημοκρατία” και με χαμηλωμένο το κεφάλι όλων όσων ηγήθηκαν, αλλά και των μεγαλοστελεχών που ευθύνονται για τα προβλήματα του χώρου και του τόπου, να γίνει κάλεσμα στον λαό, με ειλικρίνεια για συστράτευση, απέναντι σε αυτό το καθεστώς που ταλανίζει και θέλει να κρατά αιχμάλωτη για χρόνια ακόμα την κοινωνία και την πατρίδα. Αυτό πρέπει να γίνει με αυτοκριτική και απολογητικό ύφος (όχι με κομπασμό) αλλά και με σεβασμό στον απλό Έλληνα πολίτη. Να μην κουνάει κανείς το δάχτυλο στον σκεπτόμενο προοδευτικό και ανεξάρτητο άνθρωπο που δεν είναι πρόβατο στο μαντρί κανενός.

Στο δια ταύτα, θεωρώ ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ συνέβαλε με τη στάση του (απέναντι στη Δεξιά) το τελευταίο διάστημα, να συσπειρωθεί ένας κόσμος γύρω από το κόμμα. Προφανώς όμως αυτό δεν είναι αρκετό και θα πρέπει να αναζητηθούν επίσης με ειλικρίνεια οι λόγοι που δεν εισπράττει το κόμμα την απώλεια των άλλων χώρων. Αυτό όμως να γίνει με σύνεση, διάλογο, χωρίς θέσφατα και αποκλεισμούς.

Όσον αφορά τον κόσμο που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ πιστεύω ότι η έλλειψη ιδεολογικοπολιτικού στίγματος από την ηγεσία του, εφόσον πραγματοποιηθούν τα προαναφερόμενα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, θεωρώ ότι σύντομα θα αναθεωρήσει, καθότι δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να το δει κανείς με ηγεμονισμούς και κόκκινες γραμμές αλλά θα πρέπει να γίνεται συζήτηση-ζύμωση στους κοινωνικούς, επιστημονικούς και επαγγελματικούς χώρους, που θα συνενώνει τους πολίτες “από τα κάτω” για τον κοινό στόχο.

Το συμφέρον της χώρας

Σημασία τούτη την ώρα έχει η πατρίδα και η κοινωνία και όλοι, μη εξαιρουμένου ουδενός, πρέπει να βάλουν τον εαυτό τους κάτω από το συμφέρον της χώρας και να αναζητήσουν την καλύτερη λύση στα πρόσωπα (σε συνδυασμό βέβαια με την ξεκάθαρη εναλλακτική πρόταση-πρόγραμμα εξουσίας που θα στέκει με κοινωνικό πρόσημο πάνω από συμφέροντα και δουλείες και με στόχο τη σωτηρία της πατρίδας) που μπορούν να εμπιστευτούν οι πολίτες.

Αν χρειαστεί ακόμα και με συλλογικές ή εναλλασσόμενες ηγεσίες, οι οποίες όμως δεν θα παρεκκλίνουν ούτε εκατοστό από το συμφωνηθέν πλαίσιο προοδευτικής-σοσιαλιστικής πολιτικής. Τα αναφερόμενα στο παρόν ας ληφθούν ως ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και ως μία μικρή συμβολή στον διάλογο για τη δημιουργία ενός πατριωτικού προοδευτικού μετώπου για τη σωτηρία της Ελλάδας.

ΥΓ1 Όσον αφορά την ιδεολογική θολούρα των “σοσιαλδημοκρατικών” δήθεν εναλλακτικών πολιτικών στον νεοφιλελευθερισμό (κυρίως γερμανικής προέλευσης), η απάντηση έχει δοθεί πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια από τους λαούς της Ευρώπης που προτιμούν (δυστυχώς) την Ακροδεξιά από τους διάφορους “Σολτς”, “Μακρόν” και λοιπούς υπηρέτες του ισχύοντος καταστροφικού συστήματος.

ΥΓ 2 Η εναλλακτική πρόταση απέναντι σε αυτό το μαύρο πέπλο που απλώνεται πάνω από την Ευρώπη, αλλά και τη χώρα μας πρέπει να αναζητηθεί στις ρίζες του Σοσιαλισμού και των διαχρονικών αξιών της Δημοκρατικής Αριστεράς, με γνώμονα την κοινωνική ανασυγκρότηση και προστασία, την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, την εμβάθυνση της Δημοκρατίας, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών, και τελικά με επιδίωξη της καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής όλων των ανθρώπων και όχι των ολίγων – των συμφερόντων και των ομάδων πίεσης.