Το ΠΑΣΟΚ και το σύνδρομο της αποστασίας

Οι πρόσφατες δηλώσεις της Φώφης Γεννηματά περί «ανάγκης στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ» με κατηγορίες για «δημαγωγία, ρεσάλτο στην εξουσία και ανυπολόγιστη ζημιά στη χώρα και το πολιτικό σύστημα», τις μέρες της εξόδου από τα μνημόνια, αλλά και εκείνο το υβριστικό «να πάνε από εκεί που ήρθαν», ήταν πράγματι εντυπωσιακές. Είναι πράγματι εντυπωσιακές διότι η ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ), δεν έχει καταλάβει ακόμα τι πρέπει να κάνει, αν την νοιάζει, για να επιστρέψουν πίσω οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που δραπέτευσαν επιλέγοντας αριστερά.

Δείχνει επίσης και προκλητική ασυνέπεια έως και δουλεία, καθώς η διακηρυγμένη θέση για ίσες αποστάσεις από τη Δεξιά και την Αριστερά, δεν τηρήθηκε ποτέ. Και όχι μόνο δεν τηρήθηκε, αλλά συχνά ξεπερνάει σε οργή και μίσος την φρασεολογία της Δεξιάς. Της Δεξιάς που σήμερα, με τις επιλογές του Σαμαρά και τις αναβαθμίσεις του Κυριάκου, από πολλούς θεωρείται ακραίο κόμμα.

Με την ευκαιρία της επετείου της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, ως ιστορική παρακαταθήκη από τον ιδρυτή, έγινε φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ του σήμερα είναι κάτι άλλο, χωρίς ηγεμονικές πολιτικές φιλοδοξίες. Αποκομμένο ολότελα εντός και εκτός Ελλάδας, από τις πολιτικές και ιδεολογικές του ρίζες.

Ακόλουθος του Κυριάκου;

Συχνά ο λόγος του με το ανάλογο ύφος, προδίδει την αγωνία της εκλογικής επιβίωσης με στόχο έναν συνεταιρισμό με τη ΝΔ στην εξουσία. Αυτό και τίποτε περισσότερο. Και λογικά προκύπτει το ερώτημα: Δηλαδή να γυρίσουμε πίσω για να ξανακάνουμε μια συνεργασία χωρίς συμβόλαιο με τη Δεξιά και όλους τους αμαρτωλούς πρωταγωνιστές της περιόδου της χρεοκοπίας, με μοναδικές αλλαγές τον Κυριάκο στη θέση του Σαμαρά και τη Φώφη στη θέση του Βενιζέλου;

Η κριτική Ραγκούση είναι συγκεκριμένη σε ότι αφορά την εξάρτηση της κ. Γεννηματά από τη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Λέει συγκεκριμένα: «Ο κ. Μητσοτάκης σε όλη αυτή την διαδρομή είχε την ανάγκη δύο τριών μεγάλων «ναι» και «όχι». Ήθελε το «ναι» στην άμεση πραγματοποίηση εκλογών, ήθελε το ότι «η Novartis είναι σκευωρία» -και το είπε η κ. Γεννηματά πολλές φορές μέσα στη Βουλή, όπως είπε και «εδώ και τώρα εκλογές».

Ήθελε επίσης το «όχι στην απλή αναλογική» και του το έδωσε η κ. Γεννηματά. Ήθελε και το «όχι στην Συμφωνία των Πρεσπών». Αυτά όλα του τα έδωσε συνειδητά η ίδια, πιστεύω απόλυτα ότι της επιβλήθηκε από το γνωστό οικονομικό και πολιτικό κέντρο, από όπου δυστυχώς αποδεικνύεται ότι είναι απολύτως εξαρτημένη. Ποια ήταν η απάντηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Άστο να περάσει θα ξεχαστεί;

Λογικό είναι, το έργο αυτό να μην κόβει εισιτήρια. Το έχουν ξαναδεί οι πολίτες και δεν επιθυμούν επανάληψη. Πλην όμως στο ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησαν την αυτοκάθαρση και την ανανέωση. Και δεν την τόλμησαν, πρώτον διότι δεν υπήρχε ηγέτης του μεγέθους του Ανδρέα Παπανδρέου και δεύτερον, διότι δεν υπήρχαν απλά μέλη. Το κίνημα έμεινε ακίνητο και καθηλωμένο.

Πως να πάρεις σοβαρά την κ. Γεννηματά, όταν φωνάζει ότι: «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ο Τσίπρας έκαψε το αριστερό του πρόσωπο»; Είναι σα να λέει, ότι το δικό της πρόσωπο παραμένει αριστερό ή έστω κεντροαριστερό και το κόμμα της σοσιαλιστικό. Συγνώμη, αλλά έτσι μπορείς να κάνεις πολλούς να γελάσουν, αλλά δεν μπορείς πείσεις κανέναν από όσους διατηρούν αμφιβολίες, για το τι είναι σήμερα το ΚΙΝΑΛ.

Διεθνής απομόνωση

Η απομόνωση αυτού του σχήματος, μόνο με φθαρμένους αξιωματούχους, ήταν ηχηρή σε όλα τα επίπεδα και διεθνώς. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία περιόρισε στο ελάχιστο τις σχέσεις με τον εγχώριο αντιπρόσωπο και συχνά εξέφραζε έντονες διαφωνίες με την γραμμή της κ. Γεννηματά. Αυτή όμως δεν λάμβανε κανένα μήνυμα. Από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν. Ακόμα και όταν ο Αλέξης Τσίπρας έγινε επίσημος και μόνιμος προσκεκλημένος στις συναντήσεις των ευρωπαίων σοσιαλιστών, δεν τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για κάτι που τους προσβάλει. Είχαν το σύνδρομο του ενόχου και του αποστάτη.

Με όλα τα δεδομένα και υπολογίζοντας την πόλωση που θα επικρατήσει στις προσεχείς εκλογές με κυρίαρχο το δίλημμα που θα τεθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, «Αριστερά ή Δεξιά, εμπρός ή πίσω» χώρος για συγκομιδή ψήφων δεν φαίνεται να υπάρχει για το ΚΙΝΑΛ. Αλλά ακόμα και αν επιβιώσει στα μονοψήφια ποσοστά του, δεν έχει μέλλον ως συνέταιρος μόνο για την εξουσία των καιροσκόπων αξιωματούχων του. Ασφαλώς υπάρχει πολιτικός χώρος για ένα νέο κεντροαριστερό σχήμα. Όχι όμως για κάτι με τόσο φθαρμένα υλικά.