Το ΠΑΣΟΚ ο μεγάλος κερδισμένος από το debate

Αν το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να κατοχυρώσει και να επεκτείνει και πολιτικο-οργανωτικά την ενίσχυσή του την 6η και 13η Οκτωβρίου –όπως το ευχήθηκαν και οι έξι υποψήφιοι– πρέπει πιστεύω να υλοποιήσει την πρότασή μου που υπεύθυνα κατέθεσα δημόσια από τις 13/9: Να κάνει δημόσια καμπάνια πρόσκλησης/συμμετοχής στις εκλογές απ’ όλα τα ΜΜΕ, και δεύτερον, κάθε ψηφοφόρος της 6ης Οκτωβρίου να δηλώσει τη συμμετοχή σε δύο από τους Τομείς Δράσης και Πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.

Ας επιδιώξουμε, όμως, μια αξιολόγηση/εκτίμηση σχετική με το αποτύπωμα από το προφίλ κάθε υποψηφίου (τα ισχυρά και αδύνατα σημεία του) από τα βαθύτερα στοιχεία ανταγωνισμών, αποκλίσεων και πιθανών συγκλίσεων, από το νέο εσωτερικό κομματικό οικοσύστημα που τείνει να διαμορφωθεί. Οι έξι υποψήφιοι αποτελούν, ασφαλώς με διακυμάνσεις και αποχρώσεις, στελέχη πρώτης γραμμής κι αυτό επιβεβαιώθηκε στο debate. Σημειώνω, πάντως, ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει και σημαντικό αριθμό άλλων στελεχών που μπορούν να ανταποκριθούν όχι μόνο στις απαιτήσεις του debate, αλλά στις απαιτήσεις και τις ευθύνες ενός σύνθετου έργου παραγωγής και άσκησης/εφαρμογής πολιτικών με ουσία και προοδευτική ταυτότητα.

Η εικόνα ανέδειξε την εσωτερική ενότητα και συντεταγμένη πορεία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, την χωρίς καίριες αποκλίσεις και μείζονα ρήγματα, πορεία του. Ο άξονας της ενότητας –ένας από τους πιο σημαντικούς για κάθε παράταξη κυβερνητικής προοπτικής– αφορά πρωτίστως στον αυριανό ηγέτη του. Σχετίζεται με τον αυριανό πρόεδρο, όχι απλώς με την έννοια των δικών του δηλώσεων ή της όποιας δικής του ρητορικής, αλλά με την αποδοχή και την εκτίμηση, που ο ίδιος απολαμβάνει μεταξύ των συνυποψηφίων του και ευρύτερα μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών. Εκτίμηση που, βεβαίως, κι ο ίδιος πρέπει να έχει κατακτήσει με τη δράση, τις πρωτοβουλίες, τον λόγο και το κύρος του.

Η ενότητα

Προσωπικά ξεχώρισα τον Παύλο Γερουλάνο, ο οποίος δεν δέχτηκε καμία αμφισβήτηση σχετικά με την διαχρονική πολιτική του συνέπεια (π.χ. η πολυμερής κριτική προς την Άννα Διαμαντοπούλου), ούτε για την πολιτική του επάρκεια (π.χ. η κριτική με ακρότητα προς τον Χάρη Δούκα). Δεν είχε σε βάρος του επί της ουσίας καμία απορριπτική κριτική. Το κριτήριο της ενότητας αποτελεί τον άξονα του πραγματικού αξιόμαχου ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Αλλά και μιας ηγεσίας που προάγει το ενωτικό περιβάλλον με την αξιοποίηση όλων των στελεχών που έτσι ή αλλιώς έχουν δείξει ότι τον αποδέχονται και θα συμπορευτούν παραγωγικά και μαχητικά. Το κριτήριο της ενότητας, ιδιαίτερα την περίοδο που διανύουμε (ευρύτερη κρίση στην Κεντροαριστερά και διασκορπιστικά φαινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ) αποκτά κεντρική, καθοριστική σημασία.

Ισοδύναμο της ενωτικής λειτουργίας είναι η πολιτική επάρκεια και οι ηγετικές ικανότητες. Στην εκτίμηση ψήφου για τους επικρατέστερους από τους έξι υποψηφίους, οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να έχουν –και δεν έχουν– αξιοπιστία, λόγω του ότι δεν είναι προσδιορισμένο το εκλογικό σώμα των ψηφοφόρων που θα προσέλθουν την 6η Οκτωβρίου στις κάλπες και επί του οποίου θα έπρεπε να γίνουν οι μετρήσεις με βάση τους κανόνες της στατιστικής. Χωρίς αυτό το στοιχείο, κάθε εκτίμηση στους πιθανούς (156 ή 346 κλπ, που ίσως θα έρθουν στην κάλπη καμία εκτίμηση δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη. Ωστόσο, στις δημοσκοπήσεις υπάρχει και κάτι αξιόπιστο. Πρόκειται για την καταγραφόμενη δημοφιλία των υποψηφίων. Στη δημοφιλία ο Γερουλάνος καταγράφει σταθερά ποσοστά 60-70%!

Πολιτικές προτάσεις 

Καίριο άξονα, πέραν της ενότητας, αποτελεί η πολιτική πρόταση, το σχέδιο. Το σχέδιο δεν μπορεί να εξαντλείται, σε συνθήματα. Τα συνθήματα πρέπει να αποκρυσταλλώνουν εύληπτα και λακωνικά το περιεχόμενο του Σχεδίου. Ούτε τα συνθήματα μπορούν να εξαντλούνται στην αντίθεση με την κυβέρνηση, ουσιαστικά αποκαλύπτοντας την αδυναμία ύπαρξης σχεδίου για το αύριο, για τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας. Στο debate, λόγω και του περιορισμένου χρόνου, δεν κατορθώθηκε να αναδειχτεί ο πλούτος, όποιος υπάρχει και όσον διαθέτει κάθε υποψήφιος. Σε ορισμένους φάνηκε ότι υπάρχει μια αυτοπεποίθηση πολιτικής επάρκειας και πραγματικών δυνατοτήτων ανταπόκρισης σε σύνθετα ζητήματα, σαν αυτά που έχει μπροστά του το ΠΑΣΟΚ, και σαν εκείνα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει εάν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα, κληρονομώντας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Στα πλαίσια αυτά, ο Γερουλάνος, έχοντας πίσω του το Σχέδιο “Αναγέννηση”, και η Διαμαντοπούλου κατέγραψαν μια αξιόλογη παρουσία και ένα σοβαρό λόγο. Ο Ανδρουλάκης στάθηκε, υπερασπιζόμενος όχι πάντα με σαφήνεια, το υφιστάμενο από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο πάντα σε άμυνα και αμηχανία. Ο Δούκας, εμφάνισε μια αστάθεια, καταφεύγοντας συχνά σε συνθήματα. Ο Κατρίνης έκανε σταθερά επίκληση των ταυτοτικών στοιχειών του ΠΑΣΟΚ, επικοινωνώντας με το θυμικό του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ. Τέλος, η Γιαννακοπούλου έδειξε στοιχεία μιας έντιμης αγωνίστριας.

Ένα θέμα, που είχα θέσει με ένταση και στις εκλογές προέδρου του 2021, είναι αν πρέπει υποχρεωτικά να είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βουλευτής. Αυτή η άποψη βρίσκει συνεχώς και μεγαλύτερη απήχηση. Εν όψει και του γεγονότος ότι μπροστά υπάρχουν σχεδόν τρία χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αρχηγός της; αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως όλα δείχνουν, δεν μπορεί να μην βρίσκεται στη Βουλή. Δια του ορισμένου προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν μπορεί κάποιος να αποκτήσει αέρα πρωθυπουργού!

Οι Έλληνες δημοκράτες έχουν την ευκαιρία στα χέρια τους. Το παιχνίδι μετά το debate είναι σαν να ξεκινάει με μηδενισμένο το κοντέρ! Η εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί στιγμή καθοριστική. Καθοριστική, διότι οι εκλογείς της 6ης και εν συνεχεία της 13ηςΟκτωβρίου θα καθορίσουν ποιος θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, του σημερινού αντιπολιτευτικού πόλου και πιθανότατα ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές. Αυτή η μοναδική ευκαιρία για τον κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, ιδιαίτερα τους δημοκράτες, δεν πρέπει να χαθεί!