Το πατινάζ των κομμάτων στην πίστα των ευρωεκλογών

Βεβαίως, τα πολιτικά κόμματα στην Αθήνα δεν κουράζονται να μιλούν για τις επικείμενες ευρωεκλογές, καθ’ όσον η οξυμένη πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο γυρεύει σήμερα μέσα από τις κάλπες ένα πρώτο δρόμο εκτόνωσης των παθών, τα οποία εκδηλώνονται στο πολεμικό πεδίο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα και ο άκρως επιθετικός λόγος της έχουν προκαλέσει τις σφοδρές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στο σύνολο σχεδόν των εσωτερικών και των εξωτερικών υποθέσεων τις οποίες διαχειρίζεται η «Αριστερά».

Εκτιμάται, λοιπόν, στο δημόσιο χώρο ότι οι ευρωεκλογές μπορεί να δώσουν την ευκαιρία για ένα εναρκτήριο λάκτισμα αποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ απ’ την εξουσία. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, η λέξη κάλπη διεγείρει σε κάθε περίπτωση και σε υψηλό βαθμό το πολεμικό φρόνημα των πολιτικών και πολιτών, οι οποίοι συγκεντρώνονται γύρω απ’ τα λάβαρα μάχης των παρατάξεων εξουσίας, που διατηρούν μεταξύ τους «ανοικτούς λογαριασμούς».

Ευρωεκλογές μεν, λοιπόν, αλλά πρωτίστως εκλογές. Που σημαίνει, ότι τα κόμματα αλιεύουν «δημοφιλείς» υποψηφίους και καθένας έχει μία καλή ευκαιρία να «επαινέσει» ή να «μαυρίσει» όποια πρόσωπα και όποια παράταξη θέλει. Ύστερα, θα έρθει η ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, που θα δώσουν χαρές, λύπες, ζήτω και γιούχα και βεβαίως ευκαιρία για ατέλειωτες «πολιτικές» κουβέντες, νέους τηλεοπτικούς καβγάδες και ατάκες πολιτικών. Όσο για τη νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου, βέβαιον είναι πως δεν πρόκειται να συγκινήσει τη λαϊκή βάση των ελληνικών κομμάτων.

Το γνωρίζουν, φυσικά, αυτό οι κομματικές ηγεσίες. Γι’ αυτό και προβάλλουν στις λίστες των υποψηφίων τους ουκ ολίγα πρόσωπα αναγνωρίσιμα, πλην παντελώς άσχετα με τα ευρωπαϊκά πράγματα. Και προκειμένου να δώσουν οι κομματικές ηγεσίες μία σπουδαιότητα στις ευρωεκλογές, προβάλλουν στο κοινό με αδρές γραμμές το σχήμα μιας ιστορικών διαστάσεων μάχης μεταξύ «ευρωπαϊστών» και «εθνολαϊκιστών». Αυτή η μάχη, λένε, θα δοκιμάσει τις δυνάμεις της δημοκρατίας απέναντι στην ακροδεξιά της Γηραιάς Ηπείρου.

Δεν αποφασίζουν οι ευρωβουλευτές

Με αυτό το γενικό περίγραμμα, εύληπτο και βολικά πολωτικό, οι ελληνικές ηγεσίες πετυχαίνουν να μην απασχολούν τα ακροατήρια τους με τις μεγάλες απειλές, τους δραματικούς και ιστορικά βαρείς κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η ταραγμένη Ευρώπη των μεγάλων οικονομικών και των κοινωνικών εκτροπών, που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οι πολιτικές «ελίτ» της ΕΕ. Ούτε, βεβαίως, μιλούν στους πολίτες οι πληκτικοί πολιτικοί ρήτορες των Αθηνών για το πώς και με ποιες δυνάμεις θα μπορούσε και η Ελλάδα να έχει μια ενεργό συμμετοχή στις νέες ευρωπαϊκές αναζητήσεις με ιδέες και προτάσεις σε συγκεκριμένους τομείς.

Φυσικά, δεν αποφασίζουν οι καλοπληρωμένοι βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις τύχες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτά τα έχουν προ πολλού αναλάβει διεθνείς οικονομικοί κύκλοι «ιδιαιτέρων συμφερόντων», η απρόσωπη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το Βερολίνο. Όμως, τούτο δεν σημαίνει, ότι στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ακίνητα και τελειωμένα σήμερα.

Οι ευρωεκλογές δίνουν μια καλή ευκαιρία για περαιτέρω ενδυνάμωση των ήδη έντονων ευρωπαϊκών προβληματισμών, για την ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων, για την αναζήτηση νέων πολιτικών σχεδίων, για τις δυνατότητες επαναφοράς τής δυναμικής, που είχε τον 20ο αιώνα η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στην Ελλάδα, όμως, οι κομματικοί χώροι δεν δονούνται από όλα αυτά. Οι ηγεσίες απλώς αναπαράγουν κάποια απ’ τα γραφόμενα και τα λεγόμενα από Ευρωπαίους πολιτικούς από ειδικούς επιστήμονες και από σημαίνουσες πνευματικές προσωπικότητες σχετικά με τις απειλές που σκοτεινιάζουν τον ουρανό της ΕΕ.

Δυστυχώς, αυτό που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι η μονομαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ που έχει να κάνει με τη συγκέντρωση εκλογικών δυνάμεων εν όψει της τελικής αναμέτρησης των βουλευτικών εκλογών εντός του έτους. Όσο για την Ευρώπη, αυτή ως οργανικός, πολλαπλά στρατηγικός χώρος της Ελλάδας, έρχεται δεύτερη. Πίσω από τις ΗΠΑ οι οποίες θεωρούνται τώρα παράγων πολύ «ασφαλέστερος» από τον ευρωπαϊκό για τη χώρα. Και αποτελεί πολιτικό παράδοξο και ιστορική ειρωνεία ότι τον τόνο σ’ αυτή την κατάταξη τον δίνει πρώτη η «Ριζοσπαστική Αριστερά» της χώρας μας!