Το πολιτικό σύστημα άφησε αμυντικά την Ελλάδα πίσω

Προηγήθηκε επί ένα έτος περίπου η έντονη τουρκική επιθετικότητα, όπου μέσω του νεο-οθωμανικού ιδεολογήματος απειλείται άμεσα και καθαρά η χώρα μας. Η αναπάντητη προκλητική ενέργεια σεισμικών ερευνών στην ευρύτερη περιοχή του Καστελλορίζου συνεχίζεται με στόχο τη δημιουργία τετελεσμένων, την εμπέδωση δηλαδή της παράνομης τουρκικής θέσης ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν ΑΟΖ, παρά μόνο χωρικά ύδατα 6 ν.μ., πέραν δε αυτών εκτείνεται η τουρκική ΑΟΖ, που συνιστά τη λεγόμενη “γαλάζια πατρίδα”.

Η άμεση αντίδραση στον Έβρο τον Φεβρουάριο του 2020 και η έξοδος του πολεμικού ναυτικού το καλοκαίρι κατά την πρώτη φάση των ερευνών του Oruc Reis, η αντίδραση της Γαλλίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και η αναγκαστική διπλωματική κινητικότητα για τη δημιουργία ενός αντι-τουρκικού άξονα στην περιοχή, φάνηκε προς στιγμή να δημιουργεί συνθήκες εξόδου, από το βαρύ λήθαργο του πολιτικού προσωπικού εξουσίας.

Πολιτικού προσωπικού, που κατά την εύφορη περίοδο της κίβδηλης ευημερίας κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης (1990-2009) πρωταγωνίστησε στη δημιουργία τεράστιων σκανδάλων. Aπό τις μίζες που χορηγούνταν για την πώληση οπλικών συστημάτων, που δεν αγοράζονταν με καθαρά επιχειρησιακά κριτήρια για την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της Ελλάδος, καθώς και στην υπονόμευση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας.

Αποκορύφωμα αυτής της σοβαρής αβελτηρίας είναι και η εγκατάλειψη εκσυγχρονισμού του πολεμικού ναυτικού με την έλλειψη παραγγελιών φρεγατών κατά την περίοδο της δεκαετίας 2000-2010, που ήταν άκρως απαραίτητες για την διατήρηση των δυνατότητων του σώματος αυτού. Κατά δε τη μνημονιακή περίοδο το ίδιο πολιτικό προσωπικό εξουσίας (ΠΑΣΟΚ–ΝΔ) με την προσθήκη του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) διέπραξε ιστορικό έγκλημα καθοσιώσεως, με το να αποδεχθεί την ένταξη στις μνημονιακές νόρμες της σύνθλιψης, και την εθνική ασφάλεια, με συνέπεια την μη προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού.

Και όλα αυτά όταν την ίδια περίοδο που η Τουρκία προέβη σε γιγάντιους εξοπλισμούς και σοβαρότατη ανάπτυξη της πολεμικής αμυντικής βιομηχανίας της, που μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ αυτής και της χώρα μας. Παράλληλα, της έδωσε την δυνατότητα στην σημερινή ρευστή γεωπολιτική πραγματικότητα να χρησιμοποιεί την στρατιωτική της ισχύ ως εργαλείο για την παρουσία και την επέκταση της σε διάφορες περιοχές, που κάποτε ήταν τμήματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας (Καύκασος, Συρία, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη).

Πολιτικό σύστημα και αφύπνιση

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή αντικειμενική κατάσταση για την Ελλάδα, όπου ελλοχεύουν εθνικοί ακρωτηριασμοί, θα περίμενε κανείς όχι μόνο την αφύπνιση από το λήθαργο του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, αλλά και της χάραξης ενός οδικού χάρτη ενδυνάμωσης της χώρας μέσα από μια συνεπή εθνική στρατηγική αποτροπής. Κυρίαρχα στοιχεία αυτής της στρατηγικής είναι από τη μια μεριά η σύναψη ισχυρών αμυντικών συμμαχιών, λαμβανομένου υπόψη τη σημερινή ρευστή γεωπολιτική πραγματικότητα και από την άλλη η παράλληλη ουσιαστική ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων με στόχο την ορατή αποτρεπτική δυνατότητα του.

Ως προς την πρώτη παράμετρο, η μόνη χώρα που αντικειμενικά έχει συγκλίνοντα συμφέροντα με τον Ελληνισμό στην ευρύτερη περιοχή έναντι της τουρκικής επιθετικότητας είναι η Γαλλία, ισχυρή στρατιωτική χώρα μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Με βάση δε την προϋπάρχουσα φιλική σχέση των δύο χωρών, η περίοδος αυτή αποτελεί μοναδική ιστορική ευκαιρία για πραγματικά ισότιμη αμυντική στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδος με αυτήν. Ενταγμένη μάλιστα ως ένα αμυντικό υποσύστημα εντός του ΝΑΤΟ που παρουσιάζει διαλυτικές τάσεις.

Η διαφαινόμενη αυτή συνεργασία φαίνεται ότι εξόκειλε εξαιτίας των πιέσεων της φιλοτουρκικής Γερμανίας και των ΗΠΑ για τους δικούς τους στρατηγικούς στόχους, που όμως δεν συγκλίνουν με τα συμφέροντα της Ελλάδος έναντι του τουρκικού επεκτατισμού στην ευρύτερη περιοχή. Και όλα αυτά την στιγμή που η Γερμανία στηρίζει απροκάλυπτα και εμμονικά την Τουρκία, επιδιδόμενη μάλιστα σε “αγώνα δρόμου”, να της παραδώσει προς τα τέλη του έτους τα υποβρύχια τύπου Παπανικολής. Θα αφαιρέσουν το μοναδικό στρατηγικό πλεονέκτημα που έχει σήμερα η χώρα μας στη θάλασσα, πλην της παραδοσιακής ελληνικής ναυτοσύνης.

Οι δε ΗΠΑ έχοντας λάβει τα πάντα από την Ελλάδα σε επίπεδο διευκολύνσεων και δεδομένης της πειθήνιας στάσης αυτής, δεν έχουν κανέναν λόγο παρά την σοβαρή τουρκική ανυπακοή, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αγορά των S-400, να στραφούν εναντίον της στην λογική ότι δεν πρέπει να χαθεί αυτή για τη Δύση. Ως προς τη δεύτερη παράμετρο της ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία οι διαρροές από την πλευρά της κυβέρνησης ότι επήλθε συμφωνία αγοράς φρεγατών από τις ΗΠΑ τύπου MMSC.

Ερωτήματα για φρεγάτες 

Σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές (βλ. K. Γρίβας) πρόκειται για πλοία με πυραύλους μικρής εμβέλειας, τα οποία λόγω της ανάπτυξης ισχυρών όπλων από την ξηρά (μικρασιατικά παράλια) θα έχουν περιορισμένες δυνατότητες δράσης. Δεν θα δώσουν τα πλεονεκτήματα που θα έπρεπε να αναζητήσει η χώρα μας στον τομέα αυτό για να μπορέσει να διατηρήσει την ισχύ της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής (area defence).

Τέτοια δυνατότητα για παράδειγμα θα παρείχαν στη χώρα μας οι γαλλικές Bellh@arra και τα αμερικανικά αντιτορπιλικά Arleigh Burke, που οι πύραυλοι που διαθέτουν έχουν πολύ μεγάλη εμβέλεια, όπου σε συνδυασμό με τα σύγχρονα συστήματά τους θα έδιναν την απαιτούμενη ισχύ στο πολεμικό μας ναυτικό.

Τίθεται συνεπώς αμείλικτο το ερώτημα γιατί η χώρα μας δεν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται στη βαριά παθολογία που χαρακτηρίζει το ελληνικό προσωπικό εξουσίας και των εφαπτόμενων κύκλων αυτού, όντας αυτό εξαρτημένο και προδήλως ελλιποβαρές εν σχέσει με τις σημερινές ανάγκες της πατρίδας και του ευρύτερου Ελληνισμού.