Το πολυεκλογικό 2019, η πεπατημένη και ο μουτζούρης

Γεμάτη κάλπες η φετινή άνοιξη. Για την ανάδειξη εκπροσώπων μας στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και προσώπων που θα επιλέξουμε για να ενεργοποιήσουν δημοτικές και περιφερειακές αρχές. Οι ευρωεκλογές (υποτίθεται ότι) αποτελούν μια κατ’ εξοχήν πολιτική αναμέτρηση. Με την πατρίδα μας σε καθεστώς επιτροπείας από τους εταίρους μας, αλλά και την ίδια την ευρωπαϊκή ενοποίηση σε ακραία δοκιμασία, το ελάχιστο ζητούμενο από τα κόμματα μας είναι μια παραγωγική αντιπαράθεση, μια άμιλλα τελικά, στο πεδίο των προτάσεων τους για αποκατάσταση ημαρτημένων και διαφορετική πορεία από δω και πέρα. Αλλαγών και στα δικά μας, αλλά και στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Τέτοιες αδρές, όσο και ελπιδοφόρες, προτάσεις δεν έχουν κατατεθεί. Ούτε εδώ, ούτε κάπου αλλού είναι η αλήθεια. Παραμένει άγνωστο στο πολιτικό σώμα, στον ελληνικό λαό, τι ακριβώς σκοπεύουν να προασπίσουν οι επίδοξοι εντολοδόχοι μας ευρωβουλευτές. Πως σκέπτονται να διεκδικήσουν την άρση των περιορισμών στην κυριαρχία μας, την ανακοπή της φυγής συμπατριωτών μας προς άλλες χώρες, τον αναπροσανατολισμό κεφαλαίων από υπέρογκα πλεονάσματα σε δημόσιες επενδύσεις, νέες δουλειές τελικά.

Όπως επίσης άγνωστο παραμένει ποιες αλλαγές προτείνουν στην ευρωπαϊκή πολιτική για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, για την αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών και για την άμβλυνση των αποκλίσεων στα επίπεδα ανάπτυξης των περιφερειών των χωρών-μελών της ΕΕ. Πράγματι, τα κόμματα μένουν άπραγα, ενώ τα ευρωπαϊκά πράγματα ταλαντεύονται από την Σκύλλα του «ευρωπαϊσμού υπέρ των ισχυρών» στην Χάρυβδη ενός αυτοκτονικού ευρωσκεπτικισμού. Καλούνται να εξηγήσουν τα ίδια αν είναι «σιωπηροί συμπαίκτες και αβανταδόροι» ή «δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι». Ενώ η αποχή θεριεύει και η δημοκρατία αμφισβητείται πια ανοιχτά.

Ανάλογη έλλειψη πολιτικής μαστίζει και τις εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Αντί θέσεων για την βελτίωση των συνθηκών της καθημερινής μας ζωής, για την περιφερειακή ανάπτυξη και ισορροπία, για την κοινωνική σταθεροποίηση γινόμαστε μάρτυρες ενός έωλου σκηνικού με χρίσματα και ονόματα που λάμπουν χωρίς να είναι χρυσός.

Με υπόκρουση καταγγελίες για σκάνδαλα

Όλο αυτό το κενό, με υπόκρουση άνευ προηγουμένου θορυβώδεις καταγγελίες για σκάνδαλα και «σκάνδαλα». Το άγχος για τα «κομματικά ταμεία» που αδειάζουν όλο και περισσότερο είναι ίσως κατανοητό, με επικείμενες τις εθνικές εκλογές και αυτές μέσα στο 2019. Μόνο που είναι πια αργά. Σ’ αυτή την «μητέρα όλων των μαχών» νικητής δεν μπορεί πια να υπάρξει.

Ακόμα και αυτός που θα προηγηθεί, όση διαφορά κι αν επιτύχει από τον επόμενο, όποια ευθύνη και αν του ανατεθεί, με ή χωρίς συμπαίκτες, θα παραλάβει απλώς τον μουτζούρη. Απλούστατα, επειδή σ’ αυτό το παιχνίδι παίζει και αυτός, εδώ και μερικά χρόνια. Το ερώτημα λοιπόν «ποιος θα είναι ο ηττημένος του 2019» έχει απαντηθεί: όλοι έχουν φροντίσει να συμπεριληφθούν στους χαμένους!

Στην πραγματικότητα, ο μόνος διαθέσιμος δρόμος για όλους αυτούς είναι η φυγή. Ούτε το αν θα την επιχειρήσει ο ένας ή ο άλλος πριν ή μετά τις εκλογές, έχει ιδιαίτερη σημασία. «Άμα θες να φύγεις, φύγε, άμα θες να κάτσεις, κάτσε, να γκρινιάζεις μόνο πάψε δεν μπορώ να σ’ ανεχτώ…» που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην χάσουμε εμείς την ευκαιρία να συμμετάσχουμε, καταψηφίζοντας τους. Αποδοκιμάζοντας τους αποφασιστικά, να επιταχύνουμε την αποδρομή τους, κάνοντας το πολυεκλογικό 2019 και… σωτήριο για εμάς!