Το πριγκηπικό σύνδρομο στη συνέντευξη του Κυριάκου

Ωραία τα είπε Κυριάκος Μητσοτάκης στην συνέντευξη που έδωσε εφ’ όλης της ύλης στον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου. Ο πρωθυπουργός απέδειξε για άλλη μία φορά ότι γνωρίζει να χειρίζεται καλά την νεοελληνική γλώσσα, επιχειρηματολογεί με ειρμό και ανατρέπει τη ροή της συνέντευξης, για να αναδείξει τα θετικά σημεία της διακυβέρνησής του.

Υπέπεσε, όμως, σε δύο επικοινωνιακά και πολιτικά λάθη. Το πρώτο είναι ο έκδηλος εκνευρισμός του σε αρκετά σημεία της συνέντευξης (ιδίως όταν ο δημοσιογράφος ήταν επίμονος και τον στρίμωχνε). Γνωρίζουμε ότι ο πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών το περασμένο καλοκαίρι ήταν οργισμένος για την εσωτερική και διεθνή κατακραυγή, που βέβαια ήταν αυτονόητη.

Το περιβάλλον του ισχυρίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εκνευρισμένος διότι αισθάνεται αδικημένος. Αισθάνεται ότι κατηγορείται για πράγματα για τα οποία δεν ευθύνεται. Εδώ υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις. Αλλά ακόμη κι αν για την οικονομία της συζήτησης προς στιγμή αποδεχθούμε την εκδοχή του Μαξίμου, η αναγνωρισμένης ευθύνη του Γρηγόρη Δημητριάδη (για την οποία και αποπέμφθηκε) δεν αντανακλά στον πρωθυπουργό; Ποιος τον είχε αναγορεύσει σε “γενικό διακόπτη” της κυβέρνησης; Εγώ ή εσείς;

Είναι αλφαβήτα ότι κάθε πρωθυπουργός ευθύνεται για τις επιλογές των στενών συνεργατών τους, ειδικά όταν αυτοί ασκούν εξουσία και μάλιστα εκτεταμένη. Και για να το γενικεύσουμε: πόσες φορές έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδείξει πολιτικά και θεσμικά απαράδεκτη ανοχή σε απαράδεκτες συμπεριφορές στελεχών που ο ίδιος έχει τοποθετήσει σε θώκους εξουσίας. Και βέβαια παράλληλα έχει περιθωριοποιήσει ικανά και έντιμα κρατικά στελέχη, επειδή δεν είχαν κομματικά ένσημα, ή απλά επειδή δεν ταίριαζαν στην “ποταμίσια” ιδεολογία του. Κι αυτό που ο ίδιος έκανε, σε μεγάλο βαθμό το έκαναν και υπουργοί του.

Δεν κρύβεται το πριγκηπικό σύνδρομο

Από την πρώτη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως θιασώτης του επιτελικού κράτους, επέλεξε να κυβερνήσει με ένα κλειστό εξωκοινοβουλευτικό κύκλο, στην κορυφή του οποίου ήταν ο Γρηγόρης Δημητριάδης και επίλεκτα στελέχη του ο Γιώργος Γεραπετρίτης και ο Άκης Σκέρτσος. Έχει αναλογιστεί, άραγε, ποτέ ο πρωθυπουργός την εικόνα αλαζονείας που στενοί συνεργάτες του εκπέμπουν προς την κοινωνία; Πόσο σοβαρό είναι να αυτοθαυμάζονται συνεχώς με δοξαστικές αναρτήσεις στα social media;

Μπορεί να τους είναι πολύ μακρινή και ξένη η δύσκολη καθημερινότητα των μικρομεσαίων νοικοκυριών, αλλά δεν χρειάζεται και να το φωνάζουν. Με τις επιλογές του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε ακόμη και πολυκαιρισμένους πολιτικούς της παράταξής του να τους κάνει να φαίνονται συμπαθείς, συγκρινόμενοι μπροστά στους καλογυαλισμένους και επηρμένους συνεργάτες του.

Το δεύτερο σφάλμα, στο οποίο υπέπεσε ο πρωθυπουργός είναι ότι κήρυξε τον πόλεμο σε ΜΜΕ που τον υποστήριζαν μέχρι τώρα, κουνώντας το δάχτυλο. Μέχρι τώρα, άραγε, όσο δηλαδή τον υποστήριζαν, όλα ήταν καλά; Τώρα ξαφνικά διαπίστωσε το πρόβλημα; Ένας πρωθυπουργός δεν κηρύττει τον πόλεμο σε κανέναν, παρά μόνο στο έγκλημα και τη διαφθορά. Αν θεωρεί ότι κάποια ΜΜΕ ταυτίζονται ή με τον ένα ή με το άλλο, ας το πει ευθέως. Και πιο σωστά, ας το έλεγε εγκαίρως. Ένας πρωθυπουργός δεν κηρύττει τον πόλεμο σε καμία μερίδα της κοινωνίας, μόνο συνδιαλέγεται.

Όταν σε έναν πολιτικό ηγέτη δεν κυριαρχεί η κρίση και η διάκριση, αλλά ο εγωισμός, το πριγκηπικό σύνδρομο, τότε προκύπτει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα. Όταν δε ο πολιτικός ηγέτης είναι και πρωθυπουργός στο τιμόνι μιας χώρας, τότε το πρόβλημα μετατρέπεται από κομματικό σε εθνικό. Ας μην το ξεχνάμε αυτό…