Το πρόβλημα (καθεστώς Μητσοτάκη) και η λύση (ανατροπή του)

Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσουν και δεύτερη τετραετία. Θα σκέφθηκαν, όμως, πως είναι, τώρα, ευκαιρία να πέσουν με την γνωστή κουτάλα στο κρατικό θησαυροφυλάκιο. Τα σκάνδαλα είναι απανωτά, στην άμυνα ξοδεύουν δισ. για αγορά προστασίας όχι για δημιουργία στρατού, στην εξωτερική πολιτική υποχωρούν δια της μεθόδου της σαλαμοποίησης, η οικονομία βουλιάζει, η κοινωνία παρακμάζει, η διαφθορά είναι ο κανόνας με αποτέλεσμα να γίνεται συνείδηση σε ολοένα και περισσότερο στην κοινωνία η αναγκαιότητα πολιτικής αλλαγής.

Ο κ. Μητσοτάκης και η παρέα του διαμόρφωσαν καθεστώς, εξαγοράζοντας τα Μέσα Ενημέρωσης μεταπρατών και κομπραδόρων ιδιοκτητών και επιβάλλοντας ένα σύστημα κεκαλυμμένου ολοκληρωτισμού. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί μιθριδατισμό στην διαφθορά του πολιτικού προσωπικού και της επιχειρηματικής τάξης, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια αυτόνομης και αξιοπρεπούς ύπαρξης στο όνομα του εκσυγχρονισμού!

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η κυριαρχία του καθεστώτος Μητσοτάκη δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Έχει διαπλακεί σκληρά και αποτελεσματικά. Ή υποτάσσεσαι σε αυτό, ή είσαι εκτός παιχνιδιού. Τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει την μεταπολεμική Ελλάδα όπου ο νικητής του Εμφυλίου τα πήρε όλα. Χρειάστηκε η δικτατορία και ένα λαϊκό κίνημα όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το 1985 για να διαρραγεί η κυριαρχία της Δεξιάς. Ό,τι ακολούθησε το 1985 ήταν μια σταδιακή επαναφορά σε αυτό που παραπέμπει στο σήμερα.

Η πρώτη και απόλυτη αναγκαιότητα της χώρας είναι η πολιτική αλλαγή. Όσο παρατείνεται η παραμονή του κ. Μητσοτάκη στην εξουσία τόσο θα επιδεινώνεται η κατάσταση της χώρας. Η αποκάλυψη σειράς σκανδάλων δεν κλόνισαν δημοσκοπικά το καθεστώς! Ελέγχοντας τα Μέσα Ενημέρωσης –στην ουσία εξαγοράζοντάς τα– επιχειρεί να εδραιώσει την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του. Αν το πετύχει το πιθανότερο είναι να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Αυτό θα αποτελέσει εθνική τραγωδία. Διότι ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται στη λίστα των ανεπιθύμητων του Αμερικανού προέδρου Τράμπ λόγω της μικρονοϊκής του πολιτικής στις ενδοαμερικανικές υποθέσεις. Σύμφωνα με ενδείξεις, η νέα Αμερικανίδα πρέσβης έρχεται στην Αθήνα με εντολή να λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Προφανώς, να τις λύσει κατά τα αμερικανικά συμφέροντα, ίσως, και με την διαμεσολάβηση Τράμπ, αν χρειαστεί. Θεός φυλάξοι!

Στην Μέση Ανατολή λαμβάνουν χώρα ραγδαίες εξελίξεις και μεταβολές στον γεωγραφικό, και κατά συνέπεια, και γεωπολιτικό χάρτη. Η Τουρκία εν ονόματι του ισλαμισμού επιχειρεί να ηγεμονεύσει στους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής με το Κουρδικό όχι μόνο κλειστό στο εσωτερικό της, αλλά και ως παράγοντα βοήθειας στην πολιτική της. Ένας πολιτικός σαν τον κ. Μητσοτάκη στην μαύρη λίστα του κ. Τράμπ είναι εύκολα διαχειρίσιμος για υποχωρήσεις.

Ο κ. Μητσοτάκης και η ομάδα που τον περιβάλει δεν έχουν να δώσουν τίποτε άλλο στην ελληνική κοινωνία. Παρόλο που είναι βουτηγμένοι στην διαφθορά, το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, δεν ανακάμπτει. Και η Αριστερά είναι πολυδιασπασμένη. Άλλα κόμματα είτε της Αριστεράς είτε της Δεξιάς μοιάζουν περισσότερο σαν πολιτικές επιχειρήσεις που προσπαθούν να διασωθούν παρά σαν κομματικοί σχηματισμοί που διεκδικούν την διακυβέρνηση της χώρας.

Αν ο κ. Μητσοτάκης κερδίσει τις εκλογές με ικανοποιητικά ποσοστά, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, θα διεκδικήσει κυβέρνηση συνασπισμού προβάλλοντας, όμως, τον εαυτό του ως πρωθυπουργό με το επιχείρημα ότι η πρωθυπουργία είναι υπόθεση του πρώτου κόμματος. Όσοι πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να απαλλαγεί από το καθεστώς Μητσοτάκη προβληματίζονται για τον τρόπο που ο σημερινός πρωθυπουργός θα χάσει τις εκλογές, ή τα ποσοστά του θα πέσουν τόσο πολύ που δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει την πρωθυπουργία, ακόμη και αν η ΝΔ έρθει πρώτη.

Αυτό είναι το κύριο πολιτικό μέλημα. Πως μπορεί να συμβεί; Ο μόνος τρόπος για να προκληθεί ρήγμα στον “μπετοναρισμένο” μέχρι σήμερα σκληρό πυρήνα των οπαδών της ΝΔ είναι η εσωκομματική αμφισβήτηση του κ. Μητσοτάκη. Και η προσωπικότητα που μπορεί να την πετύχει είναι ο κ. Σαμαράς. Προφανώς, μπορεί και ο κ. Καραμανλής, αλλά ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα ενδιαφέρον να επανέλθει στην πολιτική.

Αυτήν την αναγκαιότητα είδα και ανέλυσαν 90 συμπολίτες μας που υπέγραψαν κείμενο, με το οποίο διαπιστώνουν τις παθογένειες της χώρας και παραπέμπουν στην αναγκαιότητα μίας πρωτοβουλίας για την υπέρβασή τους. Προφανώς ο κ. Σαμαράς δεν είναι το “νέο”. Αλλά το “νέο” δεν προκύπτει από παρθενογένεση, ακόμη και αν το διεκδικούσαν επαναστατικά. Το νέο που επιθυμούν οι 90 θα έρθει σταδιακά. Και η πρώτη φάση του είναι η αποτελεσματική αμφισβήτηση του κ. Μητσοτάκη και του συστήματός του.

Ορθολογικά –όπως αναλύθηκε παραπάνω– η αναζήτηση του κατάλληλου προσώπου για το πρώτο βήμα οδηγεί στον κ. Σαμαρά. Σε ένα σχόλιό μου τις προηγούμενες ημέρες συνέκρινα τα πολιτικά βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν με τις επιλογές των κομμάτων κατά την διάρκεια της δικτατορίας. Δεν θεωρώ το καθεστώς Μητσοτάκη δικτατορικό, αν και πιστεύω ότι διακρίνεται από ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Το  σύνολο της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΚ, πρότεινε κατά τη δικτατορία ως λύση κάποιου είδους ένοπλο αγώνα.

Μόνο το ΚΚΕεσ. είχε την πολιτική του αντιδικτατορικού αγώνα. Προέκρινε πως το πρωτεύον δεν είναι να αλλάξει το πολιτειακό και πολιτικό καθεστώς της χώρας, να περάσει, δηλαδή, στον σοσιαλισμό. Αλλά να φύγουν οι στρατιωτικοί από την εξουσία. Γι’ αυτό και προωθούσε μια συνεργασία, ακόμη, και με αντιστασιακές οργανώσεις στρατιωτικών που κατά τεκμήριον ανήκαν στον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς (πλην των Ανδρεϊκών) ήταν επιβεβλημένη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα που προέκυψαν από αυτόν, που κατά έναν τρόπο είναι το διάδοχο σχήμα του ΚΚΕεσ. θα πρέπει, ίσως, να δουν θετικά την ανατροπή του καθεστώτος Μητσοτάκη ακόμη και συμπράττοντας με συνιστώσες της Δεξιάς που ενοχλούνται από την πολιτική Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ έχει περισσότερους λόγους να θέλει να περάσουμε σε νέα πολιτική σελίδα. Το ίδιο, παρά την χορεία σκανδάλων, δεν φαίνεται να κερδίζει από την δυσαρέσκεια των πολιτών. Για να συμμετάσχει σε μια επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αμφισβητηθεί ο κ. Μητσοτάκης. Και όπως επισημάναμε παραπάνω ο τρόπος της αμφισβήτησής του είναι μονόδρομος. Παραπέμπει εκεί που δείχνουν οι 90.

Υπάρχουν και διάφοροι ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι που ο καθένας προτείνει είτε τον εαυτό του είτε τον γείτονα ή την γειτόνισσά του να αναλάβει την ηγεσία της χώρας. Είναι συνήθως αυτοί που κατ΄ αντιδιαστολή έχουν συνδράμει στην άνοδο των ασημαντοτήτων που μας κυβερνούν διαχρονικά. Ο κ. Σαμαράς δεν είναι μόνιμη πολιτική λύση. Είναι μεταβατική διέξοδος. Αν αλλάξει το σημερινό καθεστώς θα απελευθερωθούν δυνάμεις που θα διεκδικήσουν νέες συσπειρώσεις. Ο στόχος είναι σαφής όπως και η τακτική για την επίτευξή του…