Το ψευτορωμέικο…

Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών διέλυσε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες όσων ακόμα τις είχαν και αποκάλυψε ανάγλυφο το πανάθλιο κράτος της Μεταπολίτευσης. Η Μεταπολίτευση παραδίδει στις επόμενες γενιές καμένη γη: πρωτοφανής δημογραφική κατάρρευση, μαζική μετανάστευση της νεολαίας, αποσύνθεση της δημόσιας παιδείας και γενικευμένος λειτουργικός αναλφαβητισμός, πανεπιστήμια άντρα ανομίας, τερατώδης νεανική και ενήλικη παραβατικότητα, ερήμωση της υπαίθρου, εξάλειψη της γεωργίας, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, εκκωφαντική χρεωκοπία το 2010 και επιβολή στην συνέχεια εθνοκτόνων μνημονίων, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου.

Η Ελλάδα, αν και τυπικά μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να έχει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, κατάφερε να χρεωκοπήσει και να φτωχοποιηθεί έχοντας ευρωπαϊκό νόμισμα. Αν και μέλος του ΝΑΤΟ απειλείται ωμά με εισβολή από την Τουρκία, που είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους της Μεταπολίτευσης είναι το πελατειακό σύστημα, η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, η διαφθορά και η ανικανότητα. Το κράτος αυτό είναι η εικόνα και η ομοίωση του πολιτικού συστήματος, δηλαδή των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία την τελευταία τεσσαρακονταετία. Τα κόμματα αυτά σταδιακά συσπείρωσαν στις τάξεις τους ό,τι χειρότερο είχε η ελληνική κοινωνία (οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και απέβαλαν από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων τους έντιμους, τους ικανούς, τους ακέραιους και τους έμπειρους.

Διαμόρφωσαν ένα διεφθαρμένο και ανίκανο, κλειστό και αυτοαναφορικό σύστημα εξουσίας, προβάλλοντας προς τα έξω δήθεν διαφωνίες και θεατρικές τηλεοπτικές και κοινοβουλευτικές “σφοδρές συγκρούσεις” για το θεαθήναι, ενώ στα παρασκήνια επικρατεί πλήρης ομοφωνία στις βασικές αρχές διακυβέρνησης. Οι οποίες είναι οι εξής: η καθήλωση της ελληνικής κοινωνίας στην υπανάπτυξη, μέσω της παρανοϊκά μεγάλης φορολογίας και γραφειοκρατίας, ώστε οι πολίτες να παραμένουν φτωχοποιημένοι, εξαρτημένοι και άρα όμηροι του πελατειακού συστήματος, των κομματικών παρεμβάσεων και των έκνομων διαμεσολαβήσεων.

Και ταυτόχρονα η καθήλωση στην απαιδεία, ώστε η έλλειψη κριτηρίων να καθιστά εφικτή την αναπαραγωγή της δουλικής συνείδησης, του οπαδισμού, του κομματισμού, της οικογενειοκρατίας, της κομματοκρατίας. Το σύστημα αυτό στρατολόγησε σε μεγάλη κλίμακα ως στελέχη του ελεγχόμενα πρόσωπα, ανεπάγγελτους, ανίκανους και ιδιοτελείς, προϊόντα του κομματικού σωλήνα, με μόνο κριτήριο την δουλική αφοσίωση στον εκάστοτε κομματικό σατραπίσκο και στο κομματικό και όχι στο δημόσιο συμφέρον.

Φρόντισε επίσης να αυτοπροστατευθεί από ποινικές ευθύνες με ειδική νομοθεσία, να διαμορφώσει γκαιμπελικούς μηχανισμούς “επικοινωνιακής διαχείρισης”, δηλαδή παραχάραξης της πραγματικότητας και προπαγάνδας και στρατιές από εγκαθέτους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μηχανισμούς προσηλυτισμού της νεολαίας στα πανεπιστήμια. Περιφρούφρησε ακριβώς για αυτόν τον λόγο τον σοβιετικού τύπου έλεγχο της ανωτάτης παιδείας

Κατ’ επίφαση δημοκρατικό σύστημα

Το πολιτικό αυτό σύστημα είναι ασφαλώς υποχρεωμένο να σέβεται τυπικά τους δημοκρατικούς θεσμούς και να διατηρεί το δικαίωμα ψήφου και λόγου, χωρίς το οποίο η συμμετοχή στην (πηγή χρηματοδότησης) Ευρωπαϊκή Ένωση και στο (απαραίτητο ως αμυντικό μηχανισμό προστασίας) ΝΑΤΟ θα ήταν αδύνατη. Αλλά στην πράξη είναι μία κλειστή ολιγαρχία, επικεφαλής της οποίας βρίσκονται μερικές οικογένειες, που κατήργησαν την μοναρχία το 1974 για να μπορέσουν ανεμπόδιστα να εγκαθιδρύσουν την δική τους κληρονομική εξουσία.

Δεν υπάρχει στον πολιτισμένο κόσμο χώρα στην οποία οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί να είναι συγγενείς πρώτου ή δεύτερου βαθμού προηγούμενων πρωθυπουργών και υπουργών. Ούτε καν στην Τουρκία και στις βαλκανικές χώρες. Μόνον σε ορισμένες κοινωνικά υπανάπτυκτες και πολιτικά καθυστερημένες χώρες του Τρίτου Κόσμου, συναντώνται παρόμοια φαινόμενα. Γύρω από την οικογενειοκρατική αυτή ολιγαρχία στροβιλίζονται οι ευνοούμενοι και ελεγχόμενοι δορυφόροι κομματάρχες της, οι ενσαρκωτές του αθάνατου Μαυρογιαλούρου. Και σε ομόκεντρους κύκλους ανακυκλώνονται με το αζημίωτο οι διάφοροι τοπικοί παράγοντες, προπαγανδιστές, υποστηρικτές και ψηφοφόροι, κομματικοί πελάτες (και όχι πολίτες).

Η εκλογική αναπαραγωγή της φαυλοκρατίας συσκευάζεται με ψεύδη τόσο τερατώδη, ώστε να δικαιώνουν τον Γκαίμπελς, που είχε πει ότι όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψεύδος τόσο περισσότερο πιστευτό θα γίνει από τις μάζες. “Εκσυγχρονισμός”, “λεφτά υπάρχουν”, “σκίζω τα μνημόνια”, “το μνημόνιο καταργείται με έναν νόμο” κλπ. κλπ. λειτούργησαν ως εξαπάτηση ενός εκλογικού σώματος σε απόγνωση.

Αλλά ταυτόχρονα το πολιτικό αυτό σύστημα διαθέτει και τα αναγκαία άλλοθι, δηλαδή ακραίες δήθεν αντισυστημικές κινήσεις, που απορροφούν ελεγχόμενα την αντισυστημική οργή, συλλέγοντας τις ψήφους διαμαρτυρίας και εκτρέποντάς τις σε πολιτικά ανώδυνες διαδικασίες εκτόνωσης. Ταυτόχρονα, διευκολύνουν την κατασυκοφάντηση των αντισυστημικών στάσεων ως “ακραίων”, ενώ ταυτόχρονα “υπενθυμίζουν” στον μέσο πολίτη ότι η “εναλλακτική” στο υπάρχον σύστημα είναι τα νεοναζιστικά και τα νεοσταλινικά γκρουπούσκουλα. Ώστε αυτός να επιστρέφει αενάως στο συστημικό “μαντρί”.

Η εκλογική νομοθεσία, η χρηματοδότηση, ο τηλεοπτικός χρόνος και το όλο πλέγμα που περιβάλλει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι στην ουσία δημιουργεί μία ολιγαρχική δομή, που καθιστά μονόδρομο για τους υποψήφιους πολιτευτές την ένταξη σε κάποιον κομματικό μηχανισμό και ακυρώνει οιαδήποτε πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών.

Η αποτυχία του μεταπολιτευτικού κράτους

Από την κομματική στρατιά επανδρώνεται ο κρατικός μηχανισμός, με φωτογραφικές διατάξεις, κατάλληλη προσαρμογή των κριτηρίων επιλογών, διορισμών, προαγωγών κλπ. Οι υπουργοί που αντιμετώπισαν την διαφθορά και επέβαλαν την αξιοκρατία στο δημόσιο (ο Αναστάσης Πεπονής με το ΑΣΕΠ, ο Στάθης Γιώτας στις Ένοπλες Δυνάμεις, ο Στέλιος Παπαθεμελής με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στην Αστυνομία και ο Αλέκος Παπαδόπουλος με τα ΚΕΠ) εξαφανίστηκαν πολιτικά και λοιδορήθηκαν ως “εθνικιστές” κλπ, αντί να καταστούν πόλοι συσπείρωσης του εκσυγχρονισμού. Αντ’ αυτών προωθήθηκαν σε πρώτη σειρά “εκσυγχρονιστές” και “σοσιαλιστές”, που αργότερα βρέθηκαν στην φυλακή για διαφθορά.

Η συνολική δομή του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης συνδέεται με αιτιώδη σχέση με την κακοδιοίκηση και την συνολική αποτυχία του ελληνικού κράτους σε όλα τα επίπεδα. Το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών υπήρξε αποτέλεσμα σύγκλισης των βασικών χαρακτηριστικών του: οικογενειοκρατία αντί αξιοκρατίας και τεχνοκρατικής επάρκειας, πελατειακές σχέσεις, αναξιοκρατία, αποκλεισμός των κατάλληλων προσώπων και προτίμηση ανάξιων που όμως διέθεταν το κατάλληλο μέσον. Τελικώς αποδείχθηκε ότι η υπανάπτυκτη αυτή δομή εκτός από αναποτελεσματική, εκτός από εγγύηση υπανάπτυξης, είναι και θανατηφόρα.

Το 1910, μετά το κίνημα στο Γουδί (που δεν ήταν πραξικόπημα αλλά ειρηνική και άοπλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των στρατιωτικών συνοδευόμενη από παλλαϊκά συλλαλητήρια σε όλη την χώρα), ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ κάλεσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην πρωθυπουργία. Ο Βενιζέλος συγκέντρωσε ό,τι καλύτερο είχε η ελληνική κοινωνία, από τον Ιωάννη Μεταξά έως τους Κοινωνιολόγους και τους Δημοτικιστές, σάρωσε στις εκλογές του 1910 και του 1912, και στην συνέχεια ανασυγκρότησε εκ βάθρων και διπλασίασε την Ελλάδα.

Απαιτείται σήμερα ένα νέο 1910, που θα προκαλέσει η ελληνική κοινωνία με την ψήφο της, εξαερώνοντας το σημερινό νοσηρό πλέγμα εξουσίας και αναδεικνύοντας νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις που θα δημιουργήσουν ένα σύγχρονο κράτος, στα ερείπια που αφήνει το Ψευτορωμέϊκο, το failed state της Μεταπολίτευσης.