Το “σύνδρομο της καρέκλας” και οι κυβερνήσεις συνεργασίας

Καθώς ο πρωθυπουργός θέτει το δίλημμα αυτοδυναμία ή κυβερνήσεις συνεργασίας (“τερατογεννέσεις”, όπως τις αποκαλεί”) αξίζει να θυμηθούμε τα εκλογικά αποτελέσματα της 8ης Νοεμβρίου του 2019. Είχαμε: ΝΔ με 39,85%, ΣΥΡΙΖΑ 31,53%, ΠΑΣΟΚ 8,10%, ΚΚΕ 5,30%, Ελληνική Λύση 3,70%, ΜέΡΑ 25 3,44%, ΛΟΙΠΑ ΚΟΜΜΑΤΑ 8,07 %. Η αποχή έφτασε 42,42% που αποτελεί ένα πολύ σοβαρό ποσοστό, που σημαίνει ό,τι μεγάλο μέρoς της κοινωνίας αποστρέφεται το σημερινό πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα οι νέοι μας. 

Ας αναλύσουμε όμως τα εν λόγω αποτελέσματα για να δούμε αυτά ως προς τον συνολικό πληθυσμό της χώρας: Η ΝΔ αποτελεί 22,94%, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το 18,15 %, το ΠΑΣΟΚ το 4,66 % και τα λοιπά κόμματα συγκεντρώνουν 4,64%. Τι παρατηρούμε; Ότι από το 2019 μας κυβερνά μία παράταξη που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει το 22,94%, σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Από τον μέσο όρο των τελευταίων οκτώ δημοσκοπήσεων του 2023, προκύπτουν τα εξής αποτελέσματα, με σφάλμα κατ’ εμέ της τάξης 2-3%:

ΝΔ: 31%, ΣΥΡΙΖΑ 24,5%, ΠΑΣΟΚ 10,5%, ΚΚΕ 5,3%, Ελληνική Λύση 3,7%, ΜέΡΑ 25 κοντά στο 3%, με την αποχή σύμφωνα με την εκτίμησή μου να φτάνει κοντά στο 45%, λόγω των τελευταίων γεγονότων με την τραγωδία των Τεμπών, την ακρίβεια, τις παρακολουθήσεις και την απάτη στο κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος, όπου σπαταλήθηκαν 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για χάριν των ηλεκτροπαραγωγών (έχω αναφέρει τους λόγους σε προηγούμενο άρθρο). Χρήματα που θα μπορούσαν να δώσουν αναπνοή στους τομείς της υγείας και της παιδείας…

Σύμφωνα με αυτά (και αν αυτά τα λάβουμε υπόψη μας ως προς τον συνολικό πληθυσμό της χώρας) η ΝΔ θα βρίσκεται στο 17,05%, ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ θα βρίσκεται στο 13,47%, το ΠΑΣΟΚ θα βρίσκεται στο 5,77% και τα υπόλοιπα κόμματα θα αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρότερο ποσοστό. Συνεπώς για ποια δημοκρατία μιλάμε; Όταν ένα ποσοστό της τάξης κοντά στο 18% επιθυμεί να εφαρμόσει πολιτικές, αγνοώντας το υπόλοιπο 82 %;

Την 21 Μαΐου στη καλύτερη περίπτωση το 55% των Ελλήνων θα προσέλθει στη κάλπη, όπου ο κάθε ένας θα ψηφίσει ανάλογα με την λογική του και από ό,τι φαίνεται από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, είτε στην πρώτη θέση θα είναι η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ.
Όπως αντιλαμβάνεστε την αυτοδυναμία που ζητά ο κ. Μητσοτάκης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ό,τι δεν θα έρθει (αλλά είναι υποχρεωμένος να το λέει για προφανείς λόγους) δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι βαδίζουμε ενδεχομένως, τουλάχιστον, σε δεύτερη κάλπη.

Αυτοδυναμία ή κυβερνήσεις συνεργασίας;

Ως άτομο δεν πιστεύω σε αυτοδύναμες κυβερνήσεις, αλλά στις κυβερνήσεις συνεργασίας, για πολλούς λόγους. Πρώτον: Γιατί από τα στοιχεία που μνημόνευσα δεν είναι δυνατόν ένα ποσοστό της τάξης κοντά στο 18% ως προς τον συνολικό πληθυσμό της χώρας να επιβάλει με το έτσι ” θέλω” την δική του πολιτική, που ενδεχομένως σε πολλά θέματα είναι αντίθετη από την λαϊκή βούληση.

Δεύτερον: Όταν η μία πολιτική παράταξη κυβερνά πολλά χρόνια, τότε αυτό γίνεται καθεστώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς το “ρουσφέτι” και την “αναξιοκρατία” σε όλους τους τομείς πολιτικής. Παραδείγματα άπειρα από τις κυβερνήσεις που κυβέρνησαν τον τόπο παλαιότερα και πολύ πρόσφατα… Όλοι, μα όλοι, έπραξαν ακριβώς τα ίδια λάθη! Γιατί η εξουσία της μόνιμης καρέκλας έχει μέλι…

Αυτός είναι κυρίως ο λόγος που οι νέοι μας έχουν γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Αν δεν έχεις το ” βύσμα” (μου λένε οι μαθητές μου), δουλειά δύσκολα θα βρεις. Και παρατηρούμε το φαινόμενο νέους με πανεπιστημιακά πτυχία να ξεκινούν την ζωή τους από σερβιτόροι.

Απαρχαιωμένη εκπαιδευτική πολιτική

Τρίτο: Τα θέματα της παιδείας, της υγείας και της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού που βρίσκονται στα χάλια τους, χρήζουν μιας συλλογικής σταθερής πολιτικής αντιμετώπισης, με ανάλογο σχεδιασμό, που θα προκύψει μέσω προγραμματικών συγκλίσεων και συνθέσεων. Η οποία θα ακολουθηθεί ανεξάρτητα κυβερνήσεων για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια.

Ως παράδειγμα αναφέρω το απαρχαιωμένο σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων, όπου το φροντιστήριο (αν δεν το έχουν καταλάβει οι αρμόδιοι, εγώ το ζω καθημερινά) έχει αναλάβει ουσιαστικά να μάθει γράμματα στα παιδιά μας. Δεν είναι δυνατόν το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων να μεταβάλλεται κατά το δοκούν του/της εκάστοτε υπουργού, που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει την μαθησιακή ικανότητα των δημόσιων σχολείων.

Αλλά πως να γνωρίζει; Όταν τα παιδιά των περισσοτέρων υπουργών ενδεχομένως ακολουθούν διάσημα ιδιωτικά σχολεία και στην συνέχεια ακολουθούν πανεπιστήμια του εξωτερικού; Και μετά τους περιμένει λαμπρή εργασία στη χώρα τους; Αυτά δυστυχώς βλέπουν οι νέοι μας και όσο ακούνε τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις των πολιτικών μας, τους πιάνει αλλεργία και φεύγουν στο εξωτερικό.

Οι νέες γενιές είναι πολύ καλύτερες από τις παλαιότερες, έχουν γνώμη, έχουν οξυδέρκεια, είναι ενημερωμένοι για τα θέματα που μας απασχολούν, ωστόσο βλέπουν τα πράγματα τελείως διαφορετικά  και βεβαίως η κρίση τους είναι αντίθετη με αυτά που τους λένε οι πολιτικοί μας. Επομένως δεν τους πιστεύουν…

Οι νέοι μας θα πρέπει να φροντίσουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα μαθησιακά όπλα στο αντικείμενό τους, ώστε με την ψυχική τους δύναμη να σπάσουν τις ορμητικά κλειστές πόρτες εργασίας και να καταστούν με την δουλειά τους χρήσιμα άτομα στην κοινωνία. Αυτή την δυνατότητα απόκτησης του αγαθού την προσφέρει η Πολιτεία σε όλα ανεξαρτήτως τα παιδιά;

Μην πυροβολείτε τις κυβερνήσεις συνεργασίας…

Τέταρτο: Είναι δυνατόν για τα εθνικά μας θέματα να μην υφίσταται μία διαχρονική συμφωνημένη εξωτερική και αμυντική πολιτική; Η λογική όπου και να ρωτήσεις λέει όχι! Είναι δυνατόν να μην υφίσταται Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας; Και όμως σ’ αυτή τη χώρα με τα πολύ μεγάλα διαχρονικά προβλήματα, που είναι γεωστρατηγικός κόμβος, ο κάθε ένας λέει τα δικά του, με την μυστική διπλωματία να ανθεί και χωρίς να γνωρίζουμε τι μας περιμένει αύριο. Με αυτό τον τρόπο θα προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα;

Πέμπτο: Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις που δεν είχαν έλεγχο από πουθενά δεν έριξαν την χώρα στα βράχια; Ο κ. Καραμανλής, με πρωτεργάτη τον κ. Αλογοσκούφη, δεν μας έλεγαν ότι όλα πάνε καλά και ξαφνικά έγινε το μπαμ; Και στη συνέχεια μπήκαμε στα μνημόνια… Μην γελιόμαστε, για πολλά χρόνια θα είμαστε υπό οικονομική επιτήρηση.

Έκτο: Είναι λογικό η Ελλάδα στην παρούσα χρονική περίοδο, μία χώρα με αδύναμη οικονομία και με τα νέα κοσμοϊστορικά γεγονότα, τόσο με αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν στην Ουκρανία, που δεν γνωρίζουμε που θα καταλήξει αυτή η πληγή, όσο και με τα νέα επιχειρησιακά δεδομένα λόγω του οικονομικού ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας να σύρεται σε επανειλημμένες εκλογικές αναμετρήσεις, λόγω μιας υπερφίαλης φιλοδοξίας για την εξουσία; Αντιθέτως, μόνο οι κυβερνήσεις συνεργασίας με την θετική έννοια, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις που είναι βέβαιο ό,τι θα βρούμε μπροστά μας.

Ειλικρινά λυπάμαι που το “σύνδρομο της καρέκλας” έχει εμβολιαστεί από ορισμένους υψηλά ιστάμενους πολιτικούς και δεν υφίσταται η στοιχειώδης λογική ό,τι μόνο μέσα από ουσιαστικές συνεργασίες σύγκλισης/ σύνθεσης προγραμμάτων, χωρίς λειτουργικές κυβερνητικές τρικλοποδιές, είναι δυνατόν η χώρα να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να οδηγηθεί επιτέλους σε αναπτυξιακή τροχιά. Όπου οι πολίτες της θα ευημερούν σε μία δημοκρατική κοινωνία και η ανθρώπινη υπόσταση θα έχει την κατάλληλη αντιμετώπιση από ένα κράτος δικαίου.