Το στραπάτσο της απλής αναλογικής

Ένα σημαντικό, κατά την άποψη μου, συμπέρασμα που προκύπτει με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, είναι ότι και στην Ελλάδα, με πολύ καθυστέρηση βέβαια λόγω του εμφυλίου πολέμου, στερεώνεται σε καλύτερα θεμέλια ο ρεπουμπλικανισμός, επινόηση των Λατίνων από το 500 π.Χ. περίπου, που βολεύει τις δραστηριότητες του διεφθαρμένου καπιταλισμού, αντί  της δημοκρατίας.

Θα διερωτηθεί κάποιος σχετικός με τα θέματα αυτά πολίτης: πως είναι δυνατόν με τόσους δημοκράτες δεξιούς, κεντρώους, σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς, σοσιαλιστές και κομμουνιστές επικεφαλής των αντίστοιχων πολιτικών κομμάτων, που δεν χάνουν ευκαιρία να τονίσουν την αγάπη τους για τη δημοκρατία, να μην στερεώνεται η δημοκρατία που είναι και επινόηση των προγόνων μας;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή. Προτιμήθηκε ο ρεπουμπλικανισμός, αντί της δημοκρατίας, γιατί αυτός ανοίγει το δρόμο σε φιλόδοξους πολιτικούς να κατακτήσουν με τα γνωστά μέσα-κλίκες και χορηγίες από τον διεφθαρμένο καπιταλισμό-την κομματική και κρατική καρέκλα της εξουσίας και δεν στερεί, συγχρόνως, τις καλές υπηρεσίες στον διεφθαρμένο καπιταλισμό, ο οποίος κατά βάση τους ελέγχει. Ενώ τα φίλτρα της δημοκρατίας είναι τόσο αδιάβλητα που μόνον έμπειροι, ικανοί και οι έχοντες με αγάπη προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες μπορούν να τα διαπεράσουν.

Είμαι βέβαιος αυτή η απάντηση θα ενοχλήσει πολλούς -αρχηγούς και απλούς πολίτες- και δεν θα χάσουν την ευκαιρία να υπεραμυνθούν τις καλές υπηρεσίες που δήθεν προσφέρουν στη δημοκρατία. Κάποιες από αυτές τις αντιδράσεις, προϊόντα άγνοιας, αποτελούν απλώς καλές προθέσεις, ενώ οι περισσότερες, με τη μορφή που παίρνουν, δείχνουν το μίσος με τη συμπεριφορά τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, προς τη δημοκρατία. Σε όλους αυτούς η αποστομωτική απάντηση είναι ότι δημοκρατία δεν υπάρχει εκεί όπου θρονιάζει ο φανατισμός για εκδίκηση αντί της συνεργασίας.

Υπάρχει δημοκρατία σήμερα; Οι περισσότεροι που ψηφίζουν τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα αυτοί οι νεολαίοι ενός κόμματος που άσκησε και κυβερνητική εξουσία, που δεν χάνουν στιγμή να μας θυμίζουν το Μητσοτάκη ή το «Κούλη γαμ……..», θα είναι οι πρώτοι που θα δηλώσουν πως δημοκρατία δεν υπάρχει, γιατί αυτοί νομίζουν πως είναι δημοκράτες. Όντως δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά γιατί, όταν με την απλή αναλογική θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει ένα πρώτο μεγάλο βήμα προς τη δημοκρατία;

Το στραπάτσο της απλής αναλογικής

Να ξεκινήσουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση ψήφισε τον νόμο για την απλή αναλογική την οποία υπονόμευσε στη συνέχεια με την πολιτική του: να φύγει ο Μητσοτάκης. Δηλαδή, ναι στην απλή αναλογική αλλά όχι συνεργασία με τον Μητσοτάκη. Αυτή είναι μια αντίφαση που μας την αιτιολόγησε με την διαπίστωσή του ότι  η επιλογή της απλής αναλογικής δεν ήταν ένα τυχοδιωκτικό μέσο για αναρρίχηση του στην εξουσία, αλλά ένα στρατηγικό λάθος του! Και τώρα εμείς οι απλοί πολίτες τι να δεχτούμε ότι ο κ. Καμένος είναι δημοκράτης ενώ ο κ. Μητσοτάκης όχι; Τις πραγματικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκαν ή δεν ταίριαζαν στις επιδιώξεις των άλλων κομμάτων και απέρριψαν τις επιλεκτικές εκκλήσεις για συνεργασία, τορπιλίζοντας συγχρόνως τις προσπάθειες του να μας ξανακυβερνήσει.

Το ΚΚΕ, αγκυλωμένο στην ορθόδοξη κομμουνιστική σκέψη ανάπτυξης του κόμματος του προλεταριάτου για κατάκτηση μέσω εκλογών των ανακτόρων της εξουσίας, γιατί όχι; Εξάλλου και άλλοι, σαν τον Χίτλερ για παράδειγμα, τα έχουν καταφέρει με τον τρόπο αυτό στο παρελθόν, απέρριψε κάθε ιδέα για συνεργασία για δημοκρατία που αποτελεί τον θανάσιμο εχθρό του.

Το ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτοντας τον παλαιό του εαυτό της σοσιαλδημοκρατίας, είχε ως πρωτείο την κατάκτηση του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντί της δημοκρατίας και κάπως δικαιολογημένα άλλωστε. Τι δηλαδή θα συναινούσε στην κατάληψη της θέσης του κολαούζου συνεργαζόμενο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ή θα συνεργάζονταν με τον Μητσοτάκη που κατά την άποψη του τον θεωρούσε, λίγο πρόωρα βέβαια, άχρηστο;

Η μόνη κερδισμένη σε όλη αυτή τη Βαβέλ αναδείχτηκε η ΝΔ, η αυταρχικότερη κυβέρνηση, κατά την αξιολόγηση όλων των κομμάτων που της έστρωσαν το κόκκινο χαλί της εξουσίας, επικαλέστηκε, απλά, τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και ήρθε πρώτη και με διαφορά.

Με αυτά και αυτά όλα τα κόμματα έδρασαν πάνω στην αξιωματική τους αρχή: Ο καθένας για πάρτη του. Μην εκπλήσσεστε που όλα υπηρετούν, άλλα εν γνώσει τους και άλλα εν αγνοία τους, αυτή την καταστροφική για τη δημοκρατία αρχή του καπιταλισμού. Άλλωστε αυτή είναι μια έγκριση που δίνουν σε αυτά οι φανατικοί τους οπαδοί. Μπορεί να θεωρούν, ο καθείς από το πόστο που κατέχει, τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους αλλά στη συμπεριφορά τους είναι όλοι ίδιοι. Απλόχερα το μίσος και το διχασμό προωθούν αντί τη δημοκρατία.