Το στρατηγικό σχέδιο της Γερμανίας για την άλωση της Ευρώπης

Το momentum της δημοσιοποίησης του diktat του γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου (ΟΣΔ) εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού και μείζονος οικονομικής κρίσης, δεν ήταν τυχαίο. Η απόφαση ήταν προφανώς στρατηγικά έτοιμη εδώ και καιρό, και ενεργοποιήθηκε στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της χρηματοδότησης της εξόδου από την κρίση, η οποία μπορεί να τσαλακώσει ή και να ακυρώσει μακροπρόθεσμα τους θεσμούς υποτέλειας και υπεξαίρεσης της υπεραξίας των άλλων, που έστησε το Βερολίνο μέσα στην Ευρωζώνη.

Η επιβολή της βούλησης του Βερολίνου φάνηκε από τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup. Δεν είναι τυχαίο που τα φθηνά δάνεια του ελεγχόμενου από τη Γερμανία ESM, τα οποία θα χορηγούνται από τον επόμενο μήνα, θα συνεπάγονται αυξημένη εποπτεία, αναθεωρήσεις όρων, νέα δημοσιονομικά μέτρα, δηλαδή μνημόνια.

Η παραδοχή από την καγκελαρία πως θα πειθαρχήσει στην απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, που σημαίνει ότι σε τρεις μήνες σταματά τη χρηματοδότηση, και η ατάκα της Μέρκελ πως η κατάσταση είναι “λεπτή” και η απόφαση του ΓΣΔ μπορεί να αξιοποιηθεί και από άλλες χώρες, καταδεικνύουν τις εκβιαστικές προθέσεις του Βερολίνου που εύκολα μεταφράζονται: «σας τινάζω την ΕΕ και το ευρώ στον αέρα»!

Η απειλή της Γερμανίδας προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πως θα κινήσει «διαδικασία επί παραβάσει» του δικαίου της ΕΕ εναντίον της Γερμανίας, είναι μεν αυτονόητη, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη παγίδα. Δεν είναι τυχαίο που η καγκελάριος Μέρκελ είπε ότι το πρόβλημα είναι «επιλύσιμο», που σημαίνει ότι εξ αρχής το Βερολίνο ήθελε τη διαδικασία επί παραβάσει, έτσι ώστε να ξεκινήσει άτυπος αρχικά, αλλά και επίσημος διάλογος, από τον οποίο προσδοκά να προσκομίσει οφέλη, θεσμικά και επικυριαρχίας.

Το μεταπολεμικό τραύμα της Γερμανίας

Σε πρόσφατο άρθρο καταδείξαμε ότι η Γερμανία επιχείρησε στο παρελθόν με αλλεπάλληλα αιτήματά της να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά απορρίφθηκαν. Σε δεύτερο επίπεδο, με την προώθηση παράλληλου δικαίου μέσω της ΕΕ, επιχειρεί να απαλλαγεί από τον χαρακτηρισμό της ως «εχθρικό κράτος» (άρθρα 53 και 107 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ), αλλά και από το Θεμελιώδη Νόμο (Grundgesetz) που της επέβαλαν οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο οποίος δεν είναι τυπικό σύνταγμα.

Η απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου εντάσσεται σε αυτή την στρατηγική της συγκρότησης παράλληλου δικαίου και αποβλέπει στην διεύρυνση της νομολογίας και των θεσμών επικυριαρχίας επί της ΕΕ. Εδώ είναι κρίσιμη μια παρένθεση. Οι μεταπολεμικές αποκαλύψεις για τα εγκλήματα πολέμου και το ολοκαύτωμα, μαζί με τη βαριά ήττα, τη συρρίκνωση και τον διαμελισμό της χώρας, προκάλεσαν ένα βαθύ τραύμα στους Γερμανούς, οι οποίοι σε μια ψυχαναλυτική προσπάθεια υπέρβασης ασπάστηκαν, με το γνωστό εμμονικό τους τρόπο τον Θεμελιώδη Νόμο, διαμορφώνοντας ένα είδος “συνταγματικού πατριωτισμού” (Χάμπερμας).

Παράλληλα –του χρόνου επιτρέποντος– επιχειρούν συστηματικά να “σβήσουν” την ιστορία, παραποιώντας την για να απενοχοποιηθούν οι νεώτερες γενιές. Στο πλαίσιο αυτό, οι αποφάσεις του δικαστηρίου της Καρλσρούης έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος στον γερμανικό ψυχισμό.

Στρατιωτική χειραφέτηση

Πίσω από τον έμμεσο αποχαρακτηρισμό ως “εχθρικό κράτος”, κρύβεται μεταξύ άλλων η αποφυγή υπογραφής συμφωνιών ειρήνης που θα υποχρέωναν την Γερμανία στην καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων (Ελλάδα, Πολωνία κ.ά.). Ο αποχαρακτηρισμός θα επέτρεπε και την απαλλαγή από τους περιορισμούς εξοπλισμών, από τους οποίους βέβαια τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες η Γερμανία επωφελήθηκε, εξοικονομώντας απίστευτους πόρους.

Όμως, μετά την ενοποίηση και την εδραίωσή της ως γεωοικονομική δύναμη, η Γερμανία κατάλαβε πως είναι αναγκαία η προβολή ισχύος. Αυτό το κάνει στο διπλωματικό πεδίο με τις πρωτοβουλίες της τύπου “Διαδικασία του Βερολίνου”, ενώ παράλληλα, εδώ και χρόνια αναπτύσσει τις μυστικές της υπηρεσίες σε διεθνές επίπεδο. Τελευταία μάλιστα προκήρυξε 35 θέσεις πρακτόρων!…

Στον αμυντικό τομέα, αν και μέλος του ΝΑΤΟ από το 1955, δεν ικανοποιεί το κριτήριο των αμυντικών δαπανών στο 2% του ΑΕΠ, γεγονός που κατήγγειλε ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος πιέζει γενικά την Ευρώπη στον τομέα αυτό. Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Η πολιτική Τραμπ στάθηκε ευκαιρία για το Βερολίνο να προωθήσει σταδιακά την αμυντική χειραφέτηση της ΕΕ, πίσω από την οποία κρύβονται οι δικές της φιλοδοξίες επανεξοπλισμού.

 

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι οι φιλοδοξίες αυτές φθάνουν μέχρι τα πυρηνικά. Η έγκυρη ελληνική-βαυαρική ιστοσελίδα bavariagr.de αποκάλυψε ότι το Βερολίνο δεν έχει απαντήσει στην πρόταση της Γαλλίας για κάλυψη της Γερμανίας από την γαλλική πυρηνική ομπρέλα, αλλά και ότι η υπουργός Άμυνας, Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ θέλει να παραγγείλει 45 αμερικανικά μαχητικά F-18, τα οποία μπορούν να εξοπλιστούν με αμερικανικά ατομικά όπλα!

Η κρίση του κορωνοϊού, η οποία επέφερε τεράστιο πλήγμα στις οικονομίες του Νότου, αποτελεί μια νέα ευκαιρία εδραίωσης της γερμανικής επιβολής. Αν η Ρώμη και η Μαδρίτη “συνθηκολογήσουν” με το Βερολίνο, το Παρίσι – που ούτως ή άλλως ακολουθεί πολιτική “κατευνασμού” – θα υποχρεωθεί να προσυπογράψει τη γερμανική Ευρώπη.

Βέβαια στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τα σχέδια ανατρέπονται και τίποτα δεν αποκλείει ο κορωνοϊός να ανατρέψει τους γερμανικούς σχεδιασμούς, δεδομένου ότι πανευρωπαϊκά καταγράφεται αυξημένη δυσφορία έναντι του Βερολίνου. Μια δυσφορία ή οποία μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη. Εννοείται ότι το Βερολίνο δεν εύχεται κάτι τέτοιο, αλλά προετοιμάζεται εδώ και χρόνια γι’ αυτό. Η παλιννόστηση του γερμανικού χρυσού και η εμμονική αγορά χρυσού κατά την τελευταία δεκαετία είναι ενδεικτική του plan B…