Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και ο Καβάφης

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης  – 

Στις 12 Μαρτίου θα διαβεί το κατώφλι του Μαξίμου ο Σταύρος Θεοδωράκης για να συζητήσει με τον Αλέξη Τσίπρα την λογική της ίδρυσης Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, μια λογική χωνευτηριού απόψεων για την διαμόρφωση «εθνικών θέσεων» στα κρίσιμα ζητήματα διεθνών σχέσεων και/ή προσέγγισης στην διαχείριση κρίσεων οσάκις αυτές προκύπτουν. Στα αυτιά και των δυο θα ηχούν «φωνές αόρατου θιάσου να περνά, με μουσικές εξαίσιες» κατά το Καφαβικό «Απολίπειν».

Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι, για παράδειγμα θα ήταν νωπή η ηχώ της τοποθέτησης Κυριάκου Μητσοτάκη και στην Ρόδο προ ημερών («ολιγομελές όργανο αυξημένου κύρους, αναφερόμενο απευθείας στον Πρωθυπουργό») αλλά και στην Βουλή («να προχωρήσετε επιτέλους άμεσα στην συγκρότηση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας που έχουμε προτείνει από το 2016»).

Βέβαια, την ίδια στιγμή θα μπορούσε να έρχεται και ο οξύτερος – όπως και να το κάνουμε!– τόνος του Δημήτρη Σταμάτη, όταν (σε συζήτηση βέβαια με Χαρά Καφαντάρη, σε λογική ΣΚΑΙ / Αυτιά) δέχθηκε ότι του είναι πειστικότερη η αφήγηση Ερντογάν απ’ εκείνην Τσίπρα στο θέμα του τηλεφωνικού ταξίματος για επιστροφή των «8» στην Τουρκία. Ή να αντηχούσε σε μπάσσο κοντίνουο ο λόγος της αρθρογραφίας Σαμαρά από στηλών Financial Times προς την διεθνή κοινή γνώμη για «εκμετάλλευση της δημοκρατικής κυριαρχίας [από την “αποτυχημένη Κυβέρνηση δημαγωγών”] ώστε να εγκαθιδρύσουν ένα Λατινο-Αμερικανικού τύπου ανελεύθερο καθεστώς στην Ελλάδα».

Θα ξεκινούσε, λοιπόν, η συζήτηση για το ποια μορφή Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας θα είχε χρησιμότητα. Αν δηλαδή υψηλοί τεχνοκράτες, ή διατελέσαντες υπουργοί Εξωτερικών ή/και Πρωθυπουργοί θα χρησίμευαν και πώς. Ή πάλι τί λογής απόρρητο θα ίσχυε κοκ. Και ενώ λοιπόν θα ξεκινούσε αυτή η συζήτηση η μείξη των εξαίσιων αυτών μουσικών του θιάσου της πολιτικής τάξης μας –καθόλου αόρατου, το αντίθετο μάλιστα!– υπόσχεται να την οδηγήσει (και) αυτήν την συζήτηση σε αδιέξοδο ή μάλλον σε κωμωδία.