Το ξέπλυμα της κυπριακής Ακροδεξιάς και η ώρα του ταμείου

Στο πεδίο αυτό, πρώτος τον χορό έσυρε ένας τέως θεσμικός Επίτροπος, κρατικός αξιωματούχος, ο Παύλος Ιωάννου και στη συνέχεια ακολούθησε ο Μάριος Πελεκάνος, ο οποίος “πήδηξε” τον φράχτη “παραδίδοντας” την αντιπροεδρία του ΔΗΣΥ. Στην περίπτωσή του, προφανώς και είναι πιο απλά τα ζητήματα. Ο τελευταίος, λοιπόν, δεν κατάφερε να πάρει μια θέση στο ψηφοδέλτιο του (τέως πλέον) κόμματος του, του ΔΗΣΥ, για τις ευρωεκλογές, τσαντίστηκε και αναζήτησε την πολιτική του τύχη αλλού. Είναι αυτό που ισχύει ενίοτε στον “όμορφο κόσμο” της πολιτικής: Καρέκλα να είναι και ό,τι νάναι.

Ένα κομματικό “σούπερ-μάρκετ”

Ο Μάριος Πελεκάνος, συνεπώς, μετακόμισε προς αναζήτηση άλλης καρέκλας, εάν και εφόσον εκλεγεί. Βάδισε πιο δεξιά, εκεί που προφανώς ανήκε πάντα. Γιατί και στον ΔΗΣΥ αυτήν “τη φιλελεύθερη παράταξη, την ευρωπαϊκή…”, πάντα στεγάζονταν ακροδεξιοί. Από το 1976 που ιδρύθηκε ως μετεξέλιξη του Ενιαίου Κόμματος Εθνικόφρονος Παρατάξεως, στο νέο τότε σχήμα, χώρεσαν όλοι. Ένα κομματικό σχήμα “σούπερ-μάρκετ”. Μπήκαν κάτω από την ίδια ομπρέλα δεξιοί, ακροδεξιοί, μακαριακοί, αντιμακαριακοί, πραξικοπηματίες, λαϊκή δεξιά, αστική τάξη, κεφάλαιο και εργατιά. Κι αυτή η συνύπαρξη άντεξε πολύ και σε μεγάλο βαθμό απέδωσε εκλογικά.

Το ΕΛΑΜ είναι το πρώτο ακροδεξιό κόμμα, που δημιούργησε ρωγμές στο ΔΗΣΥ. Και το κατάφερε με την πρώτη κρίση και τη δημιουργία συνθηκών φυγής. Ειδικά τώρα, που ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι ευάλωτος, λόγω των εσωκομματικών προβλημάτων, αυτό φαίνεται να εντείνεται. Το ΕΛΑΜ αντλεί ψήφους από τη δεξαμενή ψήφων του Δημοκρατικού Συναγερμού, αλλά κι από άλλες δυνάμεις.

Το μαγαζί δεν κουμαντάρεται, το κόμμα φυλλοροεί και στην πρώτη γραμμή δεν υπάρχουν στελέχη να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης. Ο Συναγερμός, όμως, χρησιμοποίησε στο παρελθόν το ΕΛΑΜ και εντός και εκτός Βουλής. Υπενθυμίζεται η εκλογή Προέδρου της Βουλής: το πώς οι Ελαμίτες με ένα νεύμα σήκωσαν τα χέρια εκλέγοντας την κ. Αννίτα Δημητρίου. Ο σκοπός επιτεύχθηκε τότε για τους Συναγερμικούς. Και η πλειοψηφία συμπληρώθηκε. Με προσυννενόηση και ένα νεύμα. Και τότε το ΕΛΑΜ ήταν “καλό”. Ήταν η “εφεδρεία”, που επιστρατευόταν όταν η συγκυρία το απαιτούσε. Με ένα νεύμα όλα μπορούσαν να πάρουν την πορεία τους.

Πως θα αναχαιτισθεί η άνοδος της ακροδεξιάς;

Στην Πινδάρου, όμως, θυμούνται την ακροδεξιά όταν διαπιστώσουν ότι της λείπουν από το ταμείο ψήφοι.  Όταν προστίθενται στο δικό τους ταμείο τα ελαμίτικα κουκιά, κανένα πρόβλημα. Δεν μπορεί, λοιπόν, ο “κομματικός πατριωτισμός” να επιστρατεύεται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Πέραν του γεγονότος ότι ο όποιος “κομματικός πατριωτισμός”, έχει πλέον ξεφτίσει και ούτε στις ειδικές περιπτώσεις λειτουργεί, με τις ηγεσίες να  τον θυμούνται όταν βρεθούν στα δύσκολα.

Στο κόμμα της δεξιάς, άλλωστε, έχουν δημιουργήσει “εκλογικές γέφυρες” και με την “αντίπερα όχθη”. Δόθηκαν μητρώα μελών στην εβδομάδα μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των τελευταίων προεδρικών εκλογών στον “αιώνιο εχθρό”. Τον… εχθρό της άλλης πλευράς. Άνοιξαν τις πύλες προς άλλες κατευθύνσεις, που δύσκολα κλείνουν. Δεν έχει σημασία η συγκυρία, αλλά η λογική των πράξεων. Και προφανώς τον λογαριασμό τον πληρώνει τώρα.

Όχι πως και τα υπόλοιπα κόμματα πάνε πίσω. Η ανεκτικότητα τους, πρόσφερε λεωφόρους κανονικοποίησης σε ένα κόμμα, που από κάποιους εντοπίζεται να επιδίδεται και σε μη κομματικές δράσεις. Όπως “προστάτες” μητροπόλεων για παράδειγμα. Έχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις για την αύξηση της ακροδεξιάς. Και στις πλείστες περιπτώσεις οι εξηγήσεις αυτές δεν είναι μόνο κυπριακές, αλλά ευρωπαϊκές και όχι μόνο. Το ζητούμενο είναι να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο. Το ζητούμενο είναι να διαπιστωθεί μέχρι ποιον βαθμό και γιατί ο λόγος της ακροδεξιάς διαπερνά την καθημερινότητά μας. Και τούτο είναι κρίσιμο, γιατί μέσα και από αυτό δημιουργούνται συνθήκες κανονικοποίησης.

Είναι σαφές πως για μια ακόμη φορά το θέμα θα αντιμετωπισθεί από την κοινωνία και όχι από τις κομματικές ηγεσίες. Θα πρέπει να επενδύσουμε στα αντανακλαστικά των πολιτών. Τα αντι-φασιστικά αντανακλαστικά μας. Και το θέμα δεν είναι να σωθούν τα άλλα κομματικά μαγαζιά, που είναι άξια της μοίρας τους, αλλά να αναχαιτιστεί η άνοδος της ακροδεξιάς.