Τώρα θυμήθηκαν τον “βούρκο” του ΣΥΡΙΖΑ!

Η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κλείνει τον τελευταίο ίσως κύκλο ενός κόμματος που ποτέ δεν ήταν κόμμα, όσο μια συνομοσπονδία 18 αριστερών και αριστερίστικων ομάδων με σκοπό να εξασφαλίζει την είσοδό στη Βουλή, υπερβαίνοντας με ασφάλεια το όριο του 3%. Πού να προβλέψει κανείς πως το 2010 με την χρεοκοπία της χώρας, οι πολίτες απελπισμένοι θα αναζητούσαν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά του Αλέξη Τσίπρα, μια λύση εντιμότητας και εκδίκησης προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;

Δυστυχώς, παρά τις αποχωρήσεις του 2015, η εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να γίνεται και να καθορίζεται από τα συμφέροντα των ομάδων, τάσεων και φραξιών, περιορίζοντας την αξιοκρατία και την εξωστρέφεια των οργανώσεών του. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα με παλαιούς μεγαλομετόχους να αποχωρούν, συγκροτώντας νέα κοινοβουλευτική ομάδα με 11 βουλευτές που δεν παραδίδουν την έδρα τους! Γιατί έφυγαν; Γιατί θεώρησαν πως δεν είχαν μέλλον στο κόμμα που τα μέλη και οι φίλοι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν, εκλέγοντας ένα νεοφερμένο από την Αμερική με άπλετο χρόνο μπροστά του. Και όπως είπε με δύο λέξεις ο Νίκος Παππάς ερωτώμενος για τις εξελίξεις: «Έχασαν και έφυγαν».

Ο Νάσος, ο Τσίπρας και ο βούρκος!

Το θέμα είναι πώς έφυγαν και πότε το αποφάσισαν πριν το ανακοινώσουν το πρωί της Πέμπτης. Μια βδομάδα νωρίτερα όταν ο Νάσος Ηλιόπουλος συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα σε μια προσπάθεια του τελευταίου να συμβάλει στην εκτόνωση της κρίσης, άκουσε από τον νεαρό που ανέδειξε σε στέλεχος ότι «η απόφαση είναι ειλημμένη». Απλά καθυστέρησε μέχρι να βρεθούν οι 11 τελικά πρόθυμοι βουλευτές για να συγκροτηθεί επισήμως Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Άλλωστε λίγες μέρες πριν, όταν κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής διάσκεψης της ομάδας που ακολουθεί την Έφη Αχτσιόγλου, ο Ηλιόπουλος είπε: «Καλύτερα να ανεβαίνεις ένα δύσβατο βουνό παρά να κυλιέσαι στον βούρκο». Πέρα από τις εντυπώσεις που προκλήθηκαν, πιστοποιήθηκε ότι δεν υπήρχε ποτέ διάθεση παραμονής! Η προσπάθεια του Ηλιόπουλου να διαψεύσει τη συγκεκριμένη δήλωση που αποκαλύφθηκε αρχικά από την Εφημερίδα των Συντακτών και αναπαράχθηκε ραγδαία, είχε ως απάντηση το ακόλουθο σχόλιο σε ανάρτηση της ιστοσελίδας της efsyn της εφημερίδας:

«”Καλύτερα να ανεβαίνεις ένα δύσβατο βουνό παρά να κυλιέσαι στον βούρκο”. Αυτά είπε χθες ο Νάσος Ηλιόπουλος, αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ. Άξιος και πανάξιος ο Νάσος. Και τον ξέρουμε και τον εκτιμάμε και πολύ μάλιστα. Και σε αυτό το πλαίσιο γράφουμε ό,τι γράφουμε, αλλά, δημοσιογραφικά μιλώντας, το να χαρακτηρίζουμε “βούρκο” τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να γίνεται τόσο εύκολα και μάλιστα δημόσια; Ποιο το κέρδος; Οι ακραίες αυτές φράσεις σε τι αποσκοπούν; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το κόμμα του κ. Ηλιόπουλου; Μέσα από αυτό το κόμμα δεν αναδείχθηκε; Δεν ήταν κοντά στον πρόεδρό του, Αλέξη Τσίπρα; Είναι δυνατόν ελάχιστους μήνες μετά να έγινε “βούρκος”; Αυτό σημαίνει πως είχε ήδη πολλή λάσπη, αλλιώς οι χρόνοι δεν βγαίνουν, μάνα μου. Δεν γίνεται μια πεντακάθαρη λίμνη, θάλασσα, ωκεανός να γίνεται βούρκος σε ένα βλεφάρισμα του ματιού. Θέλει να αποχωρήσει; Σεβαστό. Οι τόσο ακραίες εκφράσεις σε τι και ποιον βοηθάνε;».

«Η τελευταία πράξη της αποχώρησης, συγκεντρώνει και συνοψίζει την αντίληψη περί ηθικής. Είναι η πρώτη φορά που στελέχη αριστερού κόμματος αποχωρούν, χωρίς να ανακοινώσουν πολιτική ή άλλη διαφωνία στα κομματικά όργανα. Η ανακοίνωση της αποχώρησης έγινε ουσιαστικά στον Πρόεδρο της Βουλής. Σαν αστοί πολιτικοί της δεκαετίας του 1960 έτρεξαν στον Τασούλα για να του γνωστοποιήσουν ότι μόλις κατάφεραν να δημιουργήσουν κοινοβουλευτικά τη νέα αντί-ΣΥΡΙΖΑ ομάδα στη Βουλή. Δεν είναι που ξέχασαν κάθε ηθική της Αριστεράς, αποκάλυψαν με τη βιασύνη τους, ποιο ήταν το ζητούμενο» σημείωσε σε άρθρο του ο εκδότης του Docoumento Κώστας Βαξεβάνης.

Η διαφωνία όσων αποχώρησαν εστιάστηκε στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, θεωρήθηκε υποκριτική. Όπως μάλιστα τόνισε σε συνέντευξη του ο Σωκράτης Φάμελλος: «Εδώ και μήνες τονίζω ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ήταν μόνο θέμα ηγεσίας. Αν ήταν έτσι θα είχε λυθεί με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας το πρόβλημα, αλλά τα χαρακτηριστικά του κόμματος, το έλλειμμα αξιοπιστίας και η απομάκρυνσή του από την κοινωνία». Και ολοκληρώνουμε με μια παράγραφο από πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Γιάννη Πανούση: «Νέο κόμμα, νέα κοινοβουλευτική ομάδα, νέα συνθήματα, όμως όλοι οι παίκτες είναι παλιοί, ακολουθούμενοι από τους ίδιους εμμονικούς διανοούμενους και διπρόσωπους δημοσκόπους. Μέγιστη πρόκληση να φτιάξεις κάτι καινούργιο κι ελκυστικό μαγειρεύοντας πολιτική με τα ίδια υλικά που σε οδήγησαν σ’ αλλεπάλληλες ήττες».