Βρίσκεται η Ελλάδα στα πρόθυρα της κατάρρευσης; – Τέταρτο μέρος

Ενώ μπορεί κανείς να καταφύγει στην ιστορία και την αμερικανική χειραγώγηση της σχέσης Ελλάδας-Τουρκίας για να εξηγήσει το γεγονός ότι η Ελλάδα μοιάζει στα πρόθυρα της κατάρρευσης και την αδυναμία της να κερδίσει κάποιο βαθμό ανεξαρτησίας, λίγη αμφιβολία υπάρχει ότι η έξωθεν διαφθορά έχει συνεισφέρει σε αυτήν. Η πιο προφανής περίπτωση είναι το σκάνδαλο Siemens, με τη Γερμανία να εκμεταλλεύεται την ελληνική τάση αποδοχής των δωροδοκιών.

Άλλη μια περίπτωση είναι η ένταξη στην Ευρωζώνη, η οποία σίγουρα βοηθήθηκε και υποκινήθηκε από τους διεφθαρμένους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Στην ανώτατη εκπαίδευση, ένα ιταλικό πανεπιστήμιο έχει προσελκύσει εκατοντάδες Έλληνες φοιτητές με την υπόσχεση αναγνώρισης των πτυχίων τους, πράγμα που δεν ισχύει. Έπειτα έχουμε την υπόθεση ξένων (βλ. CIA) απειλών εναντίον του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, όταν ενώ συζητούσε με τη Μόσχα συμφωνία για τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Ο Έλληνας εισαγγελέας έφτασε στο σημείο να ζητήσει ποινική έρευνα. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Είναι εμφανές ότι οι πιο διεφθαρμένες ξένες επιρροές πάντα βρίσκουν τις ελληνικές υποδοχές τους.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα κάθε άλλο παρά μοναδική είναι στα σκάνδαλα διαφθοράς. Στη Βρετανία, το σκάνδαλο Αλ-Γιαμάνι (Σαουδική Αραβία) είναι ζωντανό ακόμα, όπως κι αυτό της εξαγοράς τίτλων ευγενείας. Στην Ανώτατη Εκπαίδευση έχουμε την υπόθεση του Πανεπιστημίου του Μπόρνμουθ, όπου ο επικεφαλής ενός τμήματος χρησιμοποίησε χρήματα των φορολογουμένων της ΕΕ για να στείλει μέλη του προσωπικού σε διακοπές στη Ρώμη, αντί να παραδίδει μαθήματα.

Και φυσικά έχουμε το σκάνδαλο με τις δωροδοκίες από μέρους της Τουρκίας, το οποίο κορυφώθηκε πριν από χρόνια. Προφανώς, δύο κακά δεν κάνουν ένα καλό, πόσο μάλλον πολλά κακά. Αλλά αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι η διαφθορά μοιάζει εδώ να είναι τρόπος ζωής και επιβίωσης. Εν τούτοις, αν αναλογιστεί κανείς την ξένη ανάμειξη στην Ελλάδα, δεν μπορεί να κατηγορήσει μόνο την τάση των πολιτών να απεχθάνονται το κράτος τους, το οποίο προφανώς και έχει δηλητηριαστεί από τη σκοτεινή πλευρά της ξένης ανάμειξης, η οποία με τη σειρά της έχει προσελκύσει τους χειρότερους από τους Έλληνες.

Κατά τα άλλα, οι Έλληνες είναι πολύ καλοσυνάτοι και καλόβολοι. Αντίστοιχα, ένας Έλληνας γράφει: «Εμείς οι Έλληνες είμαστε ανυπόμονοι, ανοργάνωτοι, κόβουμε δρόμο. Είμαστε εγωιστές, σκεφτόμαστε μόνο το προσωπικό όφελος. Ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή σε μια κοινωνία που υποφέρει. Οπότε γιατί να μας απασχολεί η κοινωνία;».

Η ύβρις του 1974

Τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν αρκούντως ακραία, αλλά ενέχουν ψήγμα αλήθειας. Με ακόμα πιο συναισθηματικό τρόπο, ένας Κύπριος γνωστός πρόσφατα μου έγραψε τα παρακάτω: «Αγαπητέ Καθηγητή Μάλλινσον, είμαι Κύπριος. Έχετε δίκιο να είστε δυσαρεστημένος με το ελληνικό κράτος. Ένα χρόνο μετά την ανεξαρτησία του 1830, ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε. Ο τελευταίος προσπάθησε να οικοδομήσει ένα οργανωμένο, μοντέρνο και ανεξάρτητο κράτος, αλλά η προσπάθεια παρεμποδίστηκε. Η Ελλάδα πάντα υπέφερε από ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία και διαφθορά. Πολλοί Έλληνες αξιωματικοί ήταν στη δούλεψη της CIA, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν την Κύπρο και να δώσουν την ευκαιρία στην Τουρκία την ευκαιρία που περίμενε για να εισβάλει στην Κύπρο, μετά την οργάνωση του πραξικοπήματος του 1974.

»Με το ελληνικό PSI του 2011 (μερική διαγραφή χρέους) η Ελλάδα κατέστρεψε τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου, με τους αθώους πολίτες της Κύπρου να αποτελούν θύματα της διάσωσης της ελλαδικής διαφθοράς. Υπάρχει περίσσια ανικανότητα και διαφθορά και στην Κύπρο. Αλλά στην Ελλάδα η διαφθορά, η διαφθορά του κράτους και η γραφειοκρατία είναι σε άλλο επίπεδο. Θεωρούσα πάντα ότι η Ελλάδα πληρώνει τώρα για την ύβρη του 1974. Αν η Ελλάδα είχε πολεμήσει το 1974, η πολιτική της “Γαλάζιας Πατρίδας” και οι τουρκικές αξιώσεις για το μισό Αιγαίο δεν θα είχαν κάνει την εμφάνισή τους».

Δε συμφωνώ με την τελευταία θεώρηση, αφού εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ και η Βρετανία απείλησαν την Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δε θα επενέβαιναν (Βλ. Mallinson, William, “Cyprus: A Modern History”, I. B. Tauris, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, 2005). Όταν ο Παττακός μου είπε ότι ο στρατός πρόδωσε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, ο ίδιος ήταν εκτός εξουσίας και δεν μπορούσε να γνωρίζει την ένταση της πίεσης των Αγγλοσαξόνων στη χούντα του Ιωαννίδη.

Τί έχει ανάγκη η Ελλάδα

Αφού έβγαλα όλα αυτά από μέσα μου, ακόμα και με τον κίνδυνο να αγγίξω κάποιες ευαίσθητες χορδές και να ερεθίσω κάποιες εθνικιστικές συνειδήσεις, ας δούμε τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθούν τα πράγματα σε αυτήν την όμορφη χώρα. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί, αλλά υπάρχουν μέτρα, τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν στους πολίτες περισσότερη πίστη στο ελληνικό κράτος.

Η Ελλάδα ας ακολουθήσει το παράδειγμα της Τουρκίας και ας μάθει να εξισορροπεί την εξωτερική της πολιτική μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Όσο για το Δόγμα Τρούμαν και την ελληνική εκδοχή του Μακαρθισμού, αυτά αντηχούν μέχρι σήμερα, ενώ ο αντικομμουνισμός έχει μετατραπεί σε αντιρωσισμό. Η σημερινή Ελλάδα θα πρέπει να διδαχθεί από το δρόμο που χάραξε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Πρέπει να εισαχθεί νόμος που θα ποινικοποιεί τις ακραίες περιπτώσεις πελατειακών σχέσεων και νεποτισμού. Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα και ο ελληνικός τρόπος θα υπάρχει πάντα: στο βαθμό που δε θα ξεφεύγει από λογικά όρια και δεν θα υπονομεύει την ηθική συμπεριφορά, την οικογένεια και την πίστη (ένας από τους λόγους που με έφεραν εδώ) κάθε είδους ιδιαιτερότητα μπορεί να γίνεται ανεκτή. Αλλά, πάνω απ’ όλα, η Ελλάδα έχει ανάγκη από αξιοπρεπείς και έντιμους ηγέτες.