Χαίνουσες πληγές η κλεπτοκρατία κι ο παρασιτισμός στην Ελλάδα

Πρόκειται για ένα οργανωμένο σύστημα-μηχανισμό παρασιτισμού «εγκληματικής οργάνωσης», που λειτουργούσε ανενόχλητο για πολλά χρόνια τουλάχιστον από το 2017, σύμφωνα με την έρευνα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας με τρομακτική διόγκωση από το 2021 και μετά. Για αυτό υπάρχουν δραματικές πολιτικές, αλλά και ποινικές ευθύνες των ηγεσιών του ΟΠΕΚΕΠΕ των τελευταίων χρόνων, που άλλαζαν σχεδόν ανά χρόνο, αλλά και των αντίστοιχων υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης, που ανέχθηκαν, αν όχι συμμετείχαν σε αυτό το εκτεταμένο δίκτυο προκλητικής κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων, κάτι που τελικά ήταν γνωστό σε όλους, τόσο στις τοπικές κοινωνίες, όσο και στις εκάστοτε διοικήσεις του ανωτέρω οργανισμού, του αντίστοιχου υπουργείου και του επιτελείου του Μαξίμου.

Αυτό βεβαίως δεν είναι το μοναδικό «φαγοπότι», αλλά αποτελεί σίγουρα την κορυφή του παγόβουνου πολλών αντίστοιχων κλεπτοκρατικών μηχανισμών, που έχουν στήσει διάφοροι διαπλεκόμενοι «χρυσοκάνθαροι» με τις ευλογίες ή την ανοχή της πολιτικής εξουσίας και της παρασιτικής, «οικονομικής ολιγαρχίας», που λυμαίνονται ξεδιάντροπα το δημόσιο χρήμα, την ώρα που οι οικονομικές ανισότητες των Ελλήνων πολιτών γιγαντώνονται και η ελληνική οικονομία συνεχίζει την πορεία της στα βράχια, χωρίς κανένα ανταγωνιστικό παραγωγικό πλαίσιο.

Πρόκειται για το μείζον ζήτημα των φανερών ή αφανών κλεπτοκρατικών μηχανισμών οικονομικής διασπάθισης σε κρίσιμους τομείς (γεωργικές ενισχύσεις, ΕΣΠΑ, ταμείο ανάκαμψης, δημόσιοι πόροι κλπ.) που καταλήγουν με αδιαφάνεια στα χέρια μίας μικρής διαπλεκόμενης μερίδας της παρασιτικής, οικονομικής ολιγαρχίας, που λυμαίνεται τη χώρα και ενισχύεται από διάφορους διαπλεκόμενους – κρατικοδίαιτους «χρυσοκάνθαρους», που έχουν δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό στρώμα, αυτό των «εισοδηματιών από δημόσιο χρήμα».

Οι συνέπειες αυτής της απύθμενης γενικευμένης κλεπτοκρατίας, που φαίνεται να αποτελεί οργανικό στοιχείο της σημερινής κυβέρνησης και του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη είναι οδυνηρές, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο των κοινωνικών αξιών, αφού μέσω αυτών των μηχανισμών όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται προς τον εκμαυλισμό, διογκώνοντας έτσι την παρακμιακή πορεία της Ελλάδας που συνεχίζεται αμείωτη και παράλληλα μειώνουν τις απαιτούμενες κοινωνικές αντιστάσεις, που αποτελούν προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας.

Η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία, και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εισέπραξε το αναμενόμενο μήνυμα αυτογνωσίας, πορευόμενη σήμερα στον αυτόματο πιλότο ενός ληστρικού παρασιτικού μοντέλου, που με την πρώτη μεγάλη σοβαρή διεθνή οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα την ρίξει ξανά στα βράχια.

Τα βαθύτερα αίτια της παρακμής

Αν κανείς επιδιώξει να ψάξει πιο βαθιά και να αναζητήσει την βασική αιτία αυτής της θλιβερής πορείας της χώρας, αναμφίβολα θα καταλήξει ότι η βασικότερη αιτία της παρακμής της Ελλάδος αποτελεί ο χαρακτήρας, η ποιότητα και η δράση της ιθύνουσας οικονομικής τάξης, που, αντί να λειτουργήσει ως εθνική αστική τάξη, όπως οι αντίστοιχες οικονομικές ολιγαρχίες στις άλλες καπιταλιστικές δυτικές Χώρες, δρα «παρασιτικά», με έντονα τα χαρακτηριστικά του «μαυραγοριτισμού» και της ατομικής «αρπαχτής».

Στην Χώρα μας, από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους το 1830, λόγω των ιδιότυπων συνθηκών, του κοσμοπολιτιστικού στοιχείου του Ελληνικού κεφαλαίου, που δραστηριοποιούνταν εκτός της Ελλάδος και, εξ αυτού του λόγου, του ισχυρού «παρασιτισμού», που μέχρι σήμερα αποτελεί συστατικό στοιχείο της οικονομικής λειτουργίας του Ελληνικού κεφαλαίου, ποτέ δεν δημιουργήθηκε αστική τάξη δυτικού τύπου, αλλά ένα «άθροισμα» διαφόρων οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας, μέσω της διαπλοκής, και το Ελληνικό Κράτος, αν και όλα αυτά τα χρόνια ασκούν άμεσα ή έμμεσα την εξουσία, δεν έχουν προσδώσει κάτι ωφέλιμο στην Χώρα.

Αντίθετα, έχουν ιδιοποιηθεί, «ληστέψει», για ατομικό όφελος, τον εθνικό πλούτο και έχουν, ως εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα, εκχωρήσει σοβαρά στοιχεία εθνικής κυριαρχίας, αλλά και τις δυνατότητες της Χώρας για σοβαρή οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και δυνατότητα ευρύτερων πρωτοβουλιών της, στα πλαίσια των γεωπολιτικών ισορροπιών, με στόχο την δίκαιη επίλυση των «ανοιχτών» της εθνικών θεμάτων. Αυτός ο «νόθος αστισμός», σε συνδυασμό με τον ισχυρό «πελατειακό» χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων και των θεσμών, «προίκα» των κοτζαμπάσηδων προς όλες τις νεότερες γενιές των Ελλήνων, αποτελεί την βαθιά «χαίνουσα πληγή στο σώμα» της Ελλάδος, που συνεχώς «κακοφορμίζει» και την εμποδίζει να «αναρρώσει».

Αποφασιστική στιγμή για την πλήρη επικράτηση του παρασιτισμού και μαυραγοριτισμού στη λειτουργία της οικονομικής ολιγαρχίας υπήρξε η ναζιστική κατοχή (1940-1945). Ενώ η Ελλάδα εξήλθε από μία σκληρότατη Κατοχή, στρώματα της οικονομικής ολιγαρχίας, που στην προηγούμενη περίοδο είχαν συνεργασθεί με τους κατακτητές και είχαν επιδοθεί στο προσφιλές «σπορ» του μαυραγοριτισμού σε βάρος του εξαθλιωμένου τότε λαού, κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά εκμεταλλευόμενα τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο Πόλεμο την περίοδο ’46-’49, εμφανίσθηκαν και ως «νικητές» στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς.

Αυτά τα στρώματα των μαυραγοριτών αντί να τιμωρηθούν ως δωσίλογοι αποτέλεσαν τη νέα οικονομική ολιγαρχία της χώρας, εκμεταλλευόμενα αρχικά τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ για ίδιον όφελος και στη συνέχεια, μέσω των περίφημων «θαλασσοδανείων» που τους παρείχε αγόγγυστα το ελληνικό κράτος και οι μετακατοχικές κυβερνήσεις, ροκάνισαν όλα τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, η αξία των οποίων σήμερα, αν δεν είχαν κατασπαταληθεί με αυτό τον τρόπο και τοκίζονταν, θα ανερχόταν σε πολλά τρις ευρώ!

Αυτό το επίπεδο της οικονομικής ολιγαρχίας, της δράσης της με πυρήνα την αντίληψη του μαυραγοριτισμού και του ατομικού πλούτου, που οδηγεί στον παρασιτισμό, διαμόρφωσε το ισχύον μόρφωμα της παραγωγικής οικονομικής βάσης της χώρας και δημιούργησε τις διαχρονικές στρεβλώσεις στους επιμέρους θεσμούς του εποικοδομήματος που αλληλοεπηρεάζονται, κρατώντας τη χώρα σε τροχιά υστέρησης και υπανάπτυξης.

Από την άλλη ο εναγκαλισμός της κομματικής εξουσίας και του πολιτικού προσωπικού με την εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία αποτέλεσαν θανατηφόρο συνδυασμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη Μεταπολίτευση οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοδύναμης παραγωγικής δραστηριότητας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα υπονομεύθηκε και ξεπουλήθηκε «αντί πινακίου φακής» από τους μεσίτες των ξένων συμφερόντων, δηλαδή την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία. Η τελευταία θεωρούσε αφρόνως ότι ήταν προτιμότερο, αφού απέφερε περισσότερα και πιο εύκολα κέρδη για την ίδια και για τους ξένους «κηδεμόνες», να εισάγει τα βιομηχανικά προϊόντα και να εξάγει τα κέρδη της στην Ελβετία, από το να σχεδιάσει και να κατασκευάσει αυτά στην Ελλάδα θωρακίζοντας την οικονομία της.

Πολιτική εξουσία και παρασιτική ολιγαρχία

Η πολιτική εξουσία αντίστοιχα, αντί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση μετατράπηκε σε «σάρκα εκ της σαρκός» της παρασιτικής ολιγαρχίας, πριμοδοτώντας έτσι με τις πολιτικές αυτές την καταστροφική πορεία της χώρας, διαλύοντας την οικονομία και το πολιτικό εποικοδόμημα και μολύνοντας συγχρόνως όλη την κοινωνία και τους ενδιάμεσους θεσμούς με την ιδεολογία της αρπαχτής και της ήσσονος προσπάθειας.

Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της περιόδου αποτέλεσαν οι τρομακτικές σπατάλες, οι μίζες, η διαφθορά και η σήψη, μεταξύ του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, αλλά και ο μεθοδευμένος υπερδανεισμός όλων των ελληνικών νοικοκυριών, για τη δημιουργία ψευδοευημερίας και ανοχής, που, πέραν της οικονομικής χρεωκοπίας, επέφερε συνθήκες πολιτικής «ομηρίας» και «μιθριδατισμού» στην κοινωνία.

Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας στη σύγχρονη ιστορία της, από το 1830 και μετά, βρέθηκε πολλές φορές σε αντίστοιχες δύσκολες περιπτώσεις και χρεωκοπίες. Όμως κατάφερε να ορθοποδήσει. Η ιδιαιτερότητα της σημερινής κατάστασης που εμφανίζεται ως επικίνδυνος στροβιλισμός, είναι ότι οι πληγές και οι στρεβλώσεις αγγίζουν όλο το οικοδόμημα. Πρόκειται για ολιστική πολυοργανική ανεπάρκεια, αφού δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό που είναι κατώτερο των περιστάσεων, είναι και η οικονομική ολιγαρχία που απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηρισθεί αστική τάξη δυτικού τύπου, ο δημόσιος τομέας και οι θεσμοί που εμφανίζουν διαλυτικά συμπτώματα.

Ο συνδυασμός της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του ελλιποβαρούς πολιτικού προσωπικού εξουσίας με βάση τη νοσηρή κομματοκρατία όπως εξελίχθηκε σταδιακά η λειτουργία των κομμάτων καθ’ όλη τη περίοδο της Μεταπολίτευσης, αποτελεί σήμερα τεράστιο βρόγχο και τροχοπέδη για την αναπνοή και την αναγέννηση της Ελλάδος.

Δεκαπέντε χρόνια μετά το «ακάνθινο μνημονιακό στεφάνι», η οικονομική ιθύνουσα τάξη, αφού παρέδωσε τα πάντα στους ξένους δανειστές στην προσπάθειά της να περισώσει τα δικά της οικονομικά προνόμια, στη συνέχεια πρωτοστάτησε στο να χάσει η Ελλάδα την τελευταία ευκαιρία της εντός της ΕΕ να αλλάξει κανόνες και μορφή του οικονομικού παραγωγικού μοντέλου της, ενισχύοντας εμπράκτως την παραγωγική βάση με ανταγωνιστικούς όρους, χρησιμοποιώντας αυστηρά προς αυτόν τον στόχο τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης. Σε συνεργασία με την θεραπαινίδα της, την πολιτική εξουσία (κυβέρνηση ΝΔ), έχουν γιγαντώσει τον παρασιτισμό και έχουν στήσει επί μέρους μηχανισμούς κλεπτοκρατισμού σε όλους τους χώρους που διακινείται δημόσιο ή ευρωπαϊκό χρήμα (Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ, ΟΠΕΚΕΠΕ, δημόσιες συμβάσεις κλπ.).

Με βάση τα παραπάνω, ο βασικός μοχλός για ανατροπή αυτής της παρακμιακής πορείας της χώρας σε βάρος των εθνικών συμφερόντων και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, είναι το χτύπημα στη ρίζα του οικονομικού παρασιτισμού, ο οποίος αποτελεί το «ιερό δισκοπότηρο» των εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας και μία εκ των βασικών αιτιών για τα φαινόμενο του εκτεταμένου κλεπτοκρατισμού, που εκμαυλίζει τα σημαντικά τμήματα της κοινωνίας μας, που έχουν εθιστεί πλέον στην κανονικότητα των σκανδάλων και της διαφθοράς.