Χλεύη της πλειοψηφίας του λαού…

Όταν η αντιπροσωπευτικότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος περιορίζεται από την κομματική πειθαρχία των βουλευτών, επί ποινή διαγραφής.

Όταν οι υπουργοί (και υφυπουργίσκοι) εξαιρούνται του φυσικού δικαστή για προφανή αδικήματα και η αθωότητά τους κρίνεται από το κόμμα στο οποίο ανήκουν.

Όταν οι πολιτευτές, δικαστές, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι κ.ά. δηλώνουν την κινητή κι ακίνητη περιουσία τους (“πόθεν έσχες”) χωρίς να δικαιολογούν τον τρόπο απόκτησής της.

Όταν η ηγεσία της δικαιοσύνης επιλέγεται από την κυβέρνηση με φίλα προσκείμενους δικαστές κι όχι από το δικαστικό σώμα.

Όταν η οικονομία αναπτύσσεται ανεπαρκώς, αλλά όχι αρκετά για να εξασφαλίσει δημογραφική ισορροπία.

Τα καρτέλ των ακινήτων

Όταν ο κατώτατος μισθός δεν επαρκεί ούτε για την πληρωμή του ενοικίου στοιχειώδους κατοικίας και τα εγχώρια καρτέλ είναι ασύδοτα.

Όταν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι φορολογούνται επί τη βάσει της φορολογικής κλίμακας εκατομμυριούχων.

Όταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες επιβαρύνονται με τεκμαρτούς φόρους κι όχι βάσει του πραγματικού τους εισοδήματος.

Όταν η ατομική ιδιοκτησία ακινήτου επιβαρύνεται με πληρωμή ενοικίου χωρίς ανταπόδοση από το κράτος (αποχέτευση, πυρασφάλεια, ρυμοτομία).

Όταν οι καθηγητές των κρατικοδίαιτων πανεπιστημίων διορίζονται όχι βάσει της επιστημονικής τους κατάρτισης, αλλά μέσω συγγενικών σχέσεων με το καθηγητικό κατεστημένο.

Κυβέρνηση υπεράνω αξιολόγησης

Όταν η κυβέρνηση στερείται οικιστικής, δημογραφικής, πολεοδομικής και αποκεντρωτικής πολιτικής και δεν βαθμολογείται για τις ελλείψεις ή τις επιτυχίες του κυβερνητικού προγράμματος.

Όταν το δημόσιο συμφέρον υποκαθίσταται από ιδιωτικά συμβόλαια οργανωμένων συμφερόντων (from rules to orders) ή ΜΚΟ.

Όταν οι διοικητικές και δημοτικές υπηρεσίες μεταβάλλονται σε “άβατα” για τον οριακό πολίτη και η γραφειοκρατία πλεονάζει.

Όταν η εξωτερική πολιτική δεν συμφωνεί με την πλειοψηφική κοινή γνώμη και δεν δηλώνονται προεκλογικώς με σαφήνεια οι “κόκκινες γραμμές” της.

Όταν το δημογραφικό αντιμετωπίζεται με την ανεξέλεγκτη εισαγωγή οικονομικών μεταναστών.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα πάνε περίπατο

Όταν η κυβερνητική πλειοψηφία δεν διασφαλίζει την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας και των αναγνωρισμένων διεθνώς κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Όταν το φαινομενικό “πολιτικό κόστος” εμποδίζει τη λήψη κι εφαρμογή μεταρρυθμίσεων (π.χ. την ακαδημαϊκή ελευθερία στα πανεπιστήμια).

Όταν η ενεργειακή πολιτική δεν αξιοποιεί τους εγχώριους πόρους, αλλά υποτάσσεται σε αναπόδεικτα ιδεολογήματα (“πράσινη μετάβαση”) και δεν εξασφαλίζει τη φθηνή θέρμανση στους πολίτες και την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας.

Όταν η αγροτική οικονομία της χώρας καθορίζεται από ξένους καρεκλοκένταυρους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει “αγρότης 365 ημέρες ετησίως”.

Όταν ο αθλητισμός ελέγχεται από ομαδικά συμφέροντα για να προσφέρει “ασφαλές άσυλο” στους ιδιοκτήτες αθλητικών σωματείων.

Όταν τα Μαζικά Μέσα …Παραπληροφόρησης συντηρούνται από παροχές της εκάστοτε κυβέρνησης κι όχι από τα έσοδά τους.

Όταν κομματικοί “ηγέτες” διορίζονται με συνοπτικές, αμφιβόλου νομιμότητας διαδικασίες κι όχι από τα μέλη του συνταγματικού κόμματος στο οποίο ανήκουν (εξαιρείται το ΚΚΕ).

Όταν ο επικεφαλής της κρατικής εξουσίας αναγορεύεται από τα δίκτυα κοινωνικής παράνοιας σε “αναντικατάστατο” εξαιτίας της αναξιότητας των κεντροαριστερών ανταγωνιστών του.

Η χλεύη του λαού

Όταν οι υπουργοί δεν επιλέγονται από τα εκλεγμένα μέλη της κυβέρνησης στις βουλευτικές εκλογές, αλλά από την “παρέα” του ανασφαλούς επικεφαλής της.

Όταν η κυβέρνηση δεν σέβεται τις καταξιωμένες αξίες της κοινωνίας και τις παραδεκτές έννοιες της πατρίδας, της οικογένειας και των δικαιωμάτων των ανυπεράσπιστων μελών της πολιτείας.

Τότε, συμβαίνει ο τυχαίος κι ανεπάγγελτος επικεφαλής της κυβέρνησης να γίνεται καταλύτης της αξιοπιστίας του κράτους και χλεύη της πλειοψηφίας του λαού.

Υστερόγραφο: Για να κρατηθεί η εξουσία από τις ολιγαρχίες, μεθοδεύονται “κοινοβουλευτικές συμμαχίες” κομμάτων που είναι υπεύθυνα για τα ανωτέρω. “Όταν”. Οι συνεργασίες αυτές, όμως, είναι καταδικασμένες ν’ αποτύχουν από τις απροσμέτρητες φιλοδοξίες των αλαζονικών “εγώ” των ολιγαρχών.

(*) Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτές καταστάσεις είναι συμπωματική.