Ξορκίζει την Ακροδεξιά στη Γαλλία, φλερτάρει με βασιλικούς στην Ελλάδα

Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση χαιρετίζει τη νίκη της δημοκρατίας στην Γαλλία και ξορκίζει τον κίνδυνο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποιεί μία επίσκεψη στο Dumfries House στη Σκωτία μαζί με τον Πρίγκιπα Κάρολο, προκειμένου, όπως ανακοινώθηκε, να πάρει ιδέες για την αξιοποίηση του “βασιλικού κτήματος” στο Τατόι.

Η επίσκεψη ενέχει εκ των πραγμάτων πολιτικό συμβολισμό, εκλαμβάνεται ως άνοιγμα στο φιλοβασιλικό ακροατήριο και ήδη η αξιωματική αντιπολίτευση τον κατηγορεί για νέο “unfair” και του συνιστά «να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν αυλάρχης των Γλύξμπουργκ». Άμεση και εξαιρετικά έντονη ήταν η αντίδραση της ΝΔ στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ: «Χρειάζεται μεγάλο απόθεμα γελοιότητας για να προσπαθεί κάποιος να συνδέσει την αξιοποίηση του κτήματος Τατοΐου, ώστε να αποτελέσει έναν χώρο αναψυχής για τους πολίτες, με πολιτειακό θέμα που λύθηκε οριστικά με πρωτοβουλία του ιδρυτή της ΝΔ Κ. Καραμανλή το 1974. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι τα αποθέματα γελοιότητας που διαθέτει είναι ανεξάντλητα».

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι με την προσωπική του επίσκεψη –διόλου συνηθισμένη– είναι ο πρωθυπουργός επιδιώκει κάτι περισσότερο από ιδέες για την αξιοποίηση του κτήματος του Τατοΐου. Αυτό, άλλωστε, είναι αρμοδιότητα ανώτατου υπηρεσιακού παράγοντα, με το ζόρι υπουργού, αλλά επουδενί πρωθυπουργού. Το κτήμα στο Τατόι έχει συνδεθεί με την πρωθυπουργικού θητεία του Κώστα Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, όταν είχε ενορχηστρωθεί το 1991 αυτό που είχε τότε αποκληθεί «το μεγάλο ριφιφί». Πρόκειται για την αποψίλωση από την κινητή περιουσία υψηλής αξίας που υπήρχε στα εκεί ανάκτορα, η οποία ήταν και κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις ο σημερινός πρωθυπουργός αξιοποιεί κάθε δυνατότητα ώστε να περιορίσει την αιμορραγία του κόμματός του προς τα δεξιά. Φυσικά, ακόμη και ένας Μητσοτάκης δεν μπορεί να συμφωνεί με την επιστροφή της βασιλείας, ούτε και υπάρχει παρόμοιο ενδεχόμενο. Ο τέως βασιλιάς –δεν φημίζεται για την πολιτική οξυδέρκειά του– και η οικογένειά του δεν εγκατέλειψαν ποτέ την σχετική ελπίδα, εξ ου και οι συχνές κοινωνικές εμφανίσεις τους με τους πριγκηπικούς τίτλους που ως έκπτωτοι δεν δικαιούνται. Σε κάθε περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξύνει την παλιά πληγή και φέρνει στο προσκήνιο τη σχέση της οικογένειάς του με τους Γλύξμπουργκ.

Ξορκίζει την Ακροδεξιά

Το αν θα αποδώσει η συμβολική κίνηση είναι ζητούμενο. Μέχρι τότε το Μέγαρο Μαξίμου εξετάζει το αποτέλεσμα των εκλογών στην Γαλλία και συμπεραίνει ότι «η Δημοκρατία και οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου κατανίκησαν και ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις παραμένουν πλειοψηφικές και ακμαίες». Προφανώς παραβλέπει ότι η νίκη της Λεπέν αποφεύχθηκε σε σημαντικό βαθμό λόγω της στάσης του Μελανσόν και της Αριστεράς, που συνήθως το Μέγαρο Μαξίμου κατατάσσει στους “λαικιστές”.

Παράλληλα, το Μέγαρο Μαξίμου παραβλέπει την νεοφιλελεύθερη πολιτική των πέντε ετών του προέδρου Μακρόν και την αιματηρή σύγκρουση με τα Κίτρινα Γιλέκα για να αποδώσει την άνοδο της Ακροδεξιάς «στις τελευταίες επάλληλες κρίσεις τριών ετών, με αποκορύφωμα το κύμα ακρίβειας που πυροδότησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία». Θέλοντας να επενδύσει στην νίκη Μακρόν το Μέγαρο Μαξίμου διοχετεύει στα Μίντια την άποψη ότι μία νίκη της Λεπέν θα σηματοδοτούσε όξυνση της πολιτικής του Βερολίνου.

Αντιθέτως, ο Μακρόν, έχοντας πάρει τα μηνύματα, θα επιδιώξει ευρωπαϊκή αντιμετώπιση στο θέμα της ενεργειακής κρίσης και του πληθωρισμού και περισσότερο ευέλικτες κοινωνικές πολιτικές. Καθώς δεν υπάρχει ενιαία στάση της ΕΕ, αλλά εθνικές πολιτικές, οι διαρροές της κυβέρνησης Μητσοτάκη εκφράζουν περισσότερο ευσεβείς πόθους ή αναζήτηση άλλοθι για το εσωτερικό της χώρας. Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση προσδοκά περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων με την Γαλλία.