Χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας, αλλά με ποιόν;

Για τα δείγματα σήψης που πληθαίνουν, από το φορτίο γαρίδες με την κοκαΐνη μέχρι την διαφθορά στην ΔΟΥ Χαλκίδας. Για την αναμέτρηση μας με την ακρίβεια, για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, για την πράσινη ευημερία στην Ευρώπη και την Ελλάδα, για την ειρήνευση στην Ουκρανία και την Γάζα, για την επιστροφή των κατοίκων της Αμμοχώστου στα σπίτια τους και την παρουσία βρετανικών βάσεων στην Κύπρο, για την ικανοποίηση των νόμιμων αξιώσεων μας απέναντι στην Γερμανία, για την “επιστροφή στη Δημοκρατία” στην ΕΕ (ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία, αρχή της πλειοψηφίας και έλεγχος από την μειοψηφία), την αποκατάσταση της εντιμότητας στις εταιρικές σχέσεις και, τέλος, το “ευρωομόλογο των νέων”, πρόβλεψη εμπιστοσύνης στο μέλλον μας και “παράδοσης-παραλαβής σκυτάλης” από τους παλαιότερους στους νεότερους.

Πιστεύω ότι τόσο η ΕΕ, όσο και η Ελλάδα χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας. Αυτή είναι και η διαχωριστική γραμμή με το κατεστημένο μας, το οποίο επιμένει στο “μια από τα ίδια”. Όσοι ζητούν την ψήφο μας είναι υπέρ της Αλλαγής ή της στασιμότητας; Καλούνται να απαντήσουν τι ακριβώς σκέπτονται να κάνουν για εμάς, την Ελλάδα, την Ευρώπη και εμείς, με την σειρά μας, να αξιολογήσουμε τις προθέσεις, την αξιοπιστία και τις δυνατότητές τους.

Να δούμε αν ζητούν ψήφο για να δουλέψουν για μας, ή για να βολέψουν τους εαυτούς τους και τους φίλους τους; Να αναλάβουν υποχρεώσεις απέναντι μας, ή να ικανοποιήσουν ενεργές δουλείες τους, εδώδιμες και αποικιακές; Ας μην έχουμε αυταπάτες: είναι αδύνατον συμπαίκτες άλλων να προασπίσουν δικά μας, γνήσια λαϊκά, ελληνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα. Και όσο αποφεύγουν να πάρουν θέση θα αυξάνεται η αποχή και η επιρροή οπισθοδρομικών σχημάτων.

Δυστυχώς, δεν μιλάμε πια για τις γνωστές, εκ γενετής, αναπηρίες της Κυριαρχίας και της Δημοκρατίας μας. Μιλάμε για την συνθηκολόγηση με το σημερινό καθεστώς “Περιορισμένης Κυριαρχίας” και  “Δημοκρατίας στο Απόσπασμα”. Αυτό το οποίο, με πρόσχημα τα “μνημόνια”, έχει επιβληθεί σαν “ρεαλισμός”. Το ερώτημα στους ψηφοθήρες των ημερών είναι ανεπίδεκτο αποφυγής: ανήκουν στους υπέρμαχους αυτού του “ρεαλισμού” ή όχι;

Ποιος μπορεί να υπηρετήσει την αλλαγή;

Προσωπικά απαντώ “Όχι” και μάλιστα πιθανολογώ ότι οι συνέπειές του θα είναι όλο και πιο καταστροφικές. Αλλά ακόμα και αν αυτή η βασική θέση γίνει πλειοψηφική δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε ακόμα μια  ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα: “Ποιον προτείνουμε να υπηρετήσει την Αλλαγή ως πρωθυπουργός”. Χωρίς αυτή την απάντηση, οι καλές μας ιδέες θα μένουν χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση… και ο Μητσοτάκης θα μένει στο Μαξίμου.

Οι αρχηγοί των κομμάτων μας, μέχρι στιγμής, προτείνουν ο καθένας τον εαυτό του για πρωθυπουργό και μάλιστα χωρίς να διευκρινίζουν αν θα επιχειρούσαν να αλλάξουν το σημερινό καθεστώς ή όχι. Με αποτελέσματα η στασιμότητα να εμφανίζεται περίπου ως ακατανίκητη. Με τέτοια χάλια, δεν έχουμε δικαίωμα να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Πέρα από την Αλλαγή και το πρόγραμμα της, χρωστάμε αξιόπιστη υπόδειξη προσώπου για την θέση του πρωθυπουργού. Και επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, χρειαζόμαστε έγκυρη διαδικασία προεπιλογής του.