Δεν χωράνε και οι 27 στη γερμανογαλλική Ευρώπη

Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου

Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών ήταν εκκωφαντικό για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και τις οικονομικές ελίτ. Η Σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε και έπαυσε να είναι κρίσιμη ρυθμιστική ηγετική πολιτική δύναμη. Νέο ρεύμα, το κόμμα του Πέπε Γκρίλο που ήρθε πρώτο με εντυπωσιακό ποσοστό 32,7%! Ακολούθησε το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι με 18,7% και μετά η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά, που από το 4% απογειώνεται, σε τρίτη δύναμη, με 17,4% παρακαλώ.

Μετά ήρθε η δεξιά του Μπερλουσκόνι με 14%, ακολούθησαν οι ακροδεξιοί «Αδελφοί της Ιταλίας» με 4,3% και μετά δυσκολίας μπήκε στη Βουλή το αποσχισθέν αριστερό τμήμα του PD με επικεφαλής τους Μπερτσάνι και Νταλέμα με 3,4%.

Αυτό ήταν το τελευταίο προειδοποιητικό μήνυμα προς τις Βρυξέλλες. Είχαν προηγηθεί τα μηνύματα από τη Γαλλία όπου το κόμμα της Λεπέν είναι δεύτερο σε δύναμη, το ηχηρό ξεφύτρωμα της ακροδεξιάς στη Γερμανία, που έγινε τρίτη δύναμη, η κατάκτηση της πλειοψηφίας στην Αυστρία με συνεργασία δεξιάς και ακροδεξιάς. Γενικότερα τα ακροδεξιά σχήματα με ρατσιστικές αντιλήψεις και αποσχιστικές τάσεις, έχουν φουντώσει παντού και ειδικά στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, κυριαρχούν στις κυβερνήσεις. Μοναδικές εξαιρέσεις η Ελλάδα και η Πορτογαλία όπου οι πολίτες ανέθεσαν το έργο της σωτηρίας τους σε δυνάμεις της Αριστεράς.

Ο ρόλος Γερμανίας και Γαλλίας

Που πάμε λοιπόν; Αρκεί ότι ο Γαλλογερμανικός άξονας έχει αντιληφθεί τους κινδύνους διάσπασης του εγχειρήματος της ενοποίησης; Πιστεύω ότι η επιλογή Μακρόν και οι νέες ιδέες για την οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ είναι ένα από τα σοβαρά μηνύματα. Το ίδιο σοβαρό μήνυμα είναι και ο σχηματισμός κυβέρνησης στην Γερμανία με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεπερνούν τις όποιες ενστάσεις για να μη χαθεί το μεγάλο στοίχημα. Δεν ξέρω, ούτε κανείς άλλος υποθέτω, αν αρκούν –πλέον- οι πρωτοβουλίες Γαλλίας και Γερμανίας για να περιοριστούν και να εξουδετερωθούν οι απειλές.

Διότι πριν, πρέπει να απαντηθεί για ποιους λόγους οι Ευρωπαίοι πολίτες αντέδρασαν τόσο ακραία και με θυμό για το ημιτελές πείραμα της ενοποίησης. Η προκλητικά άνιση ανακατανομή των πόρων, η ανεργία, κυρίως των νέων, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η συσσώρευση περισσότερου πλούτου στους έχοντες και κατέχοντες, συν τα προσφυγικά ρεύματα, προκάλεσαν αυτές τις τυφλές αντιδράσεις που ξύπνησαν τους εθνικισμούς. Και αυτό ήρθε σαν αποτέλεσμα του οικονομικού μονοδρόμου που επέβαλαν σε όλους, κυρίως οι Γερμανικές ελίτ.

Έκαναν τα στραβά μάτια στις παραβιάσεις των όρων του Μάαστριχτ με όρια 3% στο έλλειμμα και 50% στο χρέος, ανέχτηκαν στον υπερδανεισμό των νοτίων για να κερδίζουν από τις πωλήσεις των προϊόντων που εξάγουν, χρεώνοντας ολόκληρες χώρες, μερικές από τις οποίες μπήκαν σε προγράμματα μνημονίων, λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων κρατικής περιουσίας για να μην καταρρεύσουν. Έτσι, τα πλεονάσματα της γερμανικής οικονομίας, έγιναν τα ελλείμματα των θυμάτων της.

Αυτό πράγματι δεν δουλεύει άλλο, και αν συνεχιστεί, η ΕΕ θα διαλυθεί. Αρκούν όμως οι προτάσεις Μακρόν που αποδέχονται και οι Γερμανοί; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αρκούν, αρκεί να υπάρξει ομοθυμία για την ολοκλήρωση.

Δεν χωράνε και οι 27

Υπάρχει; Αν κρίνουμε από την πρόσφατη κοινή ανακοίνωση της Ολλανδίας, της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Δανίας Ιρλανδίας της Εσθονίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας, δεν βλέπουμε να υπάρχει. Διότι στην κοινή τους ανακοίνωση οι χώρες αυτές ζητούν η μεταρρύθμιση να περιοριστεί στην τραπεζική ένωση, στην ίδρυση ενός ευρωπαϊκού νομισματικού ταμείου και στον σεβασμό των δημοσιονομικών κανόνων. Οι δε “φιλόδοξες” μεταρρυθμίσεις του Εμανουέλ Μακρόν να αναβληθούν για αργότερα.

Και αν προσθέσουμε την απειθαρχία στο θέμα της διαχείρισης από την ΕΕ των προσφυγικών ροών από την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, Σλοβακία και την Αυστρία, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Πολύ δύσκολα.

Τότε; Τότε η Ένωση και ειδικότερα ο άξονας Γαλλίας – Γερμανίας θα υποχρεωθεί να προειδοποιήσει, ότι όποιος δεν συμφωνεί, μπορεί να εξέλθει του …μαγαζιού και του ευρώ. Στο σημείο αυτό, δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τη συνέχεια. Διότι πρέπει να συνυπολογίζουμε και τον παράγοντα ΗΠΑ. Χρειάζεται μια ενοποιημένη ευρωπαϊκή οικονομία ο νέος Αμερικανός πρόεδρος; Οι επιλογές του, δεν δείχνουν να την χρειάζεται. Έχει την επιρροή να ναρκοθετήσει τις προσπάθειες που απαιτούνται; Ασφαλώς και την έχει, ελέγχοντας πολιτικά πολλές χώρες μέλη της Ένωσης.

Με λίγα λόγια, η ΕΕ βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Χωρίς τολμηρές, δύσκολες αποφάσεις, που αν χρειαστεί μπορεί να σημαίνουν και μικρότερη Ένωση, δεν περπατάει η ενοποίηση και η ολοκλήρωση της ΕΕ. Κοντός ψαλμός αλληλούια.