Ξύπνησε το κράτος εν όψει εκλογών!

Οι κατεδαφίσεις εξπρές στο Nammos της Μυκόνου και η επιβολή προστίμου ύψους 22,2 εκατομμυρίων ευρώ για τα 40.000 τετραγωνικά παρανομιών στο Principote, αλλά και η σύλληψη δύο υπόπτων μετά από δύο χρόνια ερευνών για την δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, δύο υποθέσεις που υπερπροβάλλονται από τα μέσα, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι παρά τα επιφαινόμενα υπάρχει… κράτος.

Δεν αποκλείεται βέβαια οι δύο υποθέσεις να αναδύθηκαν στο προσκήνιο της επικαιρότητας φυσιολογικά, δηλαδή μέσα από τρέχουσες πραγματικές εξελίξεις, όμως ο σκεπτόμενος πολίτης νομιμοποιείται να συλλογιστεί πρώτον ότι οι “παλιές” αυτές ειδήσεις έσκασαν μέσα στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου και δεύτερον ότι η διαχείρισή τους από την κυβέρνηση απαντά στην γενική αίσθηση της “συστημικής κατάρρευσης” του κρατικού μηχανισμού που προκάλεσε η τραγωδία των Τεμπών, η κατάρρευση της ηλετρο-τροφοδοσίας κατά την επανεκκίνηση των τρένων, η αδυναμία προφύλαξης της 12χρονης του Κολωνού από το μαχαίρωμα και λίγο νωρίτερα ο εγκλωβισμός στα χιόνια της Αττικής Οδού κ.ο.κ..

Είναι προφανές ότι τόσο η απρόσμενη επιδρομή νομιμότητας στη Μύκονο, όσο και η εξιχνίαση της δολοφονίας του Καραϊβάζ έρχονται να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης για την αποτελεσματικότητα του κράτους. Έτσι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη που είχε πληγεί από τα Τέμπη και άλλες υποθέσεις (παρακολουθήσεις, απ’ ευθείας αναθέσεις, ακρίβεια, τροπολογίες Κασιδιάρη κλπ), εμφανίζεται να διοικεί με πυγμή και αποτελεσματικότητα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κατέβει υποψήφιος και στις Σέρρες «για να μην ξεχαστεί το έγκλημα των Τεμπών», ήτοι το μείζον κρούσμα της συστημικής κατάρρευσης.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Εκ πρώτης όψεως μία εξήγηση είναι ότι ο λαϊκισμός των κομμάτων αναβαθμίζεται από τα λόγια στην πράξη υπό την πίεση των πραγματικών πολιτικών καταστάσεων. Μια δεύτερη πονηρή σκέψη είναι ότι για να λειτουργεί αποτελεσματικά το κράτος πρέπει να είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Που σημαίνει ως λογική προβολή ότι χρειάζεται να γίνονται στη χώρα κάθε έξι μήνες εκλογές ώστε η όποια κυβέρνηση να λειτουργεί αποτελεσματικά και δίκαια το κράτος.

Ο συλλογισμός αυτός, αν και εύλογος είναι παράλογος και προφανώς είναι αποτέλεσμα της δραματικής αποτυχίας του πολιτικού συστήματος και κυρίως των κομμάτων να μετεξελιχθούν κατά τη μακρά μεταβατική περίοδο (από την οποία δεν έχουμε ακόμη εξέλθει) που ακολούθησε το τέλος της Μεταπολίτευσης, το οποίο επήλθε με την ένταξη στην ευρωζώνη και κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Η ευκαιρία της απλής αναλογικής

Έκτοτε συμπληρώνουμε σχεδόν μία εικοσαετία αβέβαιων βημάτων και καταστροφών, όπως η χρεοκοπία και τα μνημόνια, η αποσάθρωση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, ο αφοπλισμός της χώρας που ενεργοποίησε την τουρκική βουλιμία κ.ά. Οι εκλογές της απλής αναλογικής αποτελούν μια ευκαιρία για την έξοδο της Ελλάδας από τη μακρά μεταβατική και τραυματική φάση και την εγκαινίαση μιας νέας δυναμικής περιόδου. Κι αυτό γιατί μπορεί να αναβαθμίσει την εμπειρία των συμμαχικών κυβερνήσεων από το επίπεδο της μοιρασιάς των καρεκλών στο επίπεδο της προγραμματικής συμφωνίας μακράς πνοής. Οι πολίτες έχουν απηυδήσει από τον ευτελή λαϊκισμό, από τις κοκορομαχίες και από την εξουθενωτική επικοινωνία του κενού. Ο κόσμος θέλει όραμα, ιδέες και πολιτική.

Αν το πολιτικό σύστημα καταφύγει σε δεύτερες ή και τρίτες εκλογές αυτό θα σημαίνει ότι τα κόμματα παραμένουν φορείς οπορτουνιστών και καιροσκόπων, ανώριμα και εθνικά επικίνδυνα. Θα σημαίνει επίσης ότι η καταφυγή στις αυτοδύναμες κυβερνήσεις δεν θα μπορέσει να μας απαλλάξει από τον κομματισμό και την ευνοιοκρατία. Όπως έχουμε επισημάνει οι ισχυρές κυβερνήσεις οδήγησαν στον ιδρυματισμό, στην διαπλοκή και στην διαφθορά. Αν τώρα αποτύχουμε ως δημοκρατική κοινωνία αυτό που θα μας απομένει είναι η αλλαγή σε προεδρικό σύστημα…