Υπόθεση Αποστολάκη: Περί “αποστασίας” το ανάγνωσμα…

Αυτές τις μέρες βιώνουμε τη συνέχεια, σε μορφή επαναλαμβανόμενων προβολών, ενός διαχρονικού προβλήματος, σε νέα έκδοση. Και λέω σε νέα έκδοση λόγω της κατάληξης που είχε η υπόθεση Αποστολάκη. Το θέμα με απασχόλησε πρόσφατα (άρθρο μου με τίτλο “Γιατί η αντιπολίτευση αντέδρασε στην επιλογή του Μπένου”) με αφορμή την τοποθέτηση του Σταύρου Μπένου ως προέδρου μιας μονάδας με αποστολή την διαχείριση της καταστροφής στην Εύβοια και την αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων.

Σε εκείνο το άρθρο ανέδειξα τις αιτίες που προκαλούν αυτά τα αντιπολιτευτικά φαινόμενα, όχι λόγω της κλιματικής αλλαγής –αλλοίμονο, δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα σε αυτήν– αλλά λόγω του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Εκεί τόνισα ότι οι φερόμενες δημοκρατίες ανά τον πλανήτη καλύπτουν όλα τα γούστα, τα ολιγαρχικά, τα απολυταρχικά ακόμα και τα καθαρόαιμα δικτατορικά. Μόνο τα δημοκρατικά γούστα δεν καλύπτουν. Δεν έχει παρά να ανοίξει κανείς το βιβλίο πρωτοκόλλου του ΟΗΕ για να το διαπιστώσει.

Η αντίδραση, λοιπόν, του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση του κ. Μπένου. Με βάση τη μορφή και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, όπου δεσπόζει ο σκληρός θανάσιμος ανταγωνισμός των πολιτικών κομμάτων, αυτές είναι αναμενόμενες μορφές αντίδρασης, μερικές πιο έντονες από άλλες. Ο κ. Τσίπρας αντιλήφθηκε ότι με την υπουργοποίηση του Ευάγγελου Αποστολάκη, που δεν είναι ένας απλός ψηφοφόρος του, γιατί έχει πολλούς πίσω του, θα ξεκινούσε το ξήλωμα του πουλόβερ που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως αργά βέβαια το αντιλήφθηκε γιατί αυτό έχει ξεκινήσει ήδη από καιρό. Έτσι ο κ. Τσίπρας αντέδρασε με σκληρούς χαρακτηρισμούς –ανεξαρτήτως της εξέλιξης που είχε το ζήτημα αυτό– για πρώην, πλέον, σύντροφό του. Εκτός και εάν ο εν λόγω στρατιωτικός λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν οι θρησκευόμενοι, οι οποίοι για να σώσουν την ψυχή τους προχωρούν σε εξομολογήσεις των αμαρτημάτων τους για να εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο. Βέβαια εδώ πρόκειται για επίγειο “παράδεισο” που δεν ήξερα ότι υπάρχει στο μπαξέ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η υπόθεση Αποστολάκη

Εν κατακλείδι, η υπόθεση Αποστολάκη μας θυμίζει την εντολή της Παλαιάς Διαθήκης: “Μάχαιραν έδωσες μάχαιραν θα λάβεις”. Το ΠΑΣΟΚ έχει αρκετή εμπειρία από τις πρακτικές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να αγκαλιάζει ως ήρωες τους επονομαζόμενους –κατά Τσίπρα– αποστάτες και εξαγορασμένους. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Τώρα σε ό,τι αφορά την συμπεριφορά του στρατιωτικού ανθρώπινη την χαρακτηρίζω. Το πολιτικό σύστημα αυτή τη στάση ζωής διαμορφώνει: ο καθένας για πάρτη του.

Πάντως η εξέλιξη της υπόθεσης αναδεικνύει και το γεγονός ότι στον εν λόγω στρατιωτικό παρατηρείται και ανεπάρκεια σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση κάποιων κρίσεων έξω από το γνωστικό του αντικείμενο. Κι αυτό επίσης δεν με εκπλήσσει γιατί στους στρατιωτικούς χώρους η βάση λήψης των αποφάσεων διαφέρει κατά πολύ από τους μη στρατιωτικούς χώρους. Στο στρατιωτικό τομέα η διαταγή του ανώτερου, σύμφωνα με το αξίωμα στο χώρο αυτό, δεν αμφισβητείται από τον κατώτερο για προφανείς λόγους. Αυτό το περιβάλλον διαμορφώνει διοικητικές συνήθειες στα στελέχη του, οι οποίες σπάνια αποδίδουν σε κοινωνίες χάους.

Στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαριστεί. Ποια είναι η ιδιότητα του εν λόγω στρατιωτικού στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν ο κ. Αποστολάκης κατέχει κάποιο αξίωμα με ενεργό συμμετοχή στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η αποδοχή της πρότασης του πρωθυπουργού να αναλάβει υπουργείο τον καθιστά αυτομάτως αποστάτη και στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Τσίπρας σωστά τον αποκάλεσε έτσι και τη λέξη “εξαγορασμένο” προφανώς θα την συνδέει με την εξαγορά σε είδος, με την υπουργοποίησή του.

Τώρα εάν η ιδιότητά του είναι απλώς πρώην υπουργός σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τότε σε καμία περίπτωση η πράξη του να αποδεχτεί την πρόταση του πρωθυπουργού, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποστασία. Οπότε και η πράξη του πρωθυπουργού να του αναθέσει ένα τόσο σημαντικό έργο, επειδή κατά την κρίση του τον θεωρεί κατάλληλο, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Θέλουμε ο κάθε πρωθυπουργός να αξιοποιεί τους κατάλληλους για την επίλυση των προβλημάτων για το καλό του συνόλου.

Εξάλλου, για τη συγκεκριμένη περίπτωση που μιλάμε, η αξιοποίηση ενός πολίτη που διαθέτει τα κατάλληλα προσόντα δεν στερεί το οποιοδήποτε κόμμα με το οποίο έχει σχέση από κάποιο ενεργό στέλεχος. Στην περίπτωση αυτή, μάλιστα, αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση του κόμματος. Αντίθετη άποψη σημαίνει την επαναφορά των κοινωνικών φρονημάτων και μάλιστα εφαρμόσιμη για πολλές, εάν όχι όλες τις θέσεις εργασίας, με στόχο να εξασφαλίζουμε την προστασία της εκλογικής πελατείας. Αυτό θέλουμε; Αρκετά πια…

Ποια Πολιτική Προστασία

Τέλος, αυτό το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας τι σημαίνει; Επαγγέλλεται την προστασία του ανθρώπινου και φυσικού πλούτου της χώρας ή προστασία από κάτι άλλο και ποιο είναι αυτό; Υποθέτω πως εννοεί το πρώτο και σε αυτή την περίπτωση η προστασία δεν θα προέλθει τοποθετώντας ως υπουργό έναν στρατιωτικό. Η προστασία του ανθρώπινου και φυσικού πλούτου που κινδυνεύει από καταστροφές, τις οποίες ως συνήθως ενεργοποιεί ο άνθρωπος, μπορεί να μεγιστοποιηθεί από αποτελεσματικούς διαχειριστές και από πολλές επιστήμες μαζί. Οι επιστήμες αυτές έχουν σχέση με το νερό, τα δάση, την παραγωγή, ιδίως στον αγροτικό τομέα, τη γεωλογία, τους τρόπους παραγωγής, τον αέρα και βέβαια με κατάλληλες πολιτικές.

Έχει σκεφτεί κανείς την ποσότητα νερού που ρίχνουμε στη θάλασσα, αντί να την αξιοποιούμε σε τόσες ανάγκες που έχουμε στον αγροτικό τομέα, ή σε αυτόν της προστασίας των δασών; Μπορεί κανείς να μας πει πόσα εργοστάσια αφαλάτωσης χρειαζόμαστε για να το αναπαράγουμε; Και όμως αυτό συμβαίνει καθημερινά, σπαταλώντας αντί να εξοικονομούμε χρήσιμους φυσικούς πόρους. Αυτό το υπουργείο είναι χρήσιμο, αλλά χρειάζεται να επανακαθοριστεί η αποστολή του και τα μέσα. Και εδώ όλοι πρέπει να συμβάλλουν αντί να τοξοβολούν όποιον το σκέφτεται.