Υπόθεση Χρυσή Αυγή: Χαίρει δ’ ὁ μωρός, κἄν τι μὴ καλόν ᾖ *

Ζήσαμε την καταδίκη των μελών της Χρυσής Αυγής και την πάνδημη ευωχία για την κάθαρση της Δημοκρατίας από το άγος του φασισμού, σύμφωνα με τα λεγόμενα σύμπαντος του πολιτικοδημοσιογραφικού κόσμου. Ομολογώ πως παρότι προσπάθησα να γίνω μέτοχος αυτού του αισιόδοξου κλίματος, δεν τα κατάφερα. Για την ακρίβεια εξακολουθώ να το βλέπω ως μία ακόμη μαζική παραίσθηση, προετοιμασμένη στα παρασκήνια της ίδιας εξουσίας που τσακίζει την πατρίδα μας.

Δεν θα κρίνω την απόφαση της Δικαιοσύνης, όχι μόνο γιατί δεν επιτρέπεται ή γιατί δεν έχω το σκεπτικό της αλλά και γιατί όλοι γνωρίζουμε τα εν γένει όριά της και βεβαίως είδαμε την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ελήφθη. Εξάλλου η δικαστική απόφαση ήρθε ως επιστέγασμα στην πολιτική απόφαση των Σαμαροβενιζέλων να τελειώνουν με τη Χρυσή Αυγή.

Αν τότε βάρυνε περισσότερο η εκλογική αιμορραγία τους προς τα ακροδεξιά ή η εξωτερική πίεση του εβραϊκού λόμπυ (βλ. ομολογία Μπαλτάκου on camera) ή η άρνηση του Λαϊκού Συνδέσμου να παίξει μόνο το ρολάκι της εκτόνωσης, δεν είμαι σε θέση να το εκτιμήσω αλλά και δεν έχει σημασία. Όπως και να έχει το πράγμα, η 7χρονη διαδρομή της Χρυσής Αυγής έσβησε πέρυσι, αφήνοντας πίσω της μόνο κάποια υπολείμματα χωρίς καμία πολιτική σημασία και προοπτική.

Αφού λοιπόν το φαινόμενο εξέλιπε από σκηνής, ας συζητήσουμε στα σοβαρά έστω τώρα: ποιος κινδύνευσε πραγματικά από αυτό; Κινδύνευσε το πολίτευμα από τις κωμικές απομιμήσεις των φασιστικών οργανώσεων; Από τις φωνασκίες στη Βουλή, από τα χάπενιγκ στα τηλεπαράθυρα, από τους μαχαλοκαυγάδες με τους φαιοκόκκινους ομολόγους τους; Το σύστημα τους έλιωσε σαν μυρμήγκι που βρέθηκε στον δρόμο του και συνεχίζει τη δουλειά του.

Ο συνειδητός Έλληνας μάλιστα βρίσκεται σήμερα σε πολύ χειρότερη θέση, αφού η φιλοπατρία του συνδέθηκε δολίως με ναζιστικά μορφώματα και όταν πάει να την εκφράσει νιώθει υποχρεωμένος πρώτα να αποταχθεί πειστικά τη Χρυσή Αυγή! Παράλληλα τίποτε δεν άλλαξε στα κλιμάκια της κοτζαμπάσικης εξουσίας, κανένας ένοχος για την καταστροφή της χώρας δεν τιμωρήθηκε (πλην των δύο Θεσσαλονικιών εξιλαστήριων θυμάτων), ενώ απομυθοποιήθηκε –στις Πρέσπες, κυρίως– και η ελπίδα της “κυβερνώσας Αριστεράς”.

Επιστροφή λοιπόν στο 2011, χωρίς αριστεροδεξιές ψευδαισθήσεις, χωρίς δουλειές και χρήματα, με την παράκρουση της “πανδημίας” να στήνει οργουελικά τοπία, με υπαρξιακούς κινδύνους σε παρόξυνση (παράνομη μετανάστευση, τουρκική επιθετικότητα, γερμανική λεηλασία) και με την οικογένεια Μητσοτάκη στα πράγματα. Ε όχι, δεν νιώθω καμία χαρά ή δικαίωση!

*Παραφράζοντας το «Γελᾷ δ’ ὁ μωρός, κἄν τι μὴ γέλοιον ᾖ» του Πιττακού