Υπόθεση Γεωργούλη: Το δέντρο και το δάσος

“Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις”, το αρχαίο ρητό ισχύει και για την περίπτωση του ηθοποιού και ευρωβουλευτή, Αλέξη Γεωργούλη, που από χθες βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα μετά την δημοσιοποίηση της καταγγελίας της Ελένης Χρονοπούλου εις βάρος του και το αίτημα των βελγικών αρχών για άρση της βουλευτικής ασυλίας του. Και φυσικά ισχύει (όπως και σε κάθε περίπτωση) το τεκμήριο της αθωότητας, μέχρι να δικαστεί και να καταδικαστεί ή να αθωωθεί.

Σε κάθε περίπτωση για να αποφανθεί κάποιος θα πρέπει να γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά και από τις δύο πλευρές. Οι μέχρι στιγμής ακριτομυθίες από “φίλους και συνεργάτες των δύο”, δεν βοηθούν, αντίθετα συσκοτίζουν και ενδεχομένως οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.

Ισχύει βέβαια, ότι δύσκολα μία γυναίκα κάνει παρόμοια καταγγελία και αυτό από μόνο του είναι επιβαρυντικό για τον καταγγελλόμενο. Υπό την επήρεια μάλιστα του κινήματος woke στο οποίο έχει ενδώσει η δημοσιογραφική και πολιτική ελίτ, που τείνει να ενοχοποιήσει ακόμη και το φλερτ σαν σεξουαλική παρενόχληση, ο λευκός άντρας είναι εξ’ ορισμού ύποπτος και μόνο λόγω των χαρακτηριστικών του.

Η υπόθεση έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει μπεστ σέλερ σε όλα τα μίντια. Γνωστός και ωραίος ηθοποιός, με ρόλους εραστή στην ελληνική tv και με μεγάλο φαν κλαμπ, ο οποίος μεταπήδησε στο ευρωκοινοβούλιο με αριστερό κόμμα – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όχι για να προσφέρει στην ευρωπαϊκή πολιτική. Η καταγγέλλουσα, επίσης όμορφη, στέλεχος αντίπαλου κόμματος με προοπτικές πολιτικής ανέλιξης. Το κοινό των κουτσομπολίστικων εκπομπών ήδη διψά για γαργαλιστικές λεπτομέρειες της σχέσης τους, ενώ τα social media έχουν ήδη διχαστεί.

Πολιτικές προεκτάσεις

Η υπόθεση όμως ήδη απέκτησε και την πολιτική της διάσταση, με εμφανή στόχο να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο προς τις κάλπες. Οι “σοβαροί αριστερόστροφοι” αρθρογράφοι ήδη κατακεραυνώνουν την Κουμουνδούρου, γιατί το 2019 προσχώρησε στην επιλογή υποψηφίων με life style κριτήρια που έλκουν ψηφοφόρους και όχι με τα αμιγή πολιτικά κριτήρια της “αριστεροσύνης”.

Όπερ έδει δείξαι, τώρα υφίσταται τα επίχειρα. Λες και οι έντονα πολιτικοποιημένοι και αριστεροί εξ’ ορισμού δεν υποπίπτουν σε παρόμοια αμαρτήματα… Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της ευρύτερης Aριστεράς, να αυτομαστιγώνεται. Οι αντίστοιχοι αρθρογράφοι της Δεξιάς δεν έδειξαν τέτοια ευαισθησία, ούτε στην περίπτωση του Μίχου και της ΝΔ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως έκανε το αυτονόητο (και σε αυτές τις περιπτώσεις και επιβεβλημένο): Διέγραψε τον Αλέξη Γεωργούλη από μέλος του κόμματος και από την ευρωκοινοβουλευτική του ομάδα, όταν υποβλήθηκε στην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου το αίτημα των βελγικών αρχών για άρση της ασυλίας του. Ο Γεωργούλης πάλι δήλωσε ότι ζήτησε ο ίδιος την διαγραφή του και την αποχώρησή του. Θα μπορούσαν να ισχύουν και τα δύο και μάλιστα κατόπιν συνεννόησης.

Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τη ΝΔ, η οποία στην προσπάθειά της να εκμεταλλευτεί το ζήτημα παρενέβη σε ελάχιστο χρόνο με ανακοίνωσή της, στην οποία προβάλλει ότι οι ψηφοφόροι πρέπει να γνωρίζουν αν παραιτήθηκε ή αποπέμφθηκε. Ακολούθησε προ λίγου ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος πήγε ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας πως “ο Τσίπρας ήξερε και τον κάλυπτε”. Πάντως, μετά και την παραδοχή Κούλογλου ότι είχε κληθεί παλαιότερα ο Γεωργούλης για εξηγήσεις, αναμένεται η ΝΔ να εστιάσει στα “ετεροχρονισμένα αντανακλαστικά της Κουμουνδούρου”.

Αλλά ούτε το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τον πειρασμό. Με δική του ανακοίνωση κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για μικροκομματικές σκοπιμότητες, γιατί δήθεν τα στοιχεία της καταγγέλλουσας προέκυψαν από πληροφορίες που έδωσαν στελέχη του. Αυτό, παρότι από την Κουμουνδούρου ή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξαν διαρροές και όλα δείχνουν ότι τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας προέρχονται από άλλη πολιτική πηγή. Άλλωστε τα στοιχεία και οι φωτογραφίες της Ελένης Χρονοπούλου δημοσιοποιήθηκαν σε μεγάλης επισκεψιμότητας site.

Σε κάθε περίπτωση είναι αστείο να “ενοχοποιείται” ένα οποιοδήποτε κόμμα (το λέγαμε και για τις περιπτώσεις της ΝΔ) για το τι κάνει ένα στέλεχος ή υποψήφιος στο κρεβάτι του. Εκτός εάν λόγω του κινήματος woke φθάσουμε στο σημείο τα κόμματα να ζητάνε πιστοποιητικά σεξουαλικών φρονημάτων και να κάνουν εξονυχιστικό έλεγχο της ερωτικής ζωής των υποψηφίων τους, προκειμένου να επιβεβαιώσουν το γνήσιο της δήλωσης.