Ζητούν ομοψυχία, αναζητώντας συνενόχους

του Ιωάννη Λάμπρου  – 

Από την πρώτη στιγμή ανακίνησης της τωρινής φάσης των διαπραγματεύσεων του ζητήματος της ονομασίας του γειτονικού κράτους, η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν παραλείπει να κάνει μνεία στην ανάγκη ομοψυχίας και ενότητας. Ο πρωθυπουργός σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο, προ εβδομάδων, τόνισε ότι «στα εθνικά θέματα απαιτείται η πιο πλατιά εθνική ομοψυχία. Και η εθνική ομοψυχία θεμελιώνεται στη σύνεση, στον διάλογο, στον σεβασμό των διαφορετικών απόψεων».

Επίσης, προσέθεσε πως η «ιστορική πείρα αποδεικνύει ότι η εθνική αποφασιστικότητα είναι αποτελεσματική μόνον όταν συνδυάζεται με την εθνική σύνεση και την διαρκή επιδίωξη της εθνικής ενότητας» προτρέποντας, τέλος,  τον Αρχιεπίσκοπο να συμβάλλει «ώστε η Ελλάδα, με πνεύμα ενότητας και ορθού λόγου, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, να αντιμετωπίσει με επιτυχία το θέμα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ, όπως και τα άλλα εθνικά θέματα που την απασχολούν».

Παράλληλα, οι ιθύνοντες συνιστούν ψυχραιμία, νουθετώντας τον κόσμο να μην προτρέχει και να καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Συμβουλεύουν υπομονή, ώστε να παρουσιαστεί πρώτα η τελική πρόταση. Εν πρώτοις σωστή επισήμανση. Μόνο όταν υπάρχει μια τελική πρόταση μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα. Η τελική, όμως, πρόταση δεν θα διαφέρει ουσιωδώς από αυτές, τις οποίες κατά καιρούς έχουν ακουστεί. Όλες οι προτάσεις, τις οποίες έχουν φέρει στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, διαχρονικά, οι ελληνικές κυβερνήσεις περιέχουν τον όρο Μακεδονία, άρα ο συγκεκριμένος όρος θα αποτελεί  στοιχείο της ονομασίας.

Διαχρονική υποχωρητικότητα

Η διαχρονική υποχωρητικότητα των ελλαδικών κυβερνήσεων εγκλωβίζει την σημερινή κυβέρνηση. Βοηθούσης της προβληματικής σχέσης της διεθνιστικής Αριστεράς, προσωποποίηση της οποίας αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα ζητήματα ταυτότητας και ιστορίας του τόπου, ορίζεται το πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί η πρόταση της κυβέρνησης. Η οποία, φυσικά, δεν θα γίνει αποδεκτή από την αντίπαλη πλευρά και συνεπώς αν υπάρξει συμφωνία, θα είναι χειρότερη από την τελική πρόταση των Αθηνών.

Πέραν της προαναφερόμενης δήλωση του κ. Τσίπρα και άλλα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη έκαναν συνεχείς εκκλήσεις για τη σημασία ομοψυχίας, ενότητας και στήριξης των προσπαθειών της κυβέρνησης για αρραγές μέτωπο έναντι των Σκοπίων. Ενιαίο και αρραγές εσωτερικό μέτωπο, όμως, προϋποθέτει ενότητα σκοπού και δράσης. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν υπάρξει ομόνοια κυβερνώντων και λαού, όπως η βούληση του τελευταίου εκφράστηκε στο συλλαλητήριο της 21^ης Ιανουαρίου και στις δημοσκοπήσεις για το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων.

Εκκλήσεις για ενότητα, με ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικής, η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελλαδικής κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει. Αν η κυβέρνηση αμφιβάλλει για την παραπάνω διαπίστωση, κάλλιστα, μπορεί να προχωρήσει στη διενέργεια δημοψηφίσματος. Είναι λύση απείρως προτιμότερη από την ζημιογόνα για τα συμφέροντα της χώρας –και αυτοκτονική για τη βιωσιμότητα της ίδιας της κυβέρνησης– αποδοχή λύσης παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Απονομιμοποίηση της κριτικής

Οι συνεχείς εκκλήσεις για εθνική ομοψυχία, σύνεση και υπεύθυνη στάση στοχεύουν στην αδρανοποίηση του αγωνιστικού φρονήματος των συμπατριωτών μας, γνώριμη κατάσταση από το 2010 και ύστερα. Οι εκκλήσεις για εθνική ομοψυχία στοχεύουν στην εξουδετέρωση της κριτικής, στον αποκλεισμό και στην απονομιμοποίηση από τον δημόσιο διάλογο κάθε εναλλακτικής πρότασης πέραν αυτής της κυβέρνησης.

Χρήσιμο θα ήταν ο κ. Τσίπρας να αναζητήσει τους λόγους της διαφωνίας της κοινωνίας στην πολιτική του –και στην πολιτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων– και να μην δαιμονοποιεί τον ίδιο του τον λαό. Τον λαό που ο ίδιος καλούσε να κατακλύσει τους δρόμους όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Ψευδώς και καταχρηστικώς, η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, ενδύεται τον μανδύα της εθνικής θέσης. Δεν αποτελεί θέση του έθνους, αλλά των ανάξιων αντιπροσώπων του. Δεν υπάρχει ταύτιση των δύο και ο μεταξύ τους δεσμός έχει προ πολλού διαρραγεί.

Η κυβέρνηση ζητά συνενοχή μέσω της συναίνεσης και της ενότητας. Συνενοχή που πρόσφεραν οι ψηφοφόροι ξανά και ξανά με την ψήφο τους. Ενότητα, όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση συνιστά μέγιστη εθνική υποχώρηση. Η  αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική φαντάζει εθνικά ωφελιμότερη…