Θα μας πάρουν και τα …μέτρα!

Η κυβέρνηση έμελλε να συμφωνήσει σε αντεργατικά μέτρα ανήμερα την Πρωτομαγιά. Ειρωνεία, αν μη τι άλλο, για μια κυβέρνηση που επιμένει σε πείσμα των μνημονιακών μέτρων που παίρνει, να αυτοαποκαλείται αριστερή.

Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει τα νέα μέτρα, που θα τα υλοποιήσει, όμως, όπως δηλώνει, όταν με το καλό (το δικό της) γίνει κυβέρνηση.

Όσο για τον Μητσοτάκη τον Δεύτερο (και καταϊδρωμένο), που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση τού χαλίφη, δείχνει μάλλον απογοητευμένος. Προφανώς δεν του αρκεί να τα εφαρμόσει. Θα ήθελε και να τα διαπραγματευτεί.

Λογικό, αν σκεφθεί κανείς πως οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που είναι το πολιτικό του απωθημένο, δεν περιλαμβάνονται στο κλείσιμο της αξιολόγησης.

Για μας, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει ελπίδα…

Και ειλικρινά, πώς είναι δυνατόν να θεωρούν, τόσο οι δανειστές όσο και οι κυβερνώντες, ότι με την ίδια συνταγή μέτρων θα υπάρξει διαφορετικό αποτέλεσμα και θα ξεφύγει η χώρα από την ύφεση και τη φτώχεια;

Πρόκειται για μία δίνη παραλογισμού, από την οποία οι ξένοι δεν επιθυμούν, προφανώς, να ξεφύγουμε, αφού τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με την Ελλάδα προτεκτοράτο και όχι ανεξάρτητο κράτος.

Και καλά οι δανειστές, οι δικοί μας τι κάνουν; Καλά είναι, μας χαιρετούν και παίρνουν αντίμετρα!

Με εθνική υπερηφάνεια θεσμοθετούν τα συσσίτια για το χειμαζόμενο λαό, γυρίζοντας το ρολόι του χρόνου 70 χρόνια πίσω. Τότε, που η UNRA σίτιζε τους σκελετωμένους από την Κατοχή Έλληνες.

Ειλικρινά, τώρα, πιστεύουν πως η αγορά θα ανακάμψει αν τα μαγαζιά είναι ανοιχτά τις Κυριακές, όταν τα χρήματα που έχουν τα νοικοκυριά ολοένα και λιγοστεύουν;

Και πώς θα έρθει η ρημάδα η ανάπτυξη, όταν δεν μπορείς να ζήσεις. Όχι μόνο αν είσαι άνεργος, αλλά και αν εργάζεσαι, αφού οι εργοδότες (ναι της καλής ιδιωτικής πρωτοβουλίας) δίνουν μεροκάματα πείνας.

Και στο Θεό τους, ποιο είναι το καλό για την οικονομία αν την ασπιρίνη την αγοράζεις από το σούπερ μάρκετ και όχι από το φαρμακείο;

Εντάξει βρε σύντροφοι, να κερδίσουν οι πολυεθνικές και οι αλυσίδες καταστημάτων, αλλά μην αλυσοδέσετε κιόλας και τους τελευταίους των μικρομεσαίων.

Και πολύ φοβόμαστε πως αν συνεχιστεί ίδια και απαράλλαχτη η μνημονιακή πολιτική, θα γυρίσουμε σε εποχές όπου οι λίγοι είχαν τα πάντα και οι πολλοί τίποτα. Τότε, λέγονταν τσιφλικάδες και κολίγες, σήμερα επενδυτές και ευέλικτο εργατικό προσωπικό!

Όποιος δεν το βλέπει, είτε δεν θέλει είτε δεν τον συμφέρει να το δει.

Το ερώτημα,βεβαίως,είναι αν και κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ίσως, αν ξεκινήσουμε από το να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, να είναι μια καλή αρχή. Αλλιώς, την επόμενη φορά, θα μας πάρουν και τα …μέτρα.