Αδικεί τον Άντονι Χόπκινς “Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόϊντ”

Το να παίρνεις μια επιτυχημένη On Broadway παράσταση και να την μεταφέρεις στον κινηματογράφο, έχει εξαρχής πολλά, μα πάρα πολλά ρίσκα. Είναι άλλη η ζωντανή διαδραστική σύνδεση σκηνής-πλατείας, το σταθερό κάδρο δημιουργεί μία άλλη υπνωτική κατάσταση από τα travelling και από τα εξωτερικά γυρίσματα. Η νόμιμη αίσθηση ότι κάποια έντονη αντίδραση τού κοινού μπορεί να επηρεάσει τη ροή, το ρυθμό ακόμα και την εξέλιξη μιας παράστασης, δημιουργεί μίαν άλλου είδους ένταση από τα μονταρισμένα πλάνα. Ακόμα και οι οσμές, οι τυχαίοι θόρυβοι (που απαλείφονται στο στούντιο) μπορούν να επιτονίσουν, να σχολιάσουν ή να υπογραμμίσουν αντιστικτικά ή ενισχυτικά το επί σκηνής δρώμενο.

Είναι άλλη η θεατρική παραστατικότητα κι άλλο η κινηματογραφική αναπαράσταση. Ο ίδιος ο υποκριτικός κώδικας έχει άλλες απαιτήσεις. Δεδομένου ότι αλλάζει (ανάλογα με το τεχνικό μέσο) η σχέση πομπού-δέκτη, ακόμα κι αν το κοινωνούμενο μήνυμα είναι (εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο), τα λεγόμενα “παραγλωσσικά σημεία-στοιχεία” δεν είναι τα ίδια στον κινηματογράφο, στην τηλεοπτική οθόνη, στο κινητό, στο tablet, στο laptop, στο desktop και στην θεατρική πραγμάτωση ενός καλογραμμένου έργου-σεναρίου.

Η ίδια η διαδικασία σεναριοποίησης ενός θεατρικού έργου δεν είναι ταυτόσημη με την ανάγκη δραματοποίησης ενός λογοτεχνικού έργου, προκειμένου “να ανέβει”. Επομένως, όσο μεγάλος κι αν είναι ένας ηθοποιός, εάν το έργο είναι γραμμένο για διπολική δια ζώσης “αναπαράσταση”, δύσκολα αποκτά κινηματογραφικούς ρυθμούς.

Δεν σώζεται από τον Άντονι Χόπκινς… 

Με άλλα λόγια, μάλλον βαρετή και μονότονη η από μεγάλης οθόνης σύγκρουση δύο “γιγάντων”: Ο άθεος “πατέρας τής Ψυχανάλυσης” (που έμελλε να γίνει η θρησκεία τού εικοστού αιώνα) κι ο φιλάνθρωπος (άγνωστος στις μέρες μας) Χριστιανός ήρωας τού Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, συναντώνται ιδανικά σε μια φανταστική χωροχρονική ταύτιση (λίγο πριν την καθοδηγούμενη αυτοκτονία τού Freud) και ξιφομαχούν προσπαθώντας να μας πείσουν για την ανυπαρξία ή την ύπαρξη Τού Θεού (και τις συνέπειές της). Οι παράπλευρες ωφέλειες και απώλειες αυτής της μονομαχίας είναι μάλλον ασήμαντες κι αδιάφορες για τον σύγχρονο θεατή.

Ξεπερασμένα και χιλιομασημένα θέματα μόνον ιστορική-μουσειακή σημασία μπορεί να έχουν. Παρωχημένη ακόμα και η κινηματογραφική συνταγή, πατάει στα ήδη γνωστά περί ανελίξεως τής πλοκής, ενόσω η πολυπόθητη “ανατροπή” τού τέλους λανθάνει (ή μάς διαφεύγει παντελώς). Εν ολίγοις, πενιχρά τα αισθητικά καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Ελπίζω ο Άντονι Χόπκινς να μην κλείσει την καριέρα του με αυτόν τον μονοδιάστατο ρόλο. Θα ήταν άδικο για έναν ηθοποιό τού βεληνεκούς του.