Από την πανουργία της Ιστορίας στην πανουργία της ζωής

Δεν γνωρίζω εάν ο Χέγκελ όταν έκανε λόγο για την «πανουργία της Ιστορίας» στήριξε τον χαρακτηρισμό του στην συναίσθηση της «πανουργίας της ζωής», αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι ο Θεοδόσης Μάντζαρης στο μυθιστόρημά του “Λουλούδι από το αίμα” (εκδόσεις 24 γράμματα) όχι μόνο αφουγκράζεται την βαθιά διασύνδεση της ζωής των καθημερινών ανθρώπων με το παρελθόν, αλλά αναδεικνύει τον αιμάτινο δεσμό τους και το βάρος του στο τώρα.

Με μία γραμμική αφήγηση του σήμερα και δύο παράλληλες του παρελθόντος, ο Μάντζαρης αποκαλύπτει τη διαλεκτική της ιστορίας, ανάμεσα στο μεγάλο, το ανεξέλεγκτο και το προσωπικό, το δραματικό. Με όχημα τον αγνό και ρομαντικό έρωτα δύο σύγχρονων νέων και φόντο το Τσάμικο, ο Μάντζαρης χτίζει ένα ψυχολογικό θρίλερ συγκρουσιακών συναισθημάτων με ιστορικό σασπένς. Αξίζει να σημειωθεί ότι χειρίζεται ένα καυτό ιστορικό κατάλοιπο με σεβασμό και ισορροπία προς τις δύο πλευρές, τόσο στο επίπεδο της έντασης της ατομικής εμπλοκής, όσο και στο μακροϊστορικό επίπεδο της ερμηνείας των γεγονότων.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Μάντζαρης γίνεται ταυτόχρονα αποκαλυπτικός και αμερόληπτος.
Η αγνότητα κι η απλότητα των ηρώων του, τα πάθη, τα λάθη και τα δίκιά τους ξεδιπλώνονται αναδεικνύοντας ένα βαθύ ουμανισμό που εξαγνίζει και επιτρέπει την κατανόηση της συμπεριφοράς των ηρώων. Αυτή η διάχυτη ανθρωπιά που αποπνέει η γραφή του Μάντζαρη είναι και η διέξοδος προς την υπέρβαση της πανουργίας της ιστορίας, όπου από το αίμα βγαίνει το λουλούδι.

Ο Θεοδόσης Μάντζαρης έχει κατακτήσει μια χειμαρρώδη και ιδιαίτερη προσωπική γραφή, καθώς πρόκειται για το τρίτο μυθιστόρημά του, όπου συνδυάζει Θεσπρωτικό ιδίωμα με μια γραφή κατάφορτη με τα λογοτεχνικά στοιχεία της κλασικής νεοελληνικής παράδοσης. Η φιλολογική διάσταση του μυθιστορήματος υποθέτω ότι θα κεντρίσει το ενδιαφέρον για πολλούς ειδικούς και φιλόλογους.

Ο Θεοδόσης Μάντζαρης γεννήθηκε στην Πολύτσανη του Πωγωνίου και ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Είναι πατέρας δύο παιδιών. Έχουν προηγηθεί δυο μυθιστορήματα του: “Στον καθρέφτη του χρόνου” και “Υπάρχει θεραπεία γιατρέ”.