“Ατίθασο Ρομπότ”: Μία περιπέτεια κινουμένων σχεδίων για όλες τις ηλικίες

Για να εκτιμήσουμε πλήρως την υπέροχη ιστορία που αφηγείται το “Ατίθασο Ρομπότ”, πρέπει να μπούμε από νωρίς στη λογική πως αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα παραμύθι. Διανύουμε μια περίοδο όπου ο κινηματογράφος ασχολείται υπερβολικά με το AI ως πηγή κακού μέσω διάφορων ρομποτοειδών κατασκευών, αλλά εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Το ρομπότ της ταινίας μάς καλεί να το εισπράξουμε απλώς σαν μια ανεπτυγμένη τεχνητή ύπαρξη με τον τρόπο που παρουσιάζεται σε παλαιότερου τύπου αφηγήσεις και οι δοκιμασίες τις οποίες περνάει αγγίζουν κάτι πιο πανανθρώπινο και οικείο.

Έχοντας βρεθεί σε ένα νησί ακατοίκητο από ανθρώπους αλλά με πλούσια και ζωντανή πανίδα, το ρομπότ πρέπει να μπει σε μια διαδικασία κατανόησης και προσαρμογής σε ένα περιβάλλον που αντιτίθεται στον κατασκευαστικό σκοπό του, και να αναπτύξει μια μητρική αγάπη για έναν ζωντανό οργανισμό, ένα μικρό χηνάκι που πρέπει να επιβιώσει. Η ταινία χτίζει αριστοτεχνικά μια αφήγηση με πολλές ενδιαφέρουσες στροφές στην εξέλιξή της και βρίθει μηνυμάτων με ελάχιστη διάθεση πατροναρίσματος.

Σκοπός της δεν είναι η διδασκαλία αλλά να αιχμαλωτίσει το κοινό, να το διασκεδάσει και να το ενθουσιάσει, μιλώντας κατά κύριο λόγο για τη γονεϊκότητα με τρόπο ώστε να γίνεται κατανοητό από τους νεότερους αλλά και τους μεγαλύτερους θεατές. Ο τρόπος που παρουσιάζει τη σχέση γονέα-παιδιού είναι καθολικός και γίνεται αντιληπτός με διαφορετικό τρόπο στις δύο πλευρές: από όσους είναι παιδιά και δέχονται τις διεργασίες ανάπτυξής τους από τους γονείς, και από εκείνους που τα αναθρέφουν και έρχονται αντιμέτωποι με τη δημιουργία ενός άρρηκτου δεσμού που τους κάνει να υπερβαίνουν τον εαυτό τους προς όφελος του προστατευόμενου ατόμου.

Ένα σημαντικά καλοδεχούμενο στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποίο η ταινία αντιμετωπίζει τη φύση, σαν μια προέκταση της ίδιας μας της ύπαρξης, τονίζοντας τόσο την ομορφιά όσο και την επικινδυνότητά της. Δεν είναι κρυφό πως τα κλασικά παραμύθια βρίθουν από εικόνες θανάτου και ήταν ένας τρόπος για να κατανοήσουν τα παιδιά την απώλεια της ζωής αλλά και τη σημασία της.

Αυτό έχει εκλείψει τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά το “Ατίθασο Ρομπότ” αρνείται να κάνει τα στραβά μάτια και πολλά από τα αστεία της ταινίας αφορούν το πόσο εύκολο είναι για έναν ζωντανό οργανισμό να πάψει να είναι ζωντανός. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει οι επίδοξοι θεατές να φοβηθούν από αυτό, καθώς ο τρόπος με τον οποίο η ταινία το αντιμετωπίζει είναι υπέρμετρα δεξιοτεχνικός και θα επωφεληθούν θεατές κάθε ηλικίας. Η δράση ωστόσο δεν λαμβάνει χώρα μόνο στο νησί, και κάποιες ανατροπές προσθέτουν ποικίλο περιεχόμενο και θέαμα, το οποίο λειτουργεί υπέρ της πρόθεσης της ταινίας να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά.

Η ταινία έχει προκαλέσει ήδη το ενδιαφέρον χάρη στον Chris Sanders στη θέση του σκηνοθέτη. Ο δημιουργός των “Λίλο και Στιτς” και “Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας” έχει αποδείξει πως ξέρει να εμφυσεί ένα προσωπικό όραμα στα έργα του και η πείρα του μετατρέπει το “Ατίθασο Ρομπότ” σε μια σπουδαία καλλιτεχνική δημιουργία. Η ενέργεια που πηγάζει από το σχέδιο γίνεται αντιληπτή με τεράστια δύναμη και μετατρέπει το κάθε καρέ σε πίνακα τέχνης όπου σχεδόν μπορείς να διακρίνεις τις πινελιές. Είναι ένα κινούμενο σχέδιο που αντλεί περισσότερη επιρροή από τον Miyazaki και τον Tomm Moore (“Wolfwalkers”) περισσότερο από οτιδήποτε αμερικάνικο που τα τελευταία χρόνια δίνει την εντύπωση πως κατασκευάζεται με καθαρά οικονομικά κριτήρια. Το “Ατίθασο Ρομπότ” είναι κατασκευασμένο με καρδιά και αυτό του επιτρέπει να βρει ανταπόκριση στη δική μας.

 

 

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Chris Sanders
Ελληνική μεταγλώττιση: Τζίνη Παπαδοπούλου, Βαγγέλης Στρατηγάκος, Τίτος Γρηγορόπουλος, Μαριάνθη Σοντάκη, Βαγγέλης Ρόκος, Σοφία Καψαμπέλη, Άγγελος Λιάγκος, Βασίλης Μηλιός, Νίκος Παπαδόπουλος, Γιώτα Μηλίτση, Πέτρος Δαμουλής, Αλεξάνδρα Ηλία, Αφροδίτη Λουκάτου, Κωνσταντίνος Νάνος, Φαίη Στεργίου, Μυρτώ Θεοδώρου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Πέτρος Δαμουλής / Μετάφραση: Νατάσα Καψάλη

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy