“Αχινός”: Μια νεορεαλιστική ταινία για το “περιθώριο”

Η απουσία ηθικοπλαστικών συμπερασμάτων. Η αδυναμία ανίχνευσης κάποιας «κεντρικής ιδέας». Η φαινομενικώς παράλογη, απρόβλεπτη «λύσις τού δράματος» (αυτό συμβαίνει βέβαια και σε ορισμένες ώριμες τραγωδίες τού Ευριπίδη)…. Η εκ το σύνεγγυς παρατήρηση και αντιγραφή τής πεζής καθημερινότητας είναι σαν να ζωγραφίζεις με μοντέλο τούς «Αθλίους» (κατά Βίκτορα Ουγκώ). Όλοι οι μεγάλοι παραστατικοί ζωγράφοι (ειδικά οι εικονογράφοι) όταν δεν ακολουθούσαν σχηματικά στυλιζαρίσματα επέλεγαν ζωντανά μοντέλα που δεν εμπίπτουν στην πυθαγόρεια άποψη για την Αρμονία. Το ίδιο έπραξε κι ο κινηματογραφιστής Παζολίνι στην ταινία «Κατά Ματθαίον». Η πρόταξη τού μη-Κάλλους δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή, αλλά κυρίως ιδεολογική-φιλοσοφική ταινία.

Αυτό δεν ισχύει στον «Αχινό». Εδώ βλέπουμε τα οπίσθια τού νεαρού κλοσάρ ενόσω αυνανίζεται ή στο λουτρό του. Πρόκειται μάλλον για μια ανώδυνη οφθαλμοπορνεία που παραπέμπει σε ελληνορωμαϊκές αντιλήψεις περί ανδρικής ωραιότητας. Κατά τα άλλα, η χαλαρή αυτή (από πλευράς αφηγηματικού ρυθμού) και κατά το μάλλον ή ήττον ανιαρή ταινία καλλιεργεί υποσυνείδητα στον ανυποψίαστο μικρομεσαίο πολίτη-θεατή τον υποσυνείδητο φόβο για τους διαφορετικών επιλογών ανθρώπων, οι οποίοι εκτός από απρόβλεπτοι μπορούν να γίνουν κι επικίνδυνοι για την σωματική ακεραιότητα και για την περιουσία των ψυχοπονιάρηδων καλοπροαίρετων φιλάνθρωπων αστών που σκύβουν για να τους ελεήσουν.

“Αχινός”: Μία ταινία για το ανθρώπινο χάος

Το «παράλογο» είναι ένα μέρος τής χαοτικής Πραγματικότητας σε μεταβατικούς-μεταιχμιακούς καιρούς. Η διαφορά των «Κλασικών» (στη Λογοτεχνία και στην παραστατική αφήγηση, γενικότερα) από τους αποδομητές είναι θαρρώ η απομυθοποιητική πρόθεση των «δεν» ενόσω οι «μεν» επιχειρούν να επαληθεύσουν αρχέτυπα περί τελικής επικρατήσεως τού Καλού έναντι τού Κακού και της ορθολογικής Τάξεως έναντι τής αναρχικής Α-ταξίας.

Μεταξύ Ευτοπίας και Ουτοπίας λοιπόν κινείται το Συλλογικό Φαντασιακό κάθε που ένας πολιτισμός καταρρέει και δεν έχει ανατείλει ακόμη ο επόμενος. Τα επιμέρους ευκαιριακά πολιτιστικά μορφώματα είναι βραχύβια, περιορισμένης καταναλώσεως κι ανακυκλώσιμα εν τέλει. Όπως αυτή η ταινία που παραπέμπει στον Άντυ Γουόρχωλ και σε μία καταναλωτική αντίληψη τού αντρικού γυμνού.

Ταινία με αρετές, που μας βοηθάει να εξασκηθούμε τόσο στην Ενσυναίσθηση όσο και στο Κριτικό Πνεύμα.

Info

Urchin | 2025 | Έγχρ. | Διάρκεια: 99′ | 3 | Δραματική | Αγγλοαμερικανική
Ο Μάικ, νεαρός ναρκομανής που ζει στους δρόμους του Λονδίνου, αποφυλακίζεται υπό όρους και έχει μια ευκαιρία να βρει στέγη και δουλειά. Η αυτοκαταστροφική του φύση, όμως, του βάζει διαρκώς εμπόδια.

Σκηνοθεσία:
Χάρις Ντίκινσον

Με τους:
Αμρ Γουέικντ
Φρανκ Ντιλέιν
Μέγκαν Νόρθαμ