"Azrael": Μία ταινία τρόμου χωρίς νόημα

Azrael
2024 | 85 λεπτά | ΗΠΑ | Περιπέτεια τρόμου | Tanweer

Σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν μιλάει, μια ευσεβής γυναίκα κυνηγάει μια νεαρή γυναίκα που έχει αποδράσει από τη φυλακή. Όταν συλλαμβάνεται ξανά από τους αδίστακτους ηγέτες, η Azrael πρόκειται να θυσιαστεί για να κατευνάσει ένα αρχαίο κακό βαθιά μέσα στη γύρω ερημιά.

Αυτή η κριτική θα μπορούσε να αποτελείται αποκλειστικά από τις ερωτήσεις και τις απορίες που δημιουργούνται με κάθε λεπτό που περνάει παρακολουθώντας αυτή την ολότελα δυσάρεστη ταινία…

Σε πρώτο επίπεδο είναι ένα θρίλερ επιβίωσης και τίποτα δεν προχωράει περισσότερο από αυτή την πρωτογενή διαπίστωση. Μια καρτέλα μάς ενημερώνει ότι βρισκόμαστε μετά το “Rapture”, που σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη είναι ένα αποκαλυπτικό συμβάν, κάτι που από μόνο του γεννά αμέτρητα ερωτήματα γύρω από τον κόσμο που βλέπουμε. Γιατί οι χαρακτήρες έχουν πάρει όρκο σιωπής; Τι απεικονίζουν αυτές οι δυσοίωνες τοιχογραφίες; Γιατί η πρωταγωνίστρια Azrael έχει το όνομα του αγγέλου του θανάτου;

Ποιοι είναι οι “καλοί” και οι “κακοί” της υπόθεσης; Ποιον αγώνα καλούμαστε ως θεατές να υποστηρίξουμε; Υπάρχει ένας φυσιολογικός κόσμος έξω από το δάσος όπως η ταινία υπονοεί αλλά ακυρώνει ευθέως λίγο μετά; Ποια είναι αυτή η έγκυος που χαστουκίζει όποιον την πλησιάσει; Ας σταματήσω εδώ γιατί μπορώ να ρωτάω για ώρες.

Το Azrael είναι μία ταινία παράλογη

Και απάντηση δεν θα πάρω. Το σενάριο όχι μόνο δεν έχει πρόθεση να εξηγήσει αλλά ούτε και να παρουσιάσει το παραμικρό. Οι χαρακτήρες του Azrael δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και όχι λόγω της σιωπής τους. Απλώς επιδίδονται ακατάπαυστα σε μονομαχίες θανάτου. Από την άλλη, η έλλειψη διαλόγων δεν αποτελεί δημιουργική πρόκληση ως προς τη σκηνοθεσία, με το σασπένς να είναι μηδαμινό. Δεν υπάρχουν οπτικές λεπτομέρειες που μπορείς να συγκεντρώσεις για να συνθέσεις νοητικά τους κανόνες του κόσμου καθώς όλα αυτοαναιρούνται. Οι αντιφάσεις και οι ασυνέπειες βρίθουν εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Απογοήτευση η ελληνική ταινία τρόμου “Μινόρε”

Η ατμόσφαιρα του Azrael δεν είναι ούτε απειλητική ούτε γοητευτικά μυστηριώδης. Είναι εκνευριστικά παράλογη, και οι ηθοποιοί που επιδίδονται με τόση ενέργεια στη σωματική δράση και τις εκφράσεις του προσώπου τους μεταφέρουν τη διάθεση του ρόλου τους, αλλά τίποτα που να υποδηλώνει αιτία ή σκοπό πέρα από αυτόν της επιβίωσης. Από τι και γιατί όμως; Τι είναι κίνδυνος και τι όχι;

Δεν είναι μόνο η εξοργιστική απορία που δημιουργεί την αποστροφή, είναι και το ανελέητο gore που κατακλύζει την οθόνη. Είναι αδύνατο να προσεγγίσεις τι είχε στον νου του ο σκηνοθέτης του “Φτηνές Ανατριχίλες” εδώ πέρα, και ο μόνος λόγος για να δει κανείς την ταινία είναι ως πρόκληση στο να βγάλει κάποιο νόημα. Βάζω τα ρέστα μου όμως ότι θα χάσει.