“Babygirl”: Μια εξαιρετική ταινία για τα πάθη των ελίτ

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Babygirl οι δύο πρωταγωνιστές της, το ερωτικό (παράνομο) ζευγάρι του νεαρού ασκούμενου Σάμιουελ (Χάρι Ντίκινσον) και της Ρόμι (Νικόλ Κίντμαν), CEO μιας μεγάλης διαφημιστικής εταιρίας. Και οι δύο υπηρετούν πιστά το ρόλο τους, η Κίντμαν με τη γνωστή της εσωτερικότητα, συνέπεια και βάθος που τη διακρίνει (γι’ αυτό άλλωστε βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας), και ο νεαρός Ντίκινσον με μία δωρικότητα, που συχνά επιστρατεύει “Τρίγωνο της θλίψης” και μία παγερή ωμότητα, που εδώ χρειάζεται για το ρόλο του. Αρκετά ταλαντούχος και εμφανίσιμος είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο μέλλον θα διακριθεί πολύ περισσότερο.

Η ταινία Babygirl, λοιπόν, παρακολουθεί μία εξαιρετικά επιτυχημένη επαγγελματία στο διαφημιστικό χώρο σε μία αρκετά απαιτητική θέση και δουλειά. Αν και γυναίκα κατέχει μία υψηλή θέση (συσχετισμός που σαφώς τονίζεται στην ταινία). Η εργασιακή ηθική της εταιρίας δεν επιτρέπει, όμως, την εκμετάλλευση της θέσης της και η ερωτική εμπλοκή της με το νεαρό ασκούμενο θα τη φέρει σε δύσκολη θέση. Διακυβεύεται να χάσει ό,τι είχε ως τότε κερδίσει. Ο κίνδυνος αυτός δεν θα την σταματήσει, ακόμα κι όταν ο νεαρός την εκβιάσει να συνεχίσουν την παράνομη σχέση τους (πριν μιλήσει σε ανωτέρους της).

Babygirl: Ανικανοποίητα πάθη

Η Ρόμι είναι παντρεμένη με τον επιτυχημένο θεατρικό σκηνοθέτη Τζάκομπ (Αντόνιο Μπαντέρας) και μεγαλώνουν μαζί δύο παιδιά, ενώ διαθέτουν μία πολύ ευκατάστατη και πλούσια σε (υλικές) παροχές ζωή. Η Ρόμι για να ικανοποιήσει τις πιο σκοτεινές της σεξουαλικές επιθυμίες τα ρισκάρει όλα αυτά και επιδίδεται σε μία πρωτοφανή πράξη (σεξουαλικής και συναισθηματικής) υποταγής στο νεαρό Σάμιουελ, ο οποίος σχεδόν από την πρώτη τους γνωριμία την προσεγγίζει με την αλαζονεία της νεότητας που τον διακρίνει, χωρίς να υπολογίζει σε τύπους και προσχήματα.

Αυτό που προκύπτει από το σύνολο της ταινίας είναι (μάλλον) μία πρόταση από την πλευρά της σκηνοθέτιδας (και σεναριογράφου) προς μία ακραία εξερεύνηση της γυναικείας σεξουαλικότητας, ακόμα κι αν αυτή προσδένεται στη διαστροφή ή στις ακραίες επιλογές μεταξύ ενός ερωτικού παιχνιδιού (ακόμα κι αν υπάρχει συναίνεση σε ένα ζευγάρι, δεν ακυρώνεται ο κίνδυνος που μπορεί να ενέχεται σε ένα kinky ερωτικό παιχνίδι). Το ζητούμενο του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας (Ρόμι) είναι ο σεξουαλικός οργασμός (κάτι που αδυνατεί να της προσφέρει ο άντρας της). Όταν αποκαλυφθεί όλη αυτή η παράνομη σχέση της, ο κόσμος της θα καταρρεύσει. Ο σύζυγός της θα τη διώξει, αλλά τελικά (και κάτω από την πίεση των παιδιών τους) θα την ξαναδεχτεί (και θα ξανακάνουν πιο επιτυχημένα – για τη Ρόμι – σεξ).

Πολύ βολική, η αλήθεια είναι, η εξέλιξη της αφήγησης για το μύθο. Η ταινία κλείνει το μάτι στο κλισέ και στο χάπι εντ (happy end), ενώ ο μόνος χαρακτήρας που ουσιαστικά λυτρώνεται (ίσως) είναι η Ρόμι. Η παρανομία και ανηθικότητα βραβεύεται. Ο εκβιασμός επίσης: η νεαρή γραμματέας της εκβιάζοντας την αφεντικίνα της ανελίσσεται επαγγελματικά, ο νεαρός εραστής επίσης. Ο σύζυγος μοιάζει με καρικατούρα που τελικά οπισθοχωρεί σε όλες τις επιθυμίες της συζύγου του. Σαν άλλη Βασίλισσα, επιλέγει τους εραστές της, χωρίς κανείς – ούτε και ο νόμιμος σύζυγος – να μπορεί να αντισταθεί στις επιταγές της.

Από τη μία η σκληροτράχηλη επαγγελματικά Ρόμι υποκύπτει και υποτάσσεται σε ακραίες σεξουαλικές σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και από την άλλη πείθει το οικογενειακό της περιβάλλον να το δεχτεί, όπως και το επαγγελματικό, ξεφεύγοντας και από την παρανομία της εργασιακής ηθικής ή της εταιρικής κουλτούρας, και παραμένει στη θέση της χωρίς να έχει χάσει τίποτε απολύτως από ό,τι είχε πριν την περιπέτειά της. Όχι μόνο δεν έχασε, αλλά κέρδισε, παρόλο που ρίσκαρε τα πάντα. Οπότε, αναρωτιέμαι, τι ακριβώς προτείνει η ταινία; Ποιο είναι ακριβώς το νόημα της αφήγησης;

Όσον αφορά την κινηματογράφηση, η Χαλίνα Ρέιν εκμεταλλεύεται αρκετά ευρηματικά το μέσο, εμπλουτίζει την ταινία σε ένα (νέο)-νουάρ ύφος, πειραματίζεται με γρήγορους ρυθμούς και άλλοτε αφιερώνει άπλετο χρόνο για μία σκηνή (η πρώτη ερωτική σκηνή στο ξενοδοχείο διαρκεί δέκα λεπτά), ενώ εκμεταλλεύεται θετικά την υποκριτική δεινότητα της Κίντμαν και του νεαρού Ντίκινσον (που παρά τη διαφορά ηλικίας, προκαλούν στο θεατή αρμονική ερωτική δυαδικότητα). Παράλληλα, η μουσική παίζει έναν σημαντικό ρόλο αναδεικνύοντας τον ψυχικό κόσμο των χαρακτήρων, φόβο, ανησυχία, ερωτική ένταση.

Προβλήματα… ανωτέρων τάξεων

Το Babygirl εκφράζει έναν κόσμο, των ανώτερων κοινωνικά (και οικονομικά) τάξεων, όπου τα προβλήματά τους μοιάζουν να είναι (μόνο) σεξουαλικο-νευρωτικά. Ο νέο-πουριτανισμός που υποτίθεται ότι προσπαθεί να διαχειριστεί η ταινία δεν προκύπτει ακριβώς ότι υπάρχει, ότι είναι προβληματικός, ενώ μάλλον τον δικαιολογεί, αφού η θυσία προς τη σεξουαλική απελευθέρωση οδηγείται στο ίδιο αποτέλεσμα: η πρωταγωνίστρια θα μείνει στην ίδια υψηλά αμειβόμενη επαγγελματική θέση, με τους ίδιους (ανέραστους) συναδέλφους, τη σταθερότητα στην οικογένειά της και η ζωή συνεχίζεται.

Η σκληρή, υποτίθεται, και απαιτητική εργασιακά καθημερινότητα δε φαίνεται να ενοχλεί εν τέλει, μόνο οι βαθιές ερωτικές (ακραίες) επιθυμίες να ικανοποιούνται, ακόμα κι αν αυτές δε συζητιούνται. Αυτό που μοιάζει με σύγχρονη πραγματικότητα είναι μία επίπλαστη ελίτ (η Ρόμι αριστούχος του Γέηλ, ο νεαρός ξεχωριστή μαθηματική ιδιοφυία, ο σύζυγος εξέχων σκηνοθέτης, κ.ο.κ), που τα ζητούμενά τους εξαντλούνται σε εταιρικά (επίσης ξενέρωτα) πάρτι και σε ακραίες σεξουαλικές φαντασιώσεις, οι οποίες και πρέπει πάση θυσία να ικανοποιηθούν.

Τελικά, δηλαδή, αναρωτιέμαι τι ακριβώς ανάγκες εξυπηρετεί μια τέτοια θεματική και αν οι σκοτεινές επιθυμίες και φαντασιώσεις μίας μικρής μερίδας ανθρώπων μας βοηθά να εξερευνήσουμε και να αναδείξουμε το βαθύτερο συνειρμό και ψυχισμό της δυτικής (σύγχρονης) κοινωνίας. Προσωπικά, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση και ανάδειξη του λόγου και του τρόπου που επικρατούν αυτές οι βαθύτερες (ακραίες) επιθυμίες ή του τρόπου που μπορούν να επηρεάσουν μία σύγχρονη πραγματικότητα ή προσωπικότητα, με βρίσκουν αμήχανο μπροστά στην οθόνη.

Δεν εξυπηρετούν το λόγο εν τέλει που θα έκανε το Babygirl πραγματικά ενδιαφέρουσα ταινία παρά τις εξαιρετικές της ερμηνείες – ένα μεγάλο ατού, που παρέμεινε στείρο και περιορισμένο σε μερικές εξέχουσες ερωτικές σκηνές και κάμποσα αφηγηματικά κλισέ.