Χαστούκι από Liberation και Humanite στα ευρωαφεντικά

Αφύπνιση στις 9.00′, χυμός, γύρις και γρήγορο βάδην ως το εργοστάσιο της Columbia στον Περισσό (κάθε φορά ρίχνω και τα γαμωσταυρίδια μου που το ‘ριξαν και το παράτησαν κάτι καράγυφτοι λεφτάδες). Μετά, στο σπίτι, αυστριακός στραγγιστός καφές, μουστοκούλουρα με μαρμελάδα της Τερέζας και οι ένθεν …καλημέρες στο λάπτοπ! Η πρώτη είδηση με μελαγχόλησε. Ως Έλληνα, φυσικά, όχι ως Πάνο!

Με αφορμή, λοιπόν, την πρεμιέρα στο Παρίσι της τελευταίας (από τις 20) ταινίες του Κώστα Γαβρά, η εφημερίδα Liberation έριξε γενναία χαστούκια σε κάποιους “τραμπούκους” της ΕΕ. Γατί; Γιατί, πριν τέσσερα χρόνια, τους αντιστάθηκε ένα ζωηρό αγόρι — ολίγον νάρκισσος, είν’ η αλήθεια. Το αγόρι αυτό εξέφραζε κάποιες επιθυμίες του λαού του, ενός λαού όμως για τα πανηγύρια που δεν ξέρει τι του γίνεται, πού πατάει και τι “μασάει”.

Και βέβαια η δημοκρατία δε μετράει τα χάλια ενός λαού, γιατί λέει είναι τυφλή, σαν την άλλη την πονήρω, τη Δικαιοσύνη! (Καταλάβατε, τα πιάσαμε τα λεφτά μας μ’ αυτές τις γκόμενες, καρντάσια και δεν υπάρχουν σχετικά προφυλακτικά). Αυτοί, που λέτε, δε μιλήσαν μαζί με το αγόρι, ούτε του χάιδεψαν τα μαλλιά, γιατί αυτοί δεν ξέρουν να χαϊδεύουν μαλλιά, αφού όταν ήταν μικροί ποτέ κανείς δε χάιδεψε τα δικά τους. Έτσι έγιναν τέρατα, ανθρωπόμορφα τέρατα, που καταβροχθίζουν, αμάσητους, τους απείθαρχους.

Το οδήγησαν, το αγόρι, στην αίθουσα των δημοκρατικών βασανιστηρίων της ΕΕ κι εκεί τον ξέσκιζαν για έξι μήνες. Μετά διέταξαν τον “ευνούχο” (ήγουν, άνευ πολιτικών “όρχεων”) Τσίπρα, να τον πετάξει απ’ το παράθυρο! Τότε το αγόρι ρώτησε τον Τσίπρα: Καλά, διώξε με από υπουργό… Θέλεις όμως να με κρατήσεις και να με έχεις δίπλα σου, γιατί εγώ μιμούμαι τέλεια τα πουλιά; Είμαι ικανός, σ’ αυτό, Αλέκσι!

Ο Τσίπρας του απάντησε ότι …έχει ένα σωρό πουλιά σε κλουβιά, στο κόμμα, και του κελαηδάνε κάθε μέρα. Και το αγόρι, άνοιξε τα ματάκια του και του είπε, ως ωραίος νάρκισσος: Μα εγώ είμαι άνθρωπος, ρε συ προσωρινέ! Και αμέσως, πέταξε ακριβώς σαν πουλί από το ανοιχτό παράθυρο!

Τραμπούκοι με παπιγιόν

Χαστούκια αβέρτα, λοιπόν, η Λιμπερασιόν, στους τραμπούκους με τα παπιγιόν, τα κραγιόν, τα μενταγιόν και των ματωμένων μαντηλιών Διαβάζουμε: «Ο Γαβράς ήθελε να δείξει τη βάναυση πραγματικότητα του Eurogroup εναντίον του οποίου αγωνίστηκε (σ.σ. ο Βαρούφας) επί έξι μήνες (…) Η ΕΕ δεν παίζει ωραίο ρόλο στην υπόθεση, ακόμη και αν ο Γαβράς δεν κρύβει την ελληνική ευθύνη για το ξέσπασμα της κρίσης».

Αλλά και η Humanite ζήτησε από το Γαβρά να αναλάβει για μία μέρα διευθυντής της εφημερίδας. Εμείς οι φουκαράδες, εδώ, χωμένοι βαθιά στην υγρή, σκοτεινή, αραχνιασμένη και άνευ μέλλοντος –για τουλάχιστον 60 χρόνια– σπηλιά του εαυτού μας, σνομπάραμε την ταινία του Γαβρά για διάφορους πονεμένους λόγους!

Ο κάθε φουκαράς, έως και πολύ φουκαράς, με το λόγο του. (Ξεύρω τι λέγω, εις τα πιάτσας τυγχάνω συνεχώς, αναγνώσται μου…). Και ψάχνουμε να βρούμε με τι θα διαφωνήσουμε μεταξύ μας, καθισμένοι στον καναπέ της απάθειάς μας, του ολίγου μας, έως και καθόλου μας. Αναζητούμε ασυναίσθητα με το τηλεκοντρόλ της ψευδαίσθησης και της πλήξης, να κοντρολάρουμε το χρόνο, ο οποίος μας φεύγει άσκοπα, όπως η άμμος από τα χαλαρά δάχτυλά μας το καλοκαίρι.

Ταυτόχρονα οι εκλεκτοί μας κυβερνώντες, α-πα-ξά-πα-ντες, ε;, διορίζουν αποκλειστικά τους δικούς τους και κάνουν παιχνίδι χοντρό στο κομματικό τους θλιβερό καζίνο! Για την ταινία του Γαβρά θα πω τις εντυπώσεις μου σε 2-3 εβδομάδες. Στους Σουηδούς την έχω ήδη πει, γιατί αυτοί προηγούνται ένεκα που είναι δίκαιοι κριτές κι όχι σαν εμάς.

Υ.Γ., για περίεργους! Εκδικητικός δεν υπήρξα ποτέ μου! Τιμωρός, ως πολίτης ναι.

(Επιμύθιον, αφιερωμένο σε “πτώματα”!)

«…Πάνω σε κείνη τη στιγμή, ο Μεγάλος Ξένος, αυτός που ακολουθούσε με τα τρία σειρήτια στο γιακά, στηρίζοντας στη μέση τα χέρια του, κάγχασε: ορίστε, είπε, ορίστε οι άνθρωποι που θέλουνε, λέει, ν’ αλλάξουνε την πορεία του κόσμου! Και μη γνωρίζοντας ότι έλεγε την αλήθεια ο δυστυχής, καταπρόσωπο τρεις φορές του κατάφερε το μαστίγιο. Αλλά τρίτη φορά ο Λευτέρης δε σάλεψε. Τότε, τυφλός από τη λίγη πέραση που ’χε η δύναμη στα χέρια του, ο άλλος, μη γνωρίζοντας τί πράττει, τράβηξε το περίστροφο και του το βρόντηξε σύρριζα στο δεξί του αυτί. Και πολύ τρομάξανε τα παιδιά, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη και το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα, κέρωσαν. Επειδή πήγανε κι ήρθανε γύρω τα χαμόσπιτα, και σε πολλές μεριές το πισσόχαρτο έπεσε και φανήκανε μακριά, πίσω απ’ τον ήλιο, οι γυναίκες να κλαίνε γονατιστές, πάνω σ’ ένα έρμο οικόπεδο, γεμάτο τσουκνίδες και μαύρα πηχτά αίματα. Ενώ σήμαινε δώδεκα ακριβώς το μεγάλο ρολόι των αγγέλων».

Οδυσσέας Ελύτης, «Το οικόπεδο με τις Τσουκνίδες», ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, 1959