Δράκοι, λάμιες, νεράιδες και βρυκόλακες στην Αθήνα…

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να φανταστεί κάποιος ότι η γεμάτη πολυκατοικίες Αθήνα και η αστικοποιημένη Αττική υπήρξαν τόποι που γέννησαν θρύλους για τέρατα, στοιχειά και άλλα εξωπραγματικά πλάσματα. Κι όμως, περιοχές που σήμερα τις σχετίζουμε με τσιμεντένιους οικισμούς, δρομολόγια λεωφορείων και ασφαλτοστρωμένους δρόμους, ενέπνευσαν κάποτε ιστορίες για απόκοσμες οντότητες, εμπλουτίζοντας την λαϊκή παράδοση του τόπου.

Σύμφωνα με έναν θρύλο από την εποχή της τουρκοκρατίας, για μια περίοδο πολλών δεκαετιών –αν όχι αιώνων– ζούσε στους Αμπελόκηπους ένα ερπετοειδές τέρας. Το πλάσμα αυτό είχε σώμα τεράστιου φιδιού και κεφάλι μεγάλου αιλουροειδούς, ενώ το λημέρι του βρισκόταν στο εκκλησάκι των Αγίων Πάντων. Ο δράκος των Αμπελοκήπων δεν έβλαπτε τους ανθρώπους και γενικά δεν είχε κακοποιό χαρακτήρα. Αντίθετα, φαίνεται ότι ήταν κάτι σαν φύλακας της μικρής εκκλησίας, στην οποία είχε φτιάξει την φωλιά του. Η παράδοση όμως δεν αιτιολογεί την σύνδεση του τέρατος με τον συγκεκριμένο ναό, ο οποίος μέχρι το 1957 βρισκόταν σχεδόν σε ερειπωμένη κατάσταση.

Κατά την λαϊκή παράδοση, οι λάμιες ήταν τερατόμορφες γυναίκες οι οποίες έπιναν αίμα, τρέφονταν με ανθρώπινες σάρκες και συνήθιζαν να πνίγουν μικρά παιδιά. Τα πλάσματα αυτά όμως δεν ήταν άτρωτα. Αρκούσε να τα χτυπήσει κάποιος με ένα όπλο που θα κρατούσε στο αριστερό του χέρι. Μια τέτοια λάμια λοιπόν ζούσε κάποτε μέσα σε ένα παλιό πηγάδι, κάπου στο Κορωπί. Όποτε έβγαινε από εκεί, ρήμαζε τα κοπάδια των χωρικών και έπινε το αίμα των ζώων που σκότωνε.

Οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να την πλησιάσουν για να την σκοτώσουν, ούτε όμως και να την πυροβολήσουν. Φοβούνταν ότι με τα μάγια της θα έστρεφε τα βόλια εναντίον εκείνου που είχε πατήσει την σκανδάλη. Τελικά, όμως, η λάμια το βρήκε από εκεί που δεν το περίμενε. Μια μέρα σκότωσε δύο βόδια, τα οποία αποτελούσαν την μοναδική περιουσία ενός ασήμαντου χωρικού.

Ο δύστυχος άνθρωπος οργίστηκε τόσο πολύ που ξέχασε τον φόβο του, πήρε το όπλο του και άρχισε να ψάχνει μέσα στις ερημιές την λάμια. Όταν την βρήκε, την σημάδεψε και την πυροβόλησε με το αριστερό χέρι του, με αποτέλεσμα το τέρας να σκοτωθεί αμέσως. Οι κάτοικοι της περιοχής μέτρησαν το πτώμα της λάμιας, το οποίο είχε μήκος τρεις οργιές (5,5 μέτρα περίπου) και το πέταξαν σε έναν έρημο κάμπο, μακριά από τα σπίτια των χωριών. Στα δε σημεία που είχε χυθεί το αίμα της, δεν φύτρωσε ξανά χορτάρι.

Ο βρυκόλακας του Καρέα

Οι παραδόσεις για βρυκόλακες δεν λείπουν από την ελληνική λαογραφία. Σύμφωνα με μια πάρα πολύ παλιά ιστορία, ένα περίεργο είδος βαμπίρ στοίχειωνε τον Καρέα, στην περιοχή Βαθύ Ρέμα. Ο βρυκόλακας αυτός κυνηγούσε τα πρόβατα των χωρικών αόρατος και τα ξελόγιαζε με το μαγικό του σφύριγμα. Στο άκουσμά του, τα δύσμοιρα ζώα έτρεχαν όλα μαζί και την άλλη μέρα οι κάτοικοι της περιοχής τα έβρισκαν κουβαριασμένα το ένα επάνω στο άλλο, σε απόμερες γωνιές των κάμπων.

Οι χωρικοί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, όχι μόνο επειδή φοβούνταν τον βρυκόλακα αλλά και γιατί δεν μπορούσαν να τον δουν. Τη λύση έδωσε τελικά κάποιος Γεώργιος Τζανέτος, ο οποίος ήταν αλαφροΐσκιωτος, δηλαδή είχε την ικανότητα να βλέπει νεράιδες, φαντάσματα και γενικά πλάσματα που ήταν αόρατα στους άλλους ανθρώπους. Ο χωρικός αυτός κατόρθωσε να δει τον βρυκόλακα, τον οποίο χτύπησε πετώντας του μια κοτρώνα. Φρόντισε βέβαια να την ρίξει με το αριστερό του χέρι, καθώς γνώριζε ότι με αυτόν τον τρόπο τα απόκοσμα πλάσματα γίνονταν τρωτά. Ο βρυκόλακας τραυματίστηκε τελικά τόσο άσχημα από τον Τζανέτο, ώστε εξαφανίστηκε για πάντα από τον Καρέα.

Ο δράκος της Φυλής

Σύμφωνα με μια πολύ παλιά παράδοση, στο αρχαίο ερειπωμένο κάστρο της Φυλής, ζούσε ένας πελώριος ανθρωπόμορφος δράκος, ο οποίος τρομοκρατούσε τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Το τέρας αυτό είχε δοκιμάσει πολλές φορές να επιτεθεί αιφνιδιαστικά και στην Αθήνα, αλλά δεν το πετύχαινε, επειδή οι άνθρωποι τον έπαιρναν γρήγορα είδηση. Έτσι, ο δράκος σκέφτηκε ένα σατανικό σχέδιο. Κατασκεύασε ένα τεράστιο μαγικό τύμπανο, που χτυπούσε από μόνο του και ακουγόταν πολλά χιλιόμετρα μακριά, και το τοποθέτησε μέσα στο κάστρο του.

Στην συνέχεια, έφυγε από την Φυλή και κίνησε για μία ακόμη φορά προς την Αθήνα. Όσο ο δράκος προχωρούσε, το τύμπανο χτυπούσε ασταμάτητα από μόνο του. Οι Αθηναίοι άκουγαν τους ήχους του μαγικού οργάνου και είχαν εφησυχαστεί. Πίστευαν ότι ο δράκος βρισκόταν μέσα στο κάστρο του, χιλιόμετρα μακριά, και χτύπαγε το τύμπανο. Έτσι όταν αυτός εμφανίστηκε στην πόλη τους ήταν πια αργά. Με αυτό το τέχνασμα, ο δράκος της Φυλής ξεγέλασε τους Αθηναίους, πιάνοντάς τους στον ύπνο, και εξάπλωσε την κυριαρχία του και στην πόλη τους.

Νεράιδες

Αν πιστέψει κάποιος την λαϊκή παράδοση, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι, τα παλιά χρόνια, σε κάθε γωνιά της Αθήνας και της Αττικής, βρίσκονταν νεράιδες. Παρά την ομορφιά τους όμως, οι διάφορες ιστορίες τις περιγράφουν ως κακοποιά πλάσματα, που αντιπαθούσαν και παίδευαν τους ανθρώπους. Στο ρέμα του Ποδονίφτη, στην σημερινή Νέα Φιλαδέλφεια, νεράιδες προσπάθησαν να στραγγαλίσουν έναν ανυποψίαστο διαβάτη. Στα Πατήσια ξυλοκόπησαν ένα μικρό αγόρι, το οποίο μεγαλώνοντας έγινε ιερέας με το όνομα Αγαθάγγελος.

Στο Χαλάνδρι, ξελόγιασαν την δωδεκάχρονη κόρη ενός παπά, κάνοντάς την τελικά κι εκείνη νεράιδα. Στο Κακόρεμα Υμηττού αιχμαλώτισαν για οκτώ μερόνυχτα έναν κυνηγό, τον Ρόζη, ο οποίος είχε χάσει τα λογικά του για κάμποσες μέρες μετά την απελευθέρωσή του. Στις περιοχές κοντά στο ίδιο βουνό εξάλλου, οι νεράιδες συνήθιζαν να τρομοκρατούν τους τσοπάνηδες, με τους παράξενους χορούς τους και τα κακόβουλα ξόρκια τους.