“Εγώ, αυτή και…”: Η ποίηση της Σβάρεκ-Γκαλέσκα για τον καρκίνο…

Πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη ποιήτρια με μεγάλη συμμετοχή σε οργάνωση ποιητικών αναγνώσεων, συνεργάζεται με ιδρύματα, σχολεία και λογοτεχνικές ομάδες και είναι μέλος επιτροπών λογοτεχνικών διαγωνισμών. Όμως το κυριότερο για μένα, είναι ο ενθουσιασμός της στην καμπάνια ” Όλη η Πολωνία Διαβάζει στα Παιδιά” που σημαίνει πως έχει κατανοήσει βαθιά και δουλεύει για ν’ αποκτήσει η πατρίδα της ακόμα πιο βαθιές ρίζες στην ουσιαστική παιδεία και στην λογοτεχνία.

Μαλγκοζάτα T. Σβάρεκ- ΓκαλέσκαQ “Εγώ, αυτοί και…” – Συζητήσεις, προσπάθειες θεραπείας
Μετάφραση στα ελληνικά: Άρης Χατζηνικολάου, Διόρθωση ελληνικής γλώσσας: Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη.

Είναι μια ποιητική συλλογή που σπάζει κόκκαλα. Εμένα μου έξυσε πληγές, όχι πολύ παλιές, αφού μιλά για τον καρκίνο που κι εγώ κατάφερα να δαμάσω. Για την Μαλγκοζάτα είναι τωρινό βίωμα και αφήνει πολύ δυνατή παρακαταθήκη απλώνοντας μπροστά στα μάτια μας μέσω των ποιημάτων της κάθε βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα που προκύπτει από μια τόσο σοβαρή δοκιμασία.

Μαλγκοζάτα T. Σβάρεκ – Γκαλέσκα: Ποίηση σπάνιας ευαισθησίας

Μια συλλογή με άστατη σειρά ποιημάτων όπως ακριβώς είναι και η ψυχολογία του ασθενούς μετά την κατανόηση και την αποδοχή. Ο φόβος και ο πανικός δεν μπορούν να μοιραστούν με κανέναν. Η δύναμη είναι σε κάθε κύτταρο και πρέπει να την αντλήσεις.

κι εκείνη έχει ακόμα απαλό δέρμα
πράσινες σκέψεις ξεπηδούν πάνω από τις στέγες
ο ήλιος αγκαλιάζει το κεφάλι της
και με τα δύο του χέρια
λειαίνει τις χαραγμένες ανησυχίες
στο μέτωπό της
—

αίθουσα θεραπείας
σχέδια στους τοίχους της αίθουσας θεραπείας
πάντα χαρούμενος καιρός σε κορνίζες
τα παιδιά τα έφτιαξαν
μ’ αρέσει να κάθομαι αντικριστά στο φως
με το κραγιόνι
γεννιούνται τα ουράνια τόξα
η ελπίδα οδηγεί κατά μήκος των σωλήνων

Το “ποιος” και το “γιατί” μένουν απορίες άλυτες. Έτσι, η ποιήτρια αντλεί απ’ όλο το φάσμα της γνώσης και της επίγνωσης της εμπειρίας και της αγνότητά της στοιχεία και λέξεις για να δημιουργήσει κάτι γενναίο. Αφήνει στην άκρη τον πολυπρόσωπο πόνο θρυμματίζοντας την σκληρή πραγματικότητα της αρρώστιας, καταφέρνοντας να προκύψει μια μορφή ελπίδας. Όχι θριαμβευτική, αλλά σιωπηλή, επαναλαμβανόμενη, “εξεταστική”.

Το σώμα γίνεται εύθραυστη πορσελάνη, διάφανο λεπτεπίλεπτο κρύσταλλο, αλλά πρησμένο και μη ελκυστικό για τους γύρω από τον πόλεμο της χημείας ενάντια στην φύση του.

συνέλαβε τον θάνατο
ένιωσε τον εαυτό της να υποφέρει
τα κύτταρα κινήθηκαν
σε πανικό, προσπαθώντας να επιδιορθώσουν
κωδικοποίησαν σημάδια μέσα της
για πάντα, σε μιαν αιώνια αμφιβολία
μιαν αιώνια απουσία και παρουσία

—–

η σπονδυλική μου στήλη κυματίζει
οι σφυγμοί μου είναι σαν ύλη έξω από το σώμα μου
ξεχνάω να αναπνεύσω
νιώθω τα κύτταρά μου να διαλύονται
να χαλαρώνουν τους δεσμούς τους
περισσότερο οξυγόνο
η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο γρήγορα
επιβραδύνει λίγο πριν
εστιάσω στους σκοτεινιασμένους ωκεανούς
στον τρόπο που κοιμούνται τα ψάρια
τα τέρατα που κρύβονται πίσω απ’ την Αφροδίτη
ίσως λειτουργήσει ξανά
κανείς δεν θα το προσέξει σήμερα
– υπάρχει ένας πόλεμος σε εξέλιξη

“…τρέμοντας σε κάθε θρόισμα του χρόνου”

Η Μαλγκοζάτα έγινε πολύτιμη φίλη. Είναι μια γυναίκα πολύ δραστήρια του σήμερα. Εργαζόμενη, σύζυγος, μάνα, γιαγιά, ποιήτρια, ενεργή στα πολιτιστικά και τα καταφέρνει όλα περίφημα. Παραθέτω ένα ακόμα μικρό δείγμα της γραφής της. Ο αναγνώστης δεν χρειάζεται περισσότερα για να καταλάβει την σπουδαιότητα του έργου της.

η γεμάτη βαλίτσα είναι σε σταθερή θέση
περιμένοντας μια συζήτηση
για την ετυμηγορία
ίσως θα ακούσει για τελευταία φορά
θα αγοράσει ήρεμα σοκολάτες
μ’ ένα χαμόγελο θα αποχαιρετήσει τις νοσοκόμες
θα πετάξει όλες τις περούκες και τα καπέλα
θα περιμένει να ξαναφυτρώσουν τα μαλλιά της
κάθε μέρα με σχολαστικό πλύσιμο,
θρέψη και βούρτσισμα
και ύστερα θα βρεθεί μόνη, επειδή θα έχει
θεραπευτεί
ακούγοντας το σώμα της
τρέμοντας σε κάθε θρόισμα του χρόνου
την αυγή, θα τρέξει στο νοσοκομείο
– ακριβώς στην είσοδο
για να βρει ξανά την ελπίδα.