Είναι έγκλημα η φιλοδοξία; – Με αφορμή την ομιλία του ηθοποιού T. Chalamet

Η ομιλία του Chalamet  προκάλεσε αντιδράσεις, καθώς θεωρήθηκε από κάποιους αλαζονική ή προκλητική, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου οι νεότερες γενιές αποφεύγουν να δηλώνουν… ότι ξεχωρίζουν. Ωστόσο, η φιλοδοξία του Chalamet είναι θεμιτή και η δημόσια επιδίωξη της πρωτιάς, δεν θα έπρεπε να θεωρείται προβληματική.

Η προετοιμασία του για τον ρόλο του Bob Dylan στην ταινία “A Complete Unknown”, του πήρε πεντέμισι χρόνια, είπε. Έδωσε τα πάντα για να υποδυθεί «αυτόν τον ασύγκριτο καλλιτέχνη, τον κύριο Bob Dylan, έναν αληθινό Αμερικανό ήρωα». Έπειτα, ο Chalamet έφτασε στο σημείο που πραγματικά ήθελε να τονίσει: Ότι προβλέπει σε ένα μεγαλύτερο έπαθλο. Όχι (μόνο) σε ένα Όσκαρ.

 

Υπενθύμισε στο ακροατήριό του, με ευγένεια, ότι το τρόπαιο στα χέρια του ήταν απλώς ένα σύμβολο: «Δεν μπορώ να υποβαθμίσω τη σημασία αυτού του βραβείου, γιατί είναι το πιο σημαντικό για μένα, και ξέρω ότι βρισκόμαστε σε έναν υποκειμενικό χώρο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι πραγματικά επιδιώκω το μεγαλείο. Ξέρω πως οι άνθρωποι δεν μιλούν συνήθως έτσι, αλλά θέλω να είμαι ένας από τους μεγάλους. Με εμπνέουν οι μεγάλοι, με εμπνέουν οι μεγάλοι που βρίσκονται εδώ απόψε. Είμαι το ίδιο εμπνευσμένος από τον Daniel Day-Lewis, τον Marlon Brando και τη Viola Davis, όσο και από τον Michael Jordan, τον Michael Phelps, και θέλω να είμαι σε αυτό το επίπεδο».

Η φιλοδοξία του Chalamet 

Ο Chalamet έχει δίκιο: οι άνθρωποι δεν μιλούν συνήθως έτσι. Το να δηλώνει ότι επιδιώκει το μεγαλείο ήταν ασυνήθιστο, τολμηρό, ακόμη και γενναίο. Το να θέλεις να γίνεις “ένας από τους μεγάλους” δεν είναι έγκλημα, απεναντίας, ιδίως στην εποχή που οι DOGE του Έλον Μασκ αλωνίζουν και ο Μαρκ Ζούκενμπεργκ διατάζει την απομάκρυνση των ταμπόν από τις τουαλέτες της Meta!

Σε συνεντεύξεις του ο Chalamet έχει μιλήσει για την σκληρή και επίπονη προετοιμασία του: Έμαθε τα πάντα για τον Dylan, έμαθε τα τραγούδια του, να παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα όπως εκείνος, να τραγουδάει όπως εκείνος, καθώς και να μιλά και να περπατά όπως εκείνος. Αυτό απαιτούσε έναν ακραίο βαθμό αφοσίωσης. Αυτό σήμαινε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στο έργο που είχε μπροστά του. Έκλεισε το τηλέφωνό του για τους τρεις μήνες που κράτησαν τα γυρίσματα.

 

Οι ηθοποιοί που ανέφερε ως πρότυπα στην ομιλία του, είναι γνωστοί για την αφοσίωσή τους στη μελέτη και τη θεωρία της υποκριτικής. Δεν φιλοδοξεί να αποκτήσει το μέγεθος ενός Γκάρυ Γκραντ ή ενός Κέβιν Σπέισι, αλλά να γίνει μάστορας της διαδικασίας και της μεθόδου· ακόλουθος της παράδοσης του σκεπτόμενου βλέμματος, της υποκριτικής και της προσπάθειας, που ενσαρκώνουν ο Μπράντο και ο Day-Lewis. Αναφέρθηκε επίσης σε αθλητές, ίσως έχοντας κατά νου τη ρήση του Tyler Cowen ότι, όποιος παίρνει σοβαρά τη δουλειά του πρέπει να σκέφτεται σαν αθλητής σε προπόνηση.

Η δουλειά και η στάση απέδωσαν καρπούς, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για το A Complete Unknown, ιδίως όσον αφορά στις ερμηνείες των τραγουδιών του Dylan! Το να μιμηθεί κανείς επιτυχώς τον Dylan είναι εκ φύσεως μια μάταιη αποστολή, ίσως σκέφτεται κάποιος.

H εμβάθυνση στον Dylan

Η εμβάθυνση όμως στον χαρακτήρα του Dylan για τόσο καιρό, ίσως έπαιξε ρόλο στο να τονώσει τις φιλοδοξίες του Chalamet. Το 2004, ο Bob Dylan είχε θυμηθεί τις δικές του νεανικές φιλοδοξίες: «Η ποπ κουλτούρα συνήθως πεθαίνει γρήγορα. Θάβεται. Ήθελα να κάνω κάτι που να στέκεται δίπλα στους πίνακες του Ρέμπραντ». Σε ένα τραγούδι από το τελευταίο του άλμπουμ, ο Dylan τοποθετεί τον εαυτό του στην ίδια κατηγορία με τον Ουίλιαμ Μπλέικ τον Μπετόβεν – και γιατί όχι;

Ο Dylan ακολούθησε έναν απρόβλεπτο δρόμο προς τη φήμη. Το να είναι κάποιος επιμελώς “ατημέλητος” τραγουδοποιός με μια κιθάρα, βυθισμένος στην ποίηση, σε μια εποχή που οι ποπ σταρ φορούσαν κιτς κοστούμια και χόρευαν συγχρονισμένα, κάθε άλλο παρά ο δρόμος της ελάχιστης αντίστασης ήταν. Ήθελε την επιτυχία, αλλά πάνω απ’ όλα ήθελε να ξεχωρίζει, και αυτό σήμαινε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία από τους συνομηλίκους του. Την δική του πορεία.

Ο Chalamet έχει πάρει αυτό το μάθημα σοβαρά. Ενώ οι περισσότεροι σταρ του κινηματογράφου έχουν συμμετάσχει σε ταινίες υπερ-ηρώων, εκείνος τις έχει αποφύγει μέχρι τώρα. Και ενώ δεν θεωρείται cool για έναν ηθοποιό να μιλά για το πόσο σκληρά δουλεύει, ο Chalamet το κάνει συχνά.

Αλλά ήταν η δήλωση της φιλοδοξίας του που σόκαρε το ακροατήριο. Γιατί; Ίσως γιατί ακούστηκε παράταιρη στην εποχή μας. Ο Chalamet είναι 29 ετών. Η γενιά του έχει μεγαλώσει με την αίσθηση ότι το να προβάλλεις τον εαυτό σου ως ξεχωριστό είναι επικίνδυνο! Το ζητούμενο δεν είναι να ξεχωρίζεις, αλλά να ενσωματώνεσαι. Η φιλοδοξία τιμωρείται. Το ταλέντο “ποινικοποιείται.” Δυστυχώς!

Ο μόνος τρόπος να μιλάς για την προσπάθειά σου, χωρίς να λοιδορηθείς, είναι να ανήκεις στις περιθωριοποιημένες ομάδες. Ο Chalamet δεν έκανε μια σταυροφορία υπέρ των “μεγάλων ανδρών” της Ιστορίας. Απλώς είπε ότι θέλει να είναι ο καλύτερος. Και γι’ αυτό κανείς δεν χρειάζεται να τον υποτιμήσει…