Ένας βασιλικός ανδριάντας που χάθηκε…

Η μορφή του βασιλιά απεικονιζόταν ανάγλυφη, μετωπική και άκαμπτη, με στρατιωτική στολή. Ο χώρος του ΚΕΒΟΠ ήταν στρατόπεδο συγκέντρωσης-μεταγωγής Ελλήνων ομήρων και αιχμαλώτων στα χρόνια της Κατοχής, ενώ έχει διαμορφωθεί σε δημοτικό αθλητικό κέντρο.

Την πρόταση για το μνημείο, που το είχε φιλοτεχνήσει ο Γιάννης Κανακάκης (1905-1978), την έκανε ο διοικητής του ΚΕΒΟΠ συνταγματάρχης Γ. Πολιτάκης και τα αποκαλυπτήριά του συνέπεσαν με την ορκωμοσία των νεοσυλλέκτων της 24ης σειράς. Η τοποθέτηση του έργου έγινε από τον λοχαγό Παπαδόπουλο με την τεχνική συμβολή ιδιωτών και στρατιωτών της βάσεως.

Η αποθέωση του βασιλιά

Όσο μπορούμε να δούμε από τη δημοσιευμένη στο παραπάνω άρθρο φωτογραφία του χαμένου ανδριάντα, ο μαθητής του Θωμά Θωμόπουλου (1873/5-1937) στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας Κανακάκης φιλοτέχνησε δοξαστικό ανάγλυφο, παρουσιάζοντας τον αυστηρό μονάρχη. Δεδομένου ότι ο ίδιος ήταν προοδευτικός στις πεποιθήσεις του, έχοντας συμμετάσχει και στην Εθνική Αντίσταση, φαίνεται ότι εκ των πραγμάτων δεν θέλησε να δώσει σύνθεση τολμηρή…

Ο ευφάνταστος εμπνευστής του μνημείου στον λόγο του συμπεριέλαβε και τελευταία αποφθέγματα του βασιλιά Γεωργίου Β΄ («Όταν είσαι λησμονημένος ή παρημελημένος ή σκοπίμως εκμηδενισμένος και έχεις την δύναμιν να μειδιάς διά την ύβριν αυτήν, είσαι νικητής», «Όταν μπορείς ν’ αντιμετωπίζης την κενήν ανοησίαν, τον παραλογισμόν, την διανοητικήν αναισθησίαν και υπομένεις όλα αυτά, όπως τα υπέμεινεν ο Εσταυρωμένος Ιησούς, αυτό είναι Νίκη»).

Επιπλέον δεν αρκέστηκε μόνο στην ιδέα του μαρμάρινου ανδριάντα αλλά απηύθυνε παράκληση προς τον υπουργό Εθνικής Αμύνης να μετονομαστεί με διάταγμα ο χώρος “Στρατόπεδον Βασιλέως Γεωργίου του Β΄”. Ζήτησε ακόμα να τελείται στην επέτειο της ανίδρυσής του θρησκευτικό και εθνικό μνημόσυνο του βασιλιά.

Ο χαρακτήρας του βασιλιά

Η πολύ σύντομη (Σεπτέμβριος 1946-Απρίλιος 1947) μεταπολεμική θητεία του Γεωργίου Β΄ στιγματίστηκε από την καταστολή της κομουνιστικής απειλής, στην οποίαν αποδύθηκε. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπήρξε απόφοιτος της Σχολής των Ευελπίδων το 1909, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πεζικού, συμπληρώνοντας τις στρατιωτικές σπουδές του στο Βερολίνο.

Με την έκρηξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, το 1912, επέστρεψε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο Γενικό Στρατηγείο του αρχιστράτηγου πατέρα του, διαδόχου Κωνσταντίνου ΙΒ΄ (1868-1923). Πήρε το βάπτισμα του πυρός στην Ελασσόνα τον Οκτώβριο του 1912. Μετέσχε επίσης στις εκστρατείες της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Στη μάχη του Μπιζανίου, τον Μάρτιο του 1913, τραυματίστηκε ελαφριά στο αριστερό χέρι του, συνοδεύοντας τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο (1864-1936). Διαδέχθηκε στον θρόνο τον πατέρα του το 1922 ως πρωτότοκος.

Την προσωπικότητα του βασιλιά Γεωργίου Β΄ την περιέγραψε αρκετά εγκωμιαστικά ο διευθυντής του πολιτικού οίκου του το 1945-47, διπλωμάτης και πολιτικός Παναγιώτης Ν. Πιπινέλης (1899-1970) σε βιβλίο που του αφιέρωσε (ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 1951· Artiston Books, Λοζάνη 22017), σημειώνοντας την προσήλωσή του στην έννοια του καθήκοντος, την αυτοπειθαρχία και τη σκληρότητα του μονήρους χαρακτήρα του.