Ενήλικες στην “αίθουσα βασανιστηρίων” – Αξίζει τα ευχαριστώ μας ο Γαβράς

«Σηκουθήτι παλικάργια μου, χρυσοί μου λιβιντάδις κι πάρτει, ζώστει τα σπαθιά κι τα ντουφέκια, να διώξουμι το Μόσκοβα κι αυτό το σκύλο Φράγκο» Συγκαθιστό, Βελβενδός Κοζάνης (Ορλωφικά, 1770).

Είδα στις 2 Νοεμβρίου την τελευταία ταινία που έφτιαξε ο Κώστας Γαβράς, αλλά καταθέτω τώρα τις εντυπώσεις μου. Ευτυχώς, που καθυστέρησα να τη δω κι έτσι είχα την ευκαιρία να απολαύσω τη φαντασιοκοπία που μου σέρβιραν γι’ αυτήν κάποια πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Όχι, δεν το έκαναν για να με εξαπατήσουν. Θα ποντάριζα ότι το έκαναν από διάθεση αντίρρησης! Μάλιστα, όταν κανένας τους δεν μου είπε, έστω μόνο, έναν καλό λόγο για την ταινία του σπουδαίου αυτού ανθρώπου (και Έλληνα), τι θέλετε να σκεφτώ εγώ ο “αδίστακτος”;

Βλέποντάς την έζησα με αγανάκτηση όλο το βρώμικο παρασκήνιο που έστησαν το 2015 οι Ευρωπαίοι (τα όρθια γραβατωμένα “πτώματα”, όπως τους αποκαλώ από δεκαετίες, όταν και τους γνώρισα πολύ καλά…). Και είδα, περίπου ή σχεδόν, τα ίδια που είχα φανταστεί, τότε, βλέποντας ή διαβάζοντας τις ειδήσεις, μάλιστα και από ουδέτερα ΜΜΕ του εξωτερικού. Ο Γαβράς κατάφερε να με κάνει “αόρατο” και να με οδηγήσει παντού, σε όλους τους χώρους των βασανιστηρίων.

Η ταινία, παρ’ όλο που γνωρίζαμε το τέλος της, αφού το υποστήκαμε είχε μεγάλη αγωνία, σε αντίθεση με τις ανοησίες που μου ξεφούρνιζαν, ότι δήθεν ήταν βαρετή! Η αγωνία ήταν μεγαλύτερη από αυτή που ένιωσα βλέποντας το “Ζ” και την “Κατάσταση πολιορκίας” (τρεις φορές, είδα την κάθε μία) και περίπου ίδια με την αγωνία που ανατρίχιαζε την πλάτη μου στον “Αγνοούμενο”. Πού να συγκρίνει κανείς με τις βαρετές (και ουδέποτε πραγματιστικές, αλλά αριστερίστικες ονειρώξεις – συγνώμη κουλτουριάρηδες), λέω, βαρετές ταινίες του εστέτ Αγγελόπουλου.

“Σηκωθήτε παλικάρια”, συγκαθιστό Βελβενδού, τραγουδάνε ντόπιες γριούλες.

Αλλά στον Θόδωρο υπήρχε και το θετικό ότι από τη βαρεμάρα αποκοιμιόμουνα κάνα μισαωράκι, οπότε γλίτωνα κάπως. Αχ, βρε καλή μου Μαριλένα, δε σε ξεχνάω ποτέ και σε ευχαριστώ για το μαλακό μαξιλάρι του ώμου σου που μου πρόσφερες, όταν με παράσερνες με τα κάλλη σου να δούμε την καινούρια πληκτική επινόηση του Αγγελόπουλου, αλλά επίσης και για τη λεπτή οσμή από το μαγευτικό σου άρωμα, το Eisenberg Le Peche, που φορούσες και που μου ψάρευε όνειρα. Όντως είδα όνειρο στην ταινία για τους αδελφούς Μανάκη και ξύπνησα όταν έπεφταν μπόμπες – πού ντε;

Ευρω-εκβιαστές

Η μουσική της ταινίας ήταν έξυπνα φτιαγμένη ώστε να δείχνει μία ευρωπαϊκή Ελλάδα κι όχι αυτή που έδειχναν οι έγχρωμες εμετικές “δημιουργίες” του Δαλιανίδη. Ούτε ήταν κυριαρχική (η μουσική), ώστε να ενοχλεί την παρακολούθηση και τελικά να παρεμβαίνει σ’ αυτή! Με την ευκαιρία, να πω ότι όλη η ταινία “μύριζε” ευρωπαϊκή Ελλάδα και όχι παλαιοελλαδική Ελλάδα! Σε κάποια σημεία, μου ήρθαν γέλια με τη σκληρή εσωκομματική “δυστυ-χέστα-τη μαρίδα”. Πλάκα, μεγάλη, είχαν αυτά τα παλικάρια! Καλά, γιατί δεν πήγαιναν κατευθείαν στην “Α.Ε.-KKE-Περισσός 5%”, να σταματήσουνε κιόλας να ζαλίζονται απ’ την αμφιθυμία; (Μυαλά, σε μίξερ…)

Θα αναφέρω δύο ενδιαφέρουσες πολυάνθρωπες σκηνές, οι οποίες είναι ταυτόχρονα συμβολικές. Η μία, με κοινούς ανθρώπους και αρκετή νεολαία, που πλησιάζουν το τραπέζι του Βαρουφάκη και της παρέας του, σ’ ένα συνηθισμένο εστιατόριο, και αμέσως μετά κάνουν στροφή 180 μοιρών και φεύγουν (πάντως κάτι σχετικό συνέβη στα Εξάρχεια).

Η δεύτερη είναι στο τέλος του έργου, όταν ένα μέρος από τους ανθρώπους του ευρωιερατείου στην “αίθουσα βασανιστηρίων”, περικυκλώνουν με γελοίες χορευτικές κινήσεις τον Τσίπρα και τελικά τον εξαφανίζουν, δηλαδή τον “τρώνε” μεταφορικώς. Την επόμενη μέρα που διηγιόμουν τη σκηνή, κάποιος έξυπνος και σχετικός με τα ψυχικά πράγματα, είπε μόνο μία λέξη: “Θεοφαγία” – κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. (“Θεοφαγία” είναι και η σκηνή στο τέλος του “Μεγαλέξανδρου” του εστέτ).

Με αβροφροσύνη ο Γαβράς

Με αβροφροσύνη και γλυκύτητα, φέρθηκε ο Γαβράς στους Ευρωπαίους του μνημονίου, αυτούς με φάτσες εκβιαστών, βάζοντας συμπαθείς (αλλά με κάποια μικροδόση ευρωπαϊκής ξινίλας στα πρόσωπα) ηθοποιούς να τους ενσαρκώσουν. Οι υπόλοιποι μνημονιακοί Ευρωπαίοι ήταν τόσον “ολίγοι” και τόσο φουκαράδες, που σχεδόν δε φάνηκαν καθόλου! Ιδιαίτερα αυτοί των πρώην χωρών του (σωστά, θεωρώ, ονομαζόμενου) iron curtain, που παρακολουθούσαν με δέος τι έκανε ο (λεξικολογικώς) ανάπηρος με το «…σβησμένο πρόσωπο, που σήκωνε το δάχτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων»! (Οδυσσέας Ελύτης, “Το οικόπεδο με τις τσουκνίδες”, άξιον Εστί).

“Libertadores”, Μίκης Θ. “Κατάσταση πολιορκίας”, Κ. Γαβρά

Βασανίστηκα κι εγώ, όταν ήμουνα στην κολαστήρια αίθουσα των βάρβαρων νεο-αποικιοκρατών της ΕΕ. Βλέπετε εγώ δεν είμαι “οπαδός” κι έχω άλλες ευαισθησίες – συγγνώμη, αναισθησίες ίσως έπρεπε να πω! Ενίοτε, η απάνθρωπη πραγματικότητα καταστέλλει ή και εξαφανίζει το συναίσθημά μου – μην παρεξηγηθώ.

Οι Έλληνες σνομπάρισαν αυτή την ταινία του Γαβρά, ενώ έπρεπε, κατ’ αρχήν, να του φιλήσουν το χέρι και να τον ευχαριστήσουν, επειδή αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίον τους “βίασαν” οι εταίροι στην ΕΕ, χωρίς καμία “αλληλεγγύη” – προϋποθέση ύπαρξης της ΕΕ υποτίθεται. Να ευχαριστήσουν πρώτα τον Γαβρά για τη βοήθεια που πρόσφερε στην πατρίδα του και μετά ας του κάνουν κριτική για την ταινία του! Και για να γίνω ιοβόλος, ερωτώ: Από αυτούς που μας κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά, απόκτησε κάποιος την παγκόσμια αίγλη του Γαβρά, του Μίκη, της Μελίνας και του Ξενάκη; Θα γίνω και πιο ιοβόλος, του Νίκου Γκάλη, του Γιάννη Αντετοκούμπο; (Βάζει και η αλεπού…).

Η ζήλια μετατρέπεται σε φθόνο

Έχω παρατηρήσει, από τα χρόνια της Σουηδίας, ότι οι Έλληνες που μένουν στην Ελλάδα συνήθως ζηλεύουν αυτούς που πηγαίνουν στο εξωτερικό και ιδιαίτερα αυτούς που πετυχαίνουν. Μάλιστα τότε, η ζήλια μετατρέπεται σε φθόνο! Είδατε πώς φέρθηκε στο Νανόπουλο το πανεπιστημιακό κατεστημένο των πελταστών, επειδή αυτός ήταν κλάσεις ανώτερός τους; Και τον πέταξαν στην “Ακαδημία” με τα καπνισμένα “τζάκια” που την απαρτίζουν! Κακώς δέχτηκε, γιατί τι κέρδισε; Του έκλεισαν το στόμα και από τότε που μπήκε στους “αθάνατους” έγινε “νεκρός”!

Το σκληρό και άθλιο κατεστημένο της Ελλάδας, όπως και το αντίστοιχο της ΕΕ (δούλεψαν για να φρενάρουν την ταινία) έχουν συμφέρον να μη μάθουν οι απλοί άνθρωποι τι εστί Ευρώπη, στο βάθος της. Ο Γιάνης την έκανε νωρίς (τον πέταξαν κι έτσι τον συμπάθησε ένα σωρό κόσμος) και γλίτωσε από το “σκατό”. Κι ενώ ο φασίστας Μεταξάς είχε τα κότσια για ένα “όχι”, αυτά τα κότσια δεν τα ‘χε ο Τσίπρας.

Δηλαδή να πει το “όχι” του και να φύγει, να παραιτηθεί εννοείται, για ν’ αφήσει κάποιον άλλον εύκολο να πουλήσει το 63% του δημοψηφίσματος! Θα έγραφε μεγάλη ιστορία. Έτσι γονάτισε και έκανε το χατίρι των Γερμανών. Έφαγε το “σκατό” που άδειασε πάνω του η Γερμανία και επειδή βέβαια μπούκωσε, το υπόλοιπο το έδωσε σε μας, να το φάμε. Άλλαξε και όνομα στο “σκατό”, τον αλλάξαμε αυτόν κι εμείς πρόσφατα.

Πάντως έχω την αίσθηση ότι με το γονάτισμα του Τσίπρα και της πατρίδας μας (που τα ‘θελε ο κώλος κι αυτηνής, της κατηραμένης…), από τότε, λοιπόν, θεωρώ ότι αρχίζει σιγά-σιγά η τρίτη ήττα, του σύγχρονου Ράιχ, μετά τις δύο πρώτες στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι πόλεμος με όπλα, αλλά πόλεμος οικονομικός! Γιατί μετά από το γονάτισμα, κάπως σαν να “χάθηκαν” Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ κι αυτή τη στιγμή είναι ζωντανοί “νεκροί”.

Ο Γαβράς έκανε μία ακτινογραφία στο πολιτικό και οικονομικό παλ(α)ιο-“τόμαρο” της ΕΕ. Κάποιοι πονηροί θέλησαν να μιλήσουν για την αισθητική της ταινίας, προκειμένου να κρύψουν το σημαντικό περιεχόμενό της! Φουκαράδες!

Αγαπημένε Κώστα και Μισέλ! Είμαστε κάμποσοι εδώ, που σας ευχαριστούμε για αυτή την ταινία σας!

Ο Γαβράς αξίζει το ευχαριστώ μας

Οι Ευρωπαίοι που μαγείρεψαν τα μνημόνια καθάρισαν πολύ εύκολα με τον απορημένο Γιωργάκη, τον μελάτο Παπαδήμο και τον μελαγχολικό Αντωνάκη. Με τον Τσίπρα θα γινόταν ακριβώς το ίδιο, αλλά μπήκε στη μέση ο “παλαβός” ωραιοπάθας Βαρούφας, ο οποίος δεν είχε να χάσει τίποτε κι ήταν ο μόνος που καταλάβαινε από οικονομία. Οι υπόλοιποι; Δείτε και κάνα Σκάι. (Δε βλέπετε Σκάι; Τότε πώς γελάτε καλέ;) Με τον ωραιοπάθα στη μέση, οι εκβιαστές ξαφνιάστηκαν. Είσαι με τα καλά σου τσόγλανε; Κι αυτός ο ξεμαλλιασμένος γέλαγε πάνω από την επιφάνεια του νερού βλέποντας τις “νεκρόφατσές” τους!

Κι επειδή γνώριζε απλή πρακτική αριθμητική, είχε αντιπρόταση: Αν πετούσαν την Ελλάδα έξω, όπως ονειρευόταν ο χερ Σόιμπλε, το κόστος -όπως είπαν μετά οι ίδιοι οι εκβιαστές- θα ήταν τεράστιο! Ενώ ένα haircut του χρέους, θα το σήκωναν. Αλλά που να ακούσουν οι ευρωφονιάδες (κατά το φραγκοφονιάδες) Γερμανοί (που μόλις χέσουν, τα ξεραίνουν schnell-schnell και τα κάνουν παξιμαδάκια!)

Ο Τσίπρας ήταν φυσικά λίγος για να προτάξει στήθος στα panzer και σωστά τον δείχνει “ολίγον” ο Γαβράς. (Τώρα, σοβαρά, είχε εναλλακτική αντιπρόταση ο Αλέξης; Μόνο για “πολιτική λύση” ψιθύριζε, ό,τι έλεγαν δηλαδή στην Κουμουνδούρου όταν λιάζανε τον ιδεολογικό τους αχταρμά.) Είδαν τον Τσίπρα καψούρη με την ξεχαρβαλωμένη χρυσή πολυθρόνα, ανέλαβε την υπόθεση η μαθήτρια από το καθεστώς του σοσιαλφασίστα Χόνεκερ. Τον “έψησε”, λοιπόν, σε “πολιτικό φούρνο”, όχι σαν τους άλλους… και μετά τον σερβίρισε στο γιορταστικό τραπέζι της νίκης, για τις μασέλες του ευρωιερατείου. (Η τελευταία σκηνή του Γαβρά στην ταινία). Κι ο Αλέξης …χαμογελούσε ενώ τον έτρωγαν, μάλιστα μας το δικαιολόγησε κιόλας!

Κάνανε πρόταση στον Γαβρά το 2014 για να γίνει πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τώρα, το 2019, φτύνουν την ταινία του. Ε, πώς να μην τους φτύσω κι εγώ, μάλιστα δις; Να ευχαριστούν, τον Γαβρά, οι “νεκροί” εκβιαστές, που ως ευγενής, έβαλε τίτλο “Ενήλικες στην αίθουσα” και δεν χρησιμοποίησε βαρύτερους όρους.