“EXIT ABOVE – after the tempest”: Χορός με εκρηκτική ενέργεια

Ήδη μετά την απότομη τουριστική ανάπτυξη που προέκυψε στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα ως υγιής, υγιέστατη αντίδραση στις θηριωδίες τού Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (καθώς και στην ειδεχθέστατη για την απανθρωπιά της πτώση τής πρώτης ατομικής βόμβας) το στοιχείο τής επείγουσας, αναγκαίας διεθνούς ενσυναίσθητης αλληλεγγύης στην υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οδήγησε σε μια ακόμα “πρώτη” παγκοσμιοποιημένη χοροθεατρική-μουσική γλώσσα, που αφομοίωνε ως ρωμαϊκό ψηφιδωτό τα επιμέρους εθνικά στοιχεία και μετέτρεπε το couleur locale από γραφικότητα σε επικοινωνιακή αναγκαιότητα. Έτσι, δημιουργήθηκαν ελαφρολαϊκά ποπ είδωλα που έσπασαν το φράγμα τού/τής “ethnic star” και απήλαυσαν τεράστια οικονομική (αν όχι ΚΑΙ καλλιτεχνική) επιτυχία.

Εβδομήντα χρόνια μετά, βιώνοντας εκόντες-άκοντες την βαθιά πολιτισμική Κρίση που οδηγεί αναπόδραστα σε μια καινούργια αναγεννησιακή έκρηξη δημιουργικότητας, το μεταψηφιακό, μεταμοντέρνο, μετά-ανθρώπινο περιβάλλον διακατέχεται από δύο αντίρροπες τάσεις (κεντρομόλο και φυγόκεντρη): νοσταλγική επιστροφή τού αναδομημένου παρελθόντος και μετανεωτερική χαοτική υπερμεγέθυνση τής Εντροπίας βουλιάζοντας ως αυτοδύτες σε βαθιά, ανεξερεύνητα νερά τού Συλλογικού Ασυνείδητου.

Η παράσταση “EXIT ABOVE – after the tempest”, η εμπνευσμένη χορογραφικά (κι υλοποιημένη παντομιμικά) από το κύκνειο άσμα τού Σαίξπηρ, την “Τρικυμία” εντασσόταν μάλλον σε μια νοσταλγική σαλατοποίηση τού επιμερισμένου κι αμαλγαματοποιημένου παρελθόντος (από πολιτιστική-αισθητική άποψη). Η υποφώσκουσα “ιδεολογία” ήταν σαφής: όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια, με σεβαστά ίσα δικαιώματα κι επικοινωνιακές ικανότητες απεριόριστες (εφ’ όσον περιορίζονται στην “γλώσσα τού σώματος”). Τα εμβόλιμα τραγούδια με τους μη ευκρινείς στίχους (που προβάλλονταν ως υπέρτιτλοι στους εμβληματικούς ξεδοντιασμένους τοίχους τού ρωμαϊκού ωδείου) λειτουργούσαν μάλλον ως λυρικά “ιντερμέδια” (λεκτικού-γλωσσικού τύπου), αφού τα “παραγλωσσικά σημεία” πάνω στα οποία είχε δομηθεί η ευπώλητη αυτή και δημοφιλής παράσταση θα μπορούσαν να είναι έως και μη εύπεπτα για το μη μυημένο κοινό.

Εν ολίγοις, επρόκειτο για ένα ευχάριστο ποτ-πουρί στο επίπεδο των θερινών βαριετέ που απολαμβάναμε στα πάλαι ποτέ ανοιχτά, δροσερά αθηναϊκά κηποθέατρα εν καιρώ καύσωνος!!!

Ευπρόσδεκτο, δεν λέω.

Τι άλλο να επιθυμήσει κανείς από μια καλοκαιρινή βραδινή έξοδο;

Συγχαρητήρια στους υπευθύνους τού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για την ποικιλία τού φετινού προγράμματος, που το εάν είναι εύστοχο ή όχι (εύληπτο ή μη) θα φανεί στο τέλος! Οψόμεθα…