Φιλία, φίλοι, ευγνώμονες κι επιλήσμονες

Όμως η πλατεία Ομονοίας (όπως και η αντίστοιχη “De la Concorde” στο Παρίσι) μόνον πικρούς συνειρμούς μού προκαλούν. «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός τού ευεργετηθέντος», γνωμάτευαν οι αρχαίοι. Και το ανθρώπινο είδος ουδόλως εξελίχθη έκτοτε.

Μα τι σας φταίνε τα ζωντανά τετράποδα, ταλαίπωρα δίποδα που με το ζόρι στέκεστε όρθιοι; Γιατί τα τρώτε τα κακόμοιρα, όταν υπάρχουν τόσα μαρούλια και «κολοκύθια με τη ρίγανη», που εξασφαλίζουν καλλίγραμμη σιλουέτα και πτώση τού ζαχάρου, τής πίεσης, της χοληστερίνης, των (νιτρο)τριγλυκεριδίων και ούτω καθεξής;

Αφηνιασμένα κτήνη, κτηνωδέστερα των συμπαθών αγρίων ζωών, γιατί ορμάτε τόσο λυσσαλέα εναντίον των ομοίων και των ανομοίων σας αδιακρίτως; Ποιο όν στο σύμπαν είναι τόσο κακόηθες, υποτροπιάζον, εαυτιστικό, απαρόμοιαστο, ακοινώνητο, αντικοινωνικό, μισάνθρωπο, μισόζωο και ψυχοπαθές; Μήπως πρόκειται για ληγμένο αποτυχημένο μοντέλο υβριδικού θηλαστικού;
Μήπως είμεθα τερατογένεση αγγέλου σε σώμα χυδαίου ακόρεστου άπληστου αλαζονικού σεξομανούς θηλαστικού πιθηκοειδούς-αιλουροειδούς-ερπετοειδούς;

Καλά, δεν λέω, πως μερικοί ενσαρκωμένοι άνθρωποι μοιάζουν με πτηνά, ψάρια-γοργόνες… Μερικά έλλογα είδη τραγουδούν κιόλας, ασχολούνται με τις τέχνες, γράφουν αδόμενη-έρρυθμη ποίηση, χορεύουν στον Παρνασσό των Μουσών.

Μερικές/μερικοί/μερικά υπό εξαφάνισιν / υπό προστασίαν είδη ξέρουν και τη λέξη «αιθέρας» (“akasha”), “quintessence” («πέμπτο στοχείο» – και δεν αναθυμούνται την ομότιτλη ταινία, που δεν ήταν τελείως vulgaire)!!!

Όμως η πλειονότητα, η ισχυρά, η σφοδρή πλειοψηφία έχει βουλιάξει σε έναν τόσο αδιέξοδο κι αυτοκαταστροφικό υλιστικό, αντιπνευματικό, μηδενιστικό υλισμό, που μήτε οι Παν-αρχαίοι σαμάνοι δεν θα καταδέχονταν να τους ομιλήσουν (για την ακρίβεια, θα έφευγαν αμέσως μόλις τους συναντήσουν).

Για να μην καταντήσουμε λοιπόν όλες/όλοι/όλα αυθωρεί και παραχρήμα φυγάνθρωπο/μισάνθρωποι, ας μετριάσουμε την τόση καταναλωτική επιπολαιότητα, ας κάτσουμε επ’ ολίγον να σκεφτούμε – έστω δύο λεπτά τής ημέρας, δύο ολάκερα λεπτά!

Οι φίλοι θα είναι εκεί… 

Τότε δεν θα είναι λέπρα η φιλία, οι φίλοι θα είναι εκεί, δίπλα σου, ΚΑΙ τις δύσκολες στιγμές… Τότε ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αναγνώριση τού θείου σπινθήρα εντός μας, η αλληλεγγύη, η ευγνωμοσύνη… θα πρυτανεύσουν.

Και τότε το Ανθρώπινο είδος θα μεταβεί στην επόμενη Πολιτισμική Αναγέννηση που δικαιούται μέσα από συνδημιουργικές πολιτιστικές δράσεις με γνώμονα το Κοινό Καλό κι Αγαθό.

Μέχρι τότε, ας μεταβολίσουμε την υφέρπουσα μελαγχολία σε οίστρο ζωής, δημιουργίας… Έρρωσθε!!!