Φιλοσοφική Ποίηση – Ποίηση και Φιλοσοφία

Ήδη το “drama queen” λειτουργεί πλέον γελοιογραφικά. Καλές οι εμπειρίες και τα βιώματα. Οι προσλαμβάνουσες εικόνες είναι η πρώτη ύλη για την εμπνευσμένη έντεχνη σύνθεση λέξεων με ρυθμό, σωματικό. Μέχρι εδώ – φαντάζομαι πως – συμφωνούμε όλες/όλοι/όλα.

Όμως, ποιητές “της ζωής” (όπως ο αείμνηστος παραδοξολόγος Ντίνος Χριστιανόπουλος) δεν αναγνώριζαν τον όρο “φιλοσοφική Ποίηση”. Αλλά και ο Δάντης φιλοσοφική ποίηση έγραφε!!! Κι ο Ευριπίδης “από σκηνής φιλόσοφος” είναι. Κι ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Σικελιανός, ο Καζαντζάκης φιλοσοφούν διαρκώς, ακόμα κι όταν ΔΕΝ γράφουν. ΖΟΥΝ, ΔΙΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ, ακόμα κι όταν «πάλι μέσα στην Τέχνη ξεκουράζονται από τη δούλεψή της».

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν, υπήρχαν πάντα, οι περισσότερο “λαϊκοί” και οι περισσότερο “λόγιοι” ποιητικίζοντες-πιθηκίζοντες. Αυτούς περιλαμβάνει γελοιοποιώντας τους αρμοδίως ο Μολιέρος στον “Μισάνθρωπό” του. Κι όσα δεν προφταίνει εκεί να θίξει τα ψέγει στις “Σοφολογιότατες” και στον “Αρχοντοχωριάτη” του. Αμ πως!!! Όχι, που θα σας άφηνε να αλωνίζετε στην αιωνιότητα ξεβράκωτοι (από ιδανικά πτωχοί).

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν τα δίπολα [με εισαγωγικά όλα τα επόμενα] μείζοντες-ελάσσονες, πληθωρικοί-ολιγογράφοι, ταλαντούχοι-ατάλαντοι, εμπνευσμένοι-αμήχανοι, εργατικοί-ράθυμοι, δημιουργικοί-κλεφτοκοτάδες, υπερπροβεβλημένοι-ανυπόληπτοι… και ούτω καθεξής. Όμως ο σοφός λαός λέει “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”.

Σταματήστε να μας πετάτε στη μούρη την αμορφωσιά σας. Ο συναισθηματικός σας κόσμος ο βεβαρημένος δεν είναι αυτόχρημα ποιητικός. Σκουπιδαριό είναι, σοφίτα σκονισμένη και παλιομοδίτικη! Σταματήστε επίσης (οι άλλοι) να επιδίδεστε σε χαρτοκοπτική (κοινώς clopy-paste) αραδιάζοντας χιλιοειπωμένα τσιτάτα ανώδυνων, ανοήτων/δυσνοήτων θεωρητικολογούντων (όποιος κατέχει το γνωστικό αντικείμενό του μπορεί και να το μεταδώσει εκφράζοντάς το απλά – «σοφόν το σαφές»).

Ο φθόνος δεν ταιριάζει στην ποίηση

Και η επίδειξη περγαμηνών και η ανυπαρξία τους είναι ύποπτη – και δεν μας αφορά, ως επαρκείς αναγνώστες – καθόλου μα καθόλου. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Παράγει συγκίνηση; Κινητοποιεί τον ψυχοσωματικό μηχανισμό; Δημιουργεί νοητική έξαψη-έκσταση; Μπροστά σε ένα σημαντικό, αυθεντικό έργο Τέχνης αναγκαζόμαστε να μπούμε σε μια απόλυτα φυσιολογική αναδημιουργική άμιλλα φθόνου. Ναι, ΦΘΟΝΟΥ!!! Αυτό είναι άλλωστε το εθνικό μας σπορ!!! Ως προς αυτό μοιάζουμε απολύτως με τους αρχαίους Έλληνες…

Σταματήστε λοιπόν να πυροβολείτε τους/τις ομοτέχνους σας. Δεν τους απαξιώνετε. Τους καθιστάτε περισσότερο αξιοζήλευτους. Αυτά για την ώρα…

Κι “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον …φαγέτω”. Δεν ανοίγετε κανένα βιβλίο λέω εγώ, να ξεστραβωθείτε;!;!;! Άντε, γιατί πολύ μάς πρήξατε με το ναρκισσιστικό, εγωκεντρικό, αυτοπαθές ΔΡΑΜΑ σας. Κι εμείς πονέσαμε, αλλά το κάναμε τραγούδι, όχι κακία και μεμψιμοιρία. Άλλο η σάτιρα κι άλλο οι θλιβεροί ξεπεσμένοι γερο-Σάτυροι!!! «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου».

Όσο για το “πανεπιστήμιο τής ζωής”, επί του πεζοδρομίου ανθεί και η υψηλή τέχνη τού παπατζή, του λαμόγιου, του πορτοφολά… Αρκετά με τα “υψηλών” στοχεύσεων κείμενά σας. Μπούμερανγκ οι πέτρες που πετάτε και γυρνούν επάνω σας. Αν φτύσεις τον ουρανό, τα μούτρα σου θα βρέξεις μόνον… [δικό μου το ρητό, αλλά σας εκχωρώ το copyright, να έχετε να πορεύεστε σε περίοδο συγγραφικής αγκυλώσεως-αναβροχιάς].

Σημείωσις: Ουδεμία αφορμή για αυτό το ευθυμογράφημα. Θερινή ραστώνη, απλώς. Μην το παίρνετε προσωπικά. Εξάλλου, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Οιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς (κι επιμελώς) συν-ΠΤΩΜΑΤΙΚΗ. Μην διαγκωνίζεστε. Ακόμα και αν εξοντώσετε όλους τους / τις ομοτέχνους σας, δεν θα σας δώσουνε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γιατί ΔΕΝ το αξίζετε / δεν το δικαιούστε!!! Υπάρχουν και συλλειτουργούν κορυφαίοι λογοτέχνες στη γη, κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι με παγκόσμια απήχηση. Μην γυρεύετε να τους συναγωνιστείτε. Άλλο το χωριό κι άλλο η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ. Ουφ! Έσκασα να αποδεικνύω τα ευκόλως αυτονόητα. Αλλά βέβαια, σε αυτή την ευλογημένη πανέμορφη χώρα πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινώς πως δεν είσαι (ή μήπως είσαι) ελέφαντας. Πάντως τα ποντίκια όσο περισσότερο θράσος διαθέτουν τόσο τρέπουν εις άτακτον φυγήν τους ελέφαντες.

Ευθυμογραφίας το ανάγνωσμα. Μην παρεξηγείστε. “Μην βαρύνεστε”, που έλεγε κι η γιαγιά μου. Κι εάν σας κακοκάρδισα… ξίδι!!!