Γιατί αγαπήσαμε τον Διονύση Σαββόπουλο

Σήμερα, που αποχαιρετούμε τον Διονύση Σαββόπουλο, δεν μπορούμε παρά να τον δούμε όχι μόνο ως τον μεγάλο τραγουδοποιό, αλλά και ως τον άνθρωπο πίσω από τη φωνή του, τον πολίτη που τόλμησε να σταθεί απέναντι στα μεγάλα αδιέξοδα, και τον δημιουργό που έκανε ένα τραγούδι του – το «να κρατήσουν οι χοροί»– σύμβολο της νεότερης Ελλάδας, σχεδόν εθνικό ύμνο. Σε μια εποχή που η Ελλάδα πενθεί, ας θυμηθούμε πώς αυτός ο Θεσσαλονικιός, γεννημένος το 1944, έγινε ο καθρέφτης της ψυχής μας.

Ο Σαββόπουλος δεν ήταν ποτέ ένας απλώς καλλιτέχνης. Βαθιά ανθρώπινος, με αντιφάσεις, χιούμορ και τρυφερότητα που ξεχείλιζε στους στίχους και τις ερμηνείες του ένωνε με την φωνή και τους στίχους όλους μας.

Η αμεσότητά του; Δεν φοβόταν τις εξομολογήσεις: για έρωτες, απώλειες, ακόμα και για τις «τρέλες» του, όπως χαρακτήριζε το πάθος του για τη ζωή. Σαν άνθρωπος, μας δίδαξε να αγκαλιάζουμε τις αδυναμίες μας, να γελάμε με τα λάθη μας, και να βρίσκουμε ποίηση στην καθημερινότητα.

Είναι δύσκολο τέτοιες στιγμές να βρει κανείς λόγια να μιλήσει για τον Σαββόπουλο… Όμως, αν μπορούμε σε αυτήν την δύσκολη ώρα να επιστρατεύσουμε ό,τι μνήμες έχουμε από αυτόν τον μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, από τραγούδια, συναυλίες, συνεντεύξεις δηλώσεις, πάντα μας υπενθυμίζει ότι το μέγιστο αγαθό είναι η αγάπη για τη ζωή, τον συνάθρωπο, τον διπλανό. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν έφυγε. Ζει στα τραγούδια του, στις ιστορίες του, στις μάχες του. Αυτός που μας αγκάλιασε, μας ξύπνησε, και με τους χορούς του μας ένωσε. Ας κρατήσουν, λοιπόν, οι χοροί – για εκείνον, για εμάς, για την Ελλάδα.