H Ολίβια Κόλμαν στις Σπέτσες – Η συγγραφέας-φάντασμα

Η Ολίβια Κόλμαν πρωταγωνιστεί στην ταινία “The Lost Daughter” που γυρίζεται στις Σπέτσες. Ενσαρκώνει μια γυναίκα που ενώ κάνει διακοπές, συναντά στο νησί μια γυναίκα με την κόρη της. Η συνάντηση αυτή την ταράζει, ξυπνάει μέσα της αναμνήσεις από τα νιάτα της, όταν είχε και εκείνη παιδί, και παρουσιάζει εμμονή. Είναι ένα αρκετά σκοτεινό έργο χωρίς spoilers από εμάς.

Η Κόλμαν είναι γνωστή στην Ελλάδα κυρίως από το Όσκαρ της για την “Ευνοουμένη” τoυ Λάνθιμου, αλλά έχει ξεχωρίσει παλιότερα και στο εξαιρετικό βρετανικό σίριαλ “Broadchurche” όπως πρόσφατα ως Ελισάβετ στην σειρά “Crown”. Η σκηνοθέτης είναι σχετικά νέα στη σκηνοθεσία ταινιών και το έργο στο οποίο στηρίζεται η ταινία “Η Χαμένη Κόρη” στηρίζεται στο βιβλίο μιας γυναίκας (ή άνδρα) που δεν ξέρει κανείς την αληθινή της/του ταυτότητα.

http://https://www.instagram.com/p/CGpvoW-j4Ew/?utm_source=ig_embed

Οι ηθοποιοί και οι εργαζόμενοι στην παραγωγή έμειναν στο Poseidonion Grand Hotel στην Ντάπια. Ανάμεσά τους η Ντακότα Τζόνσον αλλά και ο Πολ Μέσκαλ, πιο γνωστός από την σειρά του BBC, “Normal People”. Επίσης η Τζέσι Μπάκλεϊ, ο Πίτερ Σάρσγκαααρντ και ο Όλιβερ Τζάκσον Κοέν. Η σκηνοθεσία είναι της 40χρονης Μάγκι Τζιλενχάαλ, κόρη σκηνοθετών, που ίσως την θυμάστε ως ηθοποιό από το Donnie Darko, όπου έπαιζε με τον αδελφό της.

Η συγγραφέας

Η συγγραφέας Ελενα Φερράντε θεωρεί ότι η ανωνυμία είναι η προϋπόθεση της ύπαρξής της (ή ύπαρξής του) ως συγγραφέα. Δύο βιβλία της έχουν ήδη γίνει σειρές, “Η υπέροχη φίλη μου” και “Η απατηλή ζωή των ενηλίκων”, το πρώτο από το HBO και το άλλο προαναγγέλθηκε από το Νέτφλιξ. Ταινία έγινε το “Βάναυση Αγάπη” (L’amore molestο) και το “Μέρες Εγκατάλειψης” (I giorni dell’abbandono).

Έχει γράψει ένα τετράτομο έργο “Τετραλογία της Νάπολης” (Napolitan Novels) με ηρωίδες δύο φίλες που γεννήθηκαν στη Νάπολη το 1944 και παλεύουν να βρουν το δρόμο τους στη ζωή. Σε αυτή την τετραλογία ανήκει το “My Brilliant Friend”, το “The Story of a New Name”, το “Those Who Leave And Those Who Stay” και το “The Story of the Lost Child”(δεν ειναι το ίδιο με το “La figlia oscura”, την “Χαμένη Κόρη”) Στην “Ιστορία του Χαμένου παιδιού” οι δυο φίλες ξαναβρισκονται και η κόρη της μιας εξαφανίζεται, με τον πατέρα να πιστεύει ότι την απήγαγαν και τη σκότωσαν και τη μητέρα να πιστεύει ότι η κόρη της βρισκεται σίγουρα κάπου ζωντανή.

Για την ανωνυμία της -που την κρατάει πεισματικά από το 1992, όταν εκδόθηκε η πρώτη της δουλειά- η ίδια έχει πει “όταν κατάλαβα ότι το βιβλίο μου ολοκληρωμένο θα ακολουθούσε την πορεία του δίχως εμένα, όταν αισθάνθηκα ότι τίποτα από τον συγκεκριμένο, χειροπιαστό εαυτό μου δεν θα εμφανιζόταν πέρα από το έργο, σαν τα βιβλία να ήταν ένα μικρό σκυλάκι  και εγώ το αφεντικό, συνειδητοποίησα κάτι καινούργιο για το γράψιμο, ένιωσα ότι είχα απελευθερώσει τις λέξεις από τον εαυτό μου».

Οι ντετέκτιβ

Το 2016 ένας Ιταλός μυθιστοριογράφος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πίζα, ο Μάρκο Σανταγκάτα, ανέλυσε τα γραφτά της Φερράντε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε ζήσει στην Πίζα και έφυγε από εκεί το 1966 και ότι κατά τη γνώμη του (με βάση όσα αποκαλύπτουν για τις γνώσεις και τις εμπειρίες τα βιβλία της) πρέπει να πρόκειται για την Ναπολιτάνα καθηγήτρια Μαρκέλα Μάρμο, κάτι που διέψευσε και η ίδια και ο εκδότης.

Την ίδια χρονιά ο δημοσιογράφος Κλαούντιο Γκάτι υποστήριξε ότι οι πληρωμές των δικαιωμάτων κ.λπ. οδηγούσαν στην συγγραφέα και μεταφράστρια Amita Raja η οποία ζει στη Ρώμη και είναι παντρεμένη με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ντομένικο Σταρνόνε. Άλλη ομάδα ερευνητών, πανεπιστημιακοί και φιλόλογοι, ανέλυσαν  τα γραπτά και των δύο (του ζευγαριού δηλαδή) και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αληθινή Έλενα Φερράντε είναι ο άντρας της, ο Ντομένικο Σταρνόνε.

 

Γιατί να ξέρω;

Πολλοί αναρωτιόνται γιατί θέλουν τόσοι άνθρωποι να παραβιάσουν την επιθυμία της/του συγγραφέα και σκαλίζουν να βρουν την αληθινή του ταυτότητα. Λένε ότι είναι δικαίωμα του καθενός να γράφει ανώνυμα, ότι σημασία έχει το έργο και όχι ο εργάτης,  και ότι… είναι σεξιστικό να ψάχνουν ποια είναι η Φερράντε. Άλλοι είπαν ότι είναι πολύ λογικό ο αναγνώστης να θέλει να δώσει πρόσωπο στο συγγραφέα, γιατί θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι ένας Χίτλερ ή μια προσωπικότητα μη αποδεκτή.  Επίσης ότι  ξέροντας ο αναγνώστης τον συγγραφέα, κατανοεί περισσότερο το κείμενό του και το τι θέλει κατά βάθος να πει ή να υπονοήσει. Και ότι άπαξ και εκδίδεις έργο, αυτομάτως τίθεσαι και στη δημόσια κριτική ως δημόσιο πρόσωπο.