"Η Αόρατη Μάχη": Ταινία που πολλά υπόσχεται και ελάχιστα δίνει

Ένας σοβιετικός συνοριοφύλακας, χίπης, ροκάς και λάτρης του Μπρους Λι, βρίσκει καταφύγιο σε μοναστήρι με μοναχούς σαολίν. Εκεί, τον περιμένει η θεία φώτιση και η πρόκληση της αγιοσύνης, όμως ο διαρκής πειρασμός μιας γυναίκας και η μέχρις εσχάτων κόντρα με το έτερο πουλέν της μονής παραμονεύουν σα ρασοφόροι νίντζα, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να ξεμυτίσουν από τα κελιά για θεάρεστο ξύλο με κάθε λογής αμαρτία.

Τι περιμένει κανείς επιλέγοντας να δει μια ταινία με νίντζα ορθόδοξους μοναχούς και Μπλακ Σάμπαθ; Μα φυσικά να γελάσει. Έλα όμως που στην προκειμένη, βλέποντας την “Αόρατη Μάχη” το μόνο που μπορεί να αποκομίσει κανείς από εδώ είναι να μονάσει ο ίδιος, και μάλιστα για τους λάθος λόγους.

Το φιλμ του Rainer Sarnet θα σοκάρει μονάχα τους φανατικούς χριστιανούς που δε θέλουν την οποιαδήποτε αλλοίωση εικόνας στα πιστεύω τους, τουτέστιν πρακτικά κανέναν, μια και οι προαναφερθέντες λογικά δεν θα κάθονταν ποτέ να το δουν εξαρχής (συνήθως, δε, πετροβολούν τα σινεμά, παρά μπαίνουν μέσα…). Μετά το αρχικό σοκ, όμως, τίποτα δεν φαντάζει πλέον βλάσφημο, αφού και η κουνγκ-φου θεματική συνδέεται άρτια μέσω της μυστικιστής και θρησκευτικής φύσης των πολεμικών τεχνών της Άπω Ανατολής με την μοναστική ορθοδοξία. Μοιάζει λοιπόν περισσότερο σαν τα ανέκδοτα του πατριάρχη Χριστόδουλου, που με ευχάριστο και μοντέρνο για την εκκλησία τρόπο προσπαθούσε να φέρει τη νεολαία εντός των ιερών.

Μιλώντας για ανέκδοτα, όλη η ταινία είναι ένα παρατεταμένο ανέκδοτο από πλευράς χιούμορ. Γελάς στην πρώτη σκηνή, κρατάς τη θετική σου διάθεση και στη δεύτερη, αλλά μοιραία ανακαλύπτεις ότι όσο περνάει η ώρα όλα τα κωμικά μικροευρήματα είναι μεν συνεχόμενα αλλά πανομοιότητα. Ένα ανέκδοτο που γελάει μόνο αυτός που το λέει, σπάζοντας τα νεύρα των γύρω του με την επαναληπτικότητα όσων αφηγείται.

Αόρατη Μάχη: Ένα παρατεταμένο ανέκδοτο

Δηλαδή η ταινία είναι ένα απόλυτο μηδενικό; Ως προς αυτό, θα ήταν άδικο να παραβλέψει κάποιος τη γουστόζικη σκηνοθετική τεχνική σε συνδυασμό με τον άψογο συγχρονισμό κινήσεων και ερμηνειών. Μπορεί κάτι τέτοιο στην Άπω Ανατολή να είναι συνηθισμένο, αλλά δεν παύει να είναι αξιέπαινο, ειδικά όταν προέρχεται από καλλιτέχνες που δεν έχουν ασχοληθεί ξανά με κάτι παρόμοιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

“Οι Παρατηρητές”: Ταινία-θρίλερ που μας τρομάζει η έλλειψη σκηνοθεσίας!

Η ταινία είναι φανερό πως αποσκοπεί στην cult κατηγοριοποίηση της, και για αυτό δεν χρειάζεται να κάνει περισσότερα από όσα κάνει ως πακέτο ήδη από την σύνοψη ως το trailer της. Μια καλή παρωδία όμως θέλει αιχμηρή πλάκα και στα σημεία της, και όχι μόνο ως περίβλημα. Θέλει επίσης μια δόση σάτιρας, που εδώ έχει αντικατασταθεί με μια μεταμοντέρνα αντίληψη περί προσηλυτισμού, ηθελημένα ή μη. Όπως και να ‘χει, πολλά υπόσχεται, ελάχιστα -ως τίποτα- και ανούσια δίνει.

Βαθμολογία: