«Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση»

Πήγαινε κάποια φορά –1987 ή 1988– ο Γιάννης Τσαρούχης προς τη Χαλκίδα, για μια τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη σ’ αυτόν. Πήγαινε με ένα αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ο φίλος μου Κώστας Κ. Ήταν άνοιξη, πρωινή ώρα, ο ουρανός έριχνε όσο γαλάζιο είχε αφού τον τρυπούσαν και κάτι ψηλά λυγερόκορμα κυπαρίσσια, ο ήλιος έβγαζε από το αρχείο του τις πιο χρυσές ακτίνες του και τις χάριζε στο τοπίο.

Τα πρώτα χελιδόνια ξεμούδιαζαν παιχνιδιάρικα και ερωτικά μετά το κουραστικό ταξίδι τους από την Αφρική. Τα σύννεφα ήταν ντροπαλά κρυμμένα, αλλά έπαιρναν μάτι. Ο Αίολος αμόλησε μια μοβ αύρα για σεκόντο και η πράσινη γη αποκάλυψε τις κρυφές κόκκινες παπαρούνες της, με τις πρωινές σταγόνες δροσιάς, έτσι για να υπενθυμίσει -με το χρώμα- ότι αίμα σημαίνει ζωή! Το ραδιόφωνο έπαιζε τον “Κλέφτικο”, από τους πέντε χορούς του (κατάφωρα και κομπλεξικά αδικημένου από εμάς), του ιερού μας Νίκου Σκαλκώτα!

«Ωραία η Ελλάδα, ε;» παρατήρησε ο Κώστας. Και ο τρομερός Γιάννης, λες κι από καιρό το είχε έτοιμο, απάντησε πάραυτα: «Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά ΟΧΙ ως παράσταση».

ΟΧΙ, λοιπόν στις υποκριτικές και φαρσοκωμωδιακές παράτες (που όταν τις έβλεπε ο Αϊνστάιν έσκαζε στα γέλια, από τη γελοιότητα που αντίκριζε). Και το τελευταίο ΟΧΙ που είπαμε το 2015, ως 63% λαός, έγινε με την επιβληθείσα ασφυξία των στρογγυλεμένων τραμπούκων της ΕΕ και των δικών μας εκ γενετής “ευνούχων”, έγινε, λέγω, ένα ηχηρό ΝΑΙ με συνέπειες.
Άντε, γεια χαρά, και ραντεβού για άλλα γέλια στις 25 Μαρτίου 2020. Υπομονή, μόνο πέντε μήνες είναι! Περνάν τα χρόνια που λέει κι ο Δ. Γκιώνης…